Βαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
—————————————————
Ανεξαρτήτως αρνητικών κριτικών, η θρησκευτικού περιεχομένου ταινία της Γιελένα Πόποβιτς «Ο άνθρωπος του θεού, θέμα της οποίας η ζωή του Αγίου Νεκταρίου (Αρης Σερβετάλης), είχε εξαιρετική πορεία στις αίθουσες. Από την περασμένη Πέμπτη που άνοιξε σε περισσότερες από 120 σε όλη την Ελλάδα, ως και την Δευτέρα που μας πέρασε, ο «Ανθρωπος του Θεού» ξεπέρασε τα 78.000 εισιτήρια. Εξακολουθεί να προβάλλεται σε παραπάνω από 120 αίθουσες σε όλο το πανελλήνιο, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει μείωση στην διανομή νέων ταινιών (αλλά και τριών επανεκδόσεων) από σήμερα στις αίθουσες.
«Λοξό» μιούζικαλ
Στις επτά νέες ταινίες την κορυφαία θέση κρατά η «Αnnette» (διεθνής συμπαραγωγή, 2021) για την οποία ο Γάλλος Λεός Καράξ απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ των Καννών τον περασμένο Ιούλιο. Ένα πρωτότυπο στην δομή και φόρμα του love story, με πολλά δροσιστικά στοιχεία μιούζικαλ, καθόλου ευχάριστη ατμόσφαιρα και με την γνωστή νοσηρότητα που επικρατεί σε όλες τις ταινίες του Λεός Καράξ («Holy Motοrs»). Εκείνος (Ανταμ Ντραίβερ) είναι περφόρμερ που με ακραίο χιούμορ στοχεύει στο να κάνει τον κόσμο να γελά γιατί του αρέσει να αφοπλίζει το κοινό, εκείνη (Μαριόν Κοτιγιάρ) μια ευαίσθητη σοπράνο της όπερας. Η γέννηση του αλλόκοτου στην εμφάνιση παιδιού τους φέρνει την ανατροπή στην ταινία, η οποία ταυτόχρονα (και κάπως επιδερμικά) θέλει να σχολιάσει διάφορα κοινωνικά ζητήματα της εποχής, από το κίνημα #Metoo ως την ευτέλεια των γκόσιπ τηλεοπτικών εκπομπών. Ο παράξενος έρωτας του ζευγαριού βρίσκεται ως το τέλος στην καρδιά της ταινίας στην οποία εν τέλει την παράσταση κλέβουν τα τραγουδια και η μουσική των Sparks γραμμένα ειδικά για την ταινία που σίγουρα αποτελεί μια εμπειρία και είναι η καλύτερη μέχρι σήμερα του εκκεντρικού δημιουργού της.
Βαθμολογία: 3
Μεταφορά μπεστ σέλερ
Μια «καθαρή» αστυνομική – ψυχολογική ταινία, η «Ξηρασία» («The dry», Aυστραλία, 2021) του Ρόμπερτ Κόνολι, βασίζεται στο μπεστ σέλερ της Τζέιν Χάρπερ που ανήκει στις πολύ καλές νέες πένες του είδους (όλα τα μεταφρασμένα στα ελληνικά μυθιστορήματά της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο). Ενας αστυνομικός με σκοτεινό παρελθόν (Ερικ Μπάνα), καλείται να φωτίσει μια υπόθεση δολοφονιών και αυτοκτονίας στην ίδια την γενέτειρά του την οποία εγκατέλειψε εδώ και χρόνια. Δεν θα τον δούμε ποτέ να κρατά το υπηρεσιακό του περίστροφο, φέρεται περισσότερο σαν «τουρίστας» που ωστόσο ξέρει τον κόσμο της περιοχής, όπως και τον άνθρωπο που σκότωσε την οικογένειά του και μετά αυτοκτόνησε. Το αποτέλεσμα είναι μια βατή, «στρογγυλεμένη», χωρίς ιδιαίτερες σκηνοθετικές αναλαμπές ταινία που υπηρετεί ευπρεπώς την ιστορία της ακολουθώντας σχεδόν κατά γράμμα το πρωτότυπο υλικό. Βασικό χαρακτηριστικό της ταινίας, η ήσυχη ατμόσφαιρα κάτω από την οποία «βράζει» μια μυστηριώδης, περίπλοκη ιστορία εγκλήματος που ελκύει την περιέργεια χωρίς ποτέ να αποτελεί κάτι το αξέχαστο
Βαθμολογία: 2 ½
Trans και πολιτική
Η ευαισθησία λάμπει μέσα στην καταχνιά της ομοφοβίας της ταινίας «Τρυφερέ μου ταυρομάχε» («Tengo Miedo Torero», Χιλή/ Αργεντινή/ Μεξικό, 2020) που μας μεταφέρει στην Χιλή του 1986 και της δικτατορίας του Πινοσέτ κτίζοντας μια ανορθόδοξη σχέση ανάμεσα σε μια γερασμένη transgender (πολύ καλός ο Αλφρέδο Κάστρο) και έναν μεξικανό επαναστάτη (Λεονάρντο Ορτίζγκρις). Ποια είναι όμως τα πραγματικά κίνητρα του τελευταίου; Ο σκηνοθέτης Ροντρίγκο Σεπούλβεδα προσεγγίζει με ευγένεια το δύσκολο και τραχύ θέμα του στο οποίο όμως μέσω μιας μικρής «προσωπικής» ιστορίας αντανακλάται το ασφυχτικό και μισανθρωπιστικό κλίμα μιας ολόκληρης εποχής που σημάδεψε για πάντα την Χιλή.
Βαθμολογία: 2
Ελληνική παρουσία
Δυο ελληνικές ταινίες από σήμερα στις αίθουσες, με το ντοκιμαντέρ των Γιάννη και Γιώργου Κολόζη «Ο Γιώργος του Κέδρου» (2020) να ξεχωρίζει (η ταινία έκανε πέρσι την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Πέρα από τα Σύνορα του Καστελλορίζου. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη, ποιητική και ουδώλως τουριστική ματιά πάνω στο νησί και τους κατοίκους της Δονούσας, ένα νησιού το οποίο ο Γιάννης Κολόζης αγάπησε μέσω του πατέρα του Γιώργου Κολόζη. Η ιδιαιτερότητα της ταινίας είναι ότι ο γιος την έχει συνθέσει τόσο με κινηματογραφικό υλικό του πατέρα του (που δεν ζει πλέον) όσο και φρέσκο δικό του. Στην ουσία πρόκειται για μια εξαιρετικά ευαίσθητη διαδρομή στην μνήμη και την σημασία της.
Στο «Canto Si Tú Cantas» (Ελλάδα, 2020) του Νίκου Κορνήλιου, ένα καφέ στο Μοντεβιδέο θα γίνει η «αρένα» για μια μελέτη ιδιοσυγκρασιών με άξονα την σχέση δύο ομοφυλόφυλλων και χρονική στιγμή την πασίγνωστη Μέρα των Νεκρών. Σύντομα η ταινία αποκτά την εικόνα μιας εκρηκτικής πολυπολιτισμικής φιέστας (χορός, μουσική, τραγούδια, αναμνήσεις) από την οποία το μόνο που απουσιάζει είναι μια συμπαγής ιστορία.
Βαθμολογία: Ο Γιώργος του Κέδρου 3, Canto Si Tú Cantas 2
Κλισέ τρόμος
Οι φίλοι του τρόμου πιθανόν να μείνουν ικανοποιημένοι από την «Ενσάρκωση του κακού» («Malignant», ΗΠΑ, 2021) του Τζέιμς Γουάν («Σε βλέπω», «Παγιδευμένη ψυχή» κ.α.) όπου βέβαια, ακολουθούνται κατά γράμμα όλα τα κλισέ του είδους, με την προσθήκη μιας ανατροπής για την οποία ίσως να αξίζει η ταινία. Πόρτες ανοιγοκλείνουν μόνες τους, θόρυβοι προκαλούν ανησυχία, ένα σπίτι που θυμίζει το Bates Motel της «Ψυχώ» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, μια κοπέλα (Αναμπέλ Γουίλις) που ζει τις δολοφονίες άλλων σαν να βρίσκεται μπροστά τους, η αστυνομία που δεν την πιστεύει κ.ο.κ. Η επιστήμη όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις ταινίες σηκώνει τα χέρια ψηλά και η νοημοσύνη μας είναι αναγκασμένη να παρκάρει έξω από το σινεμά περιμένοντας πότε η ταινία, επιτέλους θα τελειώσει.
Βαθμολογία: 1
>Προβάλλονται επίσης τα κινούμενα σχέδια «PAW PATROL: Η Ταινία» («PAW PATROL: The Movie», ΗΠΑ, 2021) κινηματογραφική εκδοχή μιας πολύ επιτυχημένης σειράς πάνω στις περιπέτειες μιας ατρόμητης ομάδας κουταβιών.
Επανεκδόσεις
«Μπλε» («Trois coleurs ,Film bleu», Γαλλία/ Πολωνία/ Eλβετία, 1993) του Κριστόφ Κισλόφσκι
Mετά το «Λευκό» και το «Κόκκινο», την δεύτερη και την τρίτη ταινία της Τριλογίας των Χρωμάτων του Κριστόφ Κισλόφσκι που παίχθηκαν το καλοκαίρι, σειρά έχει η πρώτη, το «Μπλε». Σε πρώτο πλάνο η Ζιλιέτ Μπινός στον ρόλο μια γυναίκας χτυπημένης αλύπητα από τις αναποδιές της ζωής, με πόνο ψυχικό και σωματικό, με καρδιά βαριά σαν μέταλλο, με καμιά ελπίδα μπροστά της. Γράφει και ξαναγράφει, μαζοχιστικά θαρρείς, το κοντσέρτο του νεκρού της άντρα. Ενας ύμνος στην αγάπη και πάνω απ’ όλα τη ζωή, ένα έργο που παρά την πεσιμιστική του διάθεση, ακαριαία «μεταμορφώνεται» σε μπαλόνι αισιοδοξίας.
Βαθμολογία: 4
«Μια γυναίκα εξομολογείται» («A woman under the influence», ΗΠΑ, 1972) του Τζον Κασαβέτις
Ερμηνεία – σταθμός από την σύζυγο του σκηνοθέτη Τζίνα Ρόουλαντς που εδώ υποδύεται μια ψυχικά κλονισμένη γυναίκα η οποία με την αλλοπρόσαλλη και εντελώς απρόβλεπτη συμπεριφορά της αναστατώνει σε σημείο παράνοιας τον οικογενειακό της περίγυρο. Η Ρόουλαντς και ο Κασαβέτις προτάθηκαν για το Οσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου και σκηνοθεσίας αντιστοίχως.
Βαθμολογία: 4
«Το τελευταίο ατού» («Ace in the hole», ΗΠΑ, 1951) του Μπίλι Γουάιλντερ
Ο Κερκ Ντάγκλας σε μια γεμάτη ενέργεια, παθιασμένη ερμηνεία, παίζει τον καπάτσο ρεπόρτερ που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να «βγάλει» την ανθρώπινη ιστορία ενός ανθρώπου εγκλωβισμένου σε μια σπηλιά κάτω από το έδαφος. Αμείλικτη κριτική απέναντι στην χυδαιότητα του «Κίτρινου Τύπου» και μια από τις πιο παραγνωρισμένες μα και προφητικές ταινίες του ευφυούς δημιουργού της ο οποίος είχε επίσης υπάρξει ρεπόρτερ πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο.
Βαθμολογία: 4
Και μια επανάσταση
Να σημειωθεί τέλος και η online πρεμιέρα της ταινίας «Η λευκή επανάσταση» («The country», Ισλανδία, 2020) του Γκρίμουρ Χακόναρσον στην οποία παρακολουθούμε την προσπάθεια μιας Ισλανδής αγρότισσας να αντισταθεί στην διαφορά του αγροτικού συνεταιρισμού που νέμεται τη γη. Η ταινια θα προβληθεί μέσω viva.gr
που παρουσιάζει ταινίες πρώτης προβολής από τη διεθνή σκηνή στο σπίτι των χρηστών χωρίς συνδρομή, με την αγορά ψηφιακού εισιτηρίου – virtual e-ticket – και με συγκεκριμένες ώρες προβολής για μια εβδομάδα (18:30, 20:30, 22:30).
