Είχα και στο παρελθόν αναφερθεί από τη στήλη αυτή στην ανάγκη αλλαγής του Κινήματος και στον τρόπο της αλλαγής αυτής, τονίζοντας μάλιστα ότι η καθυστέρηση ανασύστασης της προοδευτικής αυτής παράταξης δεν βλάπτει μόνο το ίδιο το κόμμα, αλλά ανοίγει τον δρόμο για την «παγιοποίηση» μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, και η παγιοποίηση αυτή δεν ωφελεί ούτε τη δημοκρατία ούτε και τη χώρα.
Στις 3 Σεπτέμβρη 2021 συμπληρώνονται 47 χρόνια από την ίδρυση του ΠαΣοΚ, του κόμματος που επί χρόνια εκφράζει τη σοσιαλιστική πολιτική στη χώρα μας. Η μετεξέλιξή του σε ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ και κυρίως η συνεπτυγμένη ονομασία του ΚΙΝΑΛ παραπέμπει στην ΚΙΝΑΙΣΘΗΣΙΑ, που σημαίνει, ως γνωστόν, την αίσθηση διά μέσου της οποίας αντιλαμβανόμαστε τις κινήσεις του σώματος συνολικά. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, την έλλειψη «ευκινησίας» του ΚΙΝΑΛ, την εμμονή του στις παλαιές δομές και την αδυναμία έκφρασης ενός σύγχρονου και πρωτοποριακού πολιτικού λόγου με όραμα, ικανού να εμπνεύσει τους απογοητευμένους πολίτες.
Δεν αρνείται κανείς το γεγονός ότι όλα τα σοσιαλιστικά κόμματα βρίσκονται σε μεταβατική πορεία και ότι οι διεθνείς εξελίξεις στον χώρο της υγείας και των προσφύγων/μεταναστών δυσκολεύουν τις μετεξελίξεις.
Το φαινόμενο της προς τα δεξιά στροφής των πολιτών δεν είναι στενά ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό, ενώ συγχρόνως στην Ελλάδα μεγάλο μέρος των πολιτών δύσκολα αντιλαμβάνεται την έννοια της σοσιαλδημοκρατίας, εμπιστευόμενο μόνον έναν ικανό ηγέτη. Ετσι η τύχη του ελληνικού λαού είναι πλέον σταθερά στα χέρια της δεξιάς κυβέρνησης και η αντιπολίτευση βρίσκεται ουσιαστικά σε αναδιάρθρωση, με τον χώρο της Κεντροαριστεράς να αποτελεί το μήλον της Εριδος. Οσο για την Αριστερά, θα επαναλάβω μια βαθυστόχαστη διατύπωση του γνωστού συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Μοντέρνα Αριστερά χωρίς σημερινούς, υψηλούς διανοουμένους που να την επαγγελθούν με νέα, σύγχρονα κείμενα και όραμα δεν πρόκειται να υπάρξει, να σταθεί».
Είναι λυπηρό που τα μικρά κόμματα διαλύθηκαν στις τελευταίες εθνικές εκλογές, αλλά και το ιστορικό μεγάλο ΠαΣοΚ ως ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ στάθηκε όρθιο… στο ένα μόνο πόδι και κατάφερε να αποτελέσει τον τρίτο πόλο. Δεν θα πρέπει όμως να παρακάμπτεται και η πικρή αλήθεια ότι αναταράξεις δεν υπάρχουν μόνο στο χώρο του ΚΙΝΑΛ, αλλά και στον ευρύτερο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Ετσι άρχισαν οι διεκδικήσεις της πατρότητας του χώρου με φαινομενικά κυρίαρχο τη στιγμή αυτή τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική… «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε», για να θυμηθούμε τον νομπελίστα Λ. Πιραντέλο, που στο έργο του αυτό ασχολήθηκε με το είναι και το φαίνεσθαι, με το πρόσωπο και το προσωπείο του. Ο αρχηγός άλλωστε του ΣΥΡΙΖΑ ομολόγησε κάποια στιγμή τη δική του «αυταπάτη», επιβεβαιώνοντας τα λόγια του ιταλού συγγραφέα, ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά: «Εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε παρά μονάχα ένα μέρος του εαυτού μας… γιατί έχουμε μέσα μας την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μια πραγματικότητα που κάθε τόσο αποδεικνύεται μάταιη και φανταστική».
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να γνωρίζει ότι δεν είναι κυρίαρχος στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο και δεν μπορεί να καταλάβει τον χώρο αυτόν γιατί παραμένει κατάβαθα μια ριζοσπαστική Αριστερά. Σε αντίθεση το ΚΙΝΑΛ ενσωματώνει μια κοινωνική πραγματικότητα. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι το «παλαιό ΠαΣοΚ» δεν αντιγράφεται, είναι και παραμένει η μοναδική σοσιαλιστική δύναμη στην Ελλάδα και η δύναμη αυτή δεν μπορεί να καταλήξει «ανάμνηση». Οι πολίτες, μετά την κυβέρνηση που αυτοβαπτίστηκε «Πρώτη φορά Αριστερά», δεν ξεχνούν τον ΑΣΕΠ, το διαυγές σύστημα επιλογής προσωπικού, το επίτευγμα του ΕΣΥ και άλλες θεσμικές παρεμβάσεις προς όφελος της κοινωνίας, καθώς και τις μεταρρυθμίσεις και τις εκσυγχρονιστικές πολιτικές που από το 1981 φέρουν την υπογραφή αυτού του ιστορικού ΠαΣοΚ.
Η αποχώρηση, λοιπόν, του όποιου προέδρου αυτού του κόμματος δεν σημαίνει αποτυχία, αντίθετα αναδεικνύει τη συναίσθηση ευθύνης για την τύχη του κόμματος, η οποία δεν θα έπρεπε ποτέ να θεωρείται δεδομένη. Και η αποτυχία ενός κόμματος εξουσίας, που ανέδειξε επί χρόνια με λαμπρά αποτελέσματα τη σημασία της κοινωνικής πολιτικής, όχι μόνο δεν είναι δεδομένη, αλλά θα πρέπει να αποκλείεται για το καλό της ίδιας της κοινωνίας.
Σήμερα είναι αναγκαία η ανάδειξη στην αρχηγία του κόμματος ενός προσώπου σταθερής ιδεολογίας, αγάπης για τον πολίτη και τη χώρα, με σταδιοδρομία επιτυχημένη στον επαγγελματικό τομέα αλλά και σε θέσεις εξουσίας που ανέλαβε, ενός προσώπου ήθους και εντιμότητας, δύο χαρακτηριστικών εκ των ουκ άνευ για έναν πολιτικό, αλλά δυστυχώς τόσο σπάνιων για την εποχή μας! Μια τέτοια αρχηγική μορφή δοκιμασμένου, έμπειρου, με επιστημονική επάρκεια και σύγχρονες αντιλήψεις πολιτικού, ανεξαρτήτως ηλικίας, θα επιδιώξει, χωρίς αμφιβολία, την επαναφορά του Κινήματος του Ανδρέα Παπανδρέου στην ιστορική βάση του, στο θρυλικό ΠαΣοΚ, που με θυσίες δημοκρατών στήθηκε και η κοινωνία εύχεται σιωπηλά να αναστηθεί!
Οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ απελπίζονται σήμερα, με την ευκαιρία μάλιστα της ιστορικής επετείου σκέπτονται τις ένδοξες μέρες της παράταξης και προσπαθούν μάταια να διακρίνουν μια ανάταση του κόμματος. Και όμως ο δρόμος είναι ανοικτός, αρκεί ο αρχηγός του να θελήσει να περπατήσει όπως αρμόζει στη σημερινή πολιτική και πολιτισμική συγκυρία.
Η κυρία Στέλλα Πριόβολου είναι ομότιμη καθηγήτρια Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.
