Fun(k)y Ιστορίες από τον Στέλιο Γενεράλη

Ο Στέλιος Γενεράλης μέσα από την ιδιόρρυθμη καλλιτεχνική ματιά του, σατιρίζει και καυτηριάζει τα «κακώς κείμενα» που μαστίζουν την καθημερινότητα της σύγχρονης κοινωνίας με τη σειρά μουσικών βίντεο «Fun(k)y Stories». Η σειρά παρουσιάζεται εν είδει ψηφιακού βιντεο-κόμικ σε αυτοτελή «τεύχη», με funk μουσική και πρωτότυπα βίντεο εικόνων & animation, τα οποία έχει επιμεληθεί εξ’ολοκλήρου ο ίδιος.

Τι περιλαμβάνουν όμως αυτές οι ιστορίες:

Τεύχος #1

«The New Way»

Σχολιάζεται με ευφυή τρόπο η σκληρή αλήθεια που κρύβεται πίσω από την εκμετάλλευση επίδοξων νέων που επιζητούν την δημοσιότητα με οποιοδήποτε τίμημα.

Τεύχος#2

«It’s Called P.R.»

Σατιρίζεται το παρασκήνιο της μουσικής βιομηχανίας που συντηρείται από ομάδες ατόμων κοινής αισθητικής και ηθικής, οι οποίοι επωφελούμενοι καίριες θέσεις που κατέχουν, λειτουργούν ως τροχοπέδη στις τέχνες προσδοκώντας ίδια οφέλη.

Τεύχος#3

«Squizzz..!»

Σατιρίζεται η ανεξέλεγκτη υπερέκθεση της βιομηχανοποιημένης σεξουαλικότητας σε ακατάλληλες ηλικίες, η οποία σε συνδυασμό με την γονεϊκή παραμέληση, έχει δημιουργήσει γενιές νέων ανθρώπων με διαπροσωπικά και ψυχικά αδιέξοδα.

Τεύχος#4

«Sofa War»

Σατιρίζεται η ζοφερή πτυχή της τεχνητής νοημοσύνης που ελέγχει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχοντας μετατρέψει τους «χρήστες» της σε «προϊόντα».

Τεύχος#5

«Fast and Easy Learner»

Παρατηρούνται διάσπαρτες ειδήσεις από την καθημερινότητά μας, οι οποίες εμφανίζονται σχεδόν πάντα με συγκεκριμένη σειρά κι αποτελούν ενδείξεις επικείμενης πολεμικής σύγκρουσης, καθώς και μερικές από τις βασικές αιτίες που τροφοδοτούν έναν πόλεμο, πάντα με απώτερο σκοπό το κέρδος.

Κρουστός και μουσικός παραγωγός, ο Στέλιος Γενεράλης, άρχισε να παίζει κρουστά από μικρός. Στην εφηβεία εμφανίζεται σε διάφορους χώρους της underground Ελληνικής σκηνής (AN Club, Φιξ, κ.ά.) για να συνεχίσει αργότερα ως επαγγελματίας μουσικός. Με την ενηλικίωση του, βρέθηκε να δουλεύει ως λογιστής στον ιδιωτικό τομέα, συνεχίζοντας

παράλληλα να παίζει επαγγελματικά. Ταυτόχρονα, άρχισε να συνθέτει και να ασχολείται με την μουσική τεχνολογία της καταγραφής, ηχογράφησης, sequencing, κλπ. Σήμερα εργάζεται ως μουσικός παραγωγός στην εταιρία Zoe Music όπου επιμελείται τις κυκλοφορίες και την διοργάνωση των συναυλιών. Στο vima.gr, μιλάει για τις ιστορίες του funny ή funky και τα μελλοντικά του σχέδια

Πώς προέκυψε η ιδέα για τις Fun(k)y Ιστορίες;

«Η ιδέα σχολιασμού των «κακώς κειμένων» μίας κοινωνίας δεν είναι κάτι καινούριο, έστω κι αν ο τρόπος παρουσίασης είναι πρωτοποριακός για τα ελληνικά δεδομένα. Ζούμε στη χώρα όπου γεννήθηκε η σάτιρα, αλλά έχουμε ξεχάσει τις διδαχές της. Στη σάτιρα, επίκεντρο της διακωμώδησης είναι το ίδιο το κοινό και, σκοπός της είναι να επισημάνει εύγλωττα λανθάνουσες συμπεριφορές που οδηγούν στη παρακμή. Η ιδέα προέκυψε από τη καθημερινότητα, όπου συναντώ πολλούς που ηθελημένα έχουν τέτοιες συμπεριφορές, γνωρίζουν πως είναι «λανθάνουσες», αλλά απαντούν «εε, έτσι είναι τα πράμματα, τι να κάνουμε τώρα».. Ο Αριστοφάνης έχει πολλά περισσότερα να μας διδάξει από τα ριάλιτι που μας κατακλύζουν τις τελευταίες δεκαετίες ».

Γιατί funk και γιατί αγγλικός στίχος;

«Ο τρόπος παρουσίασης συμβαδίζει με την εποχή. Ο groovy ρυθμός είναι λιγότερο «ενοχλητικός» στις περισσότερες ηλικίες ανεξαρτήτως μουσικών ακουσμάτων. Η γρήγορη εναλλαγή εικόνων σε αναγκάζει να το ξαναδείς πιο αργά για να εστιάσεις στην ουσία. Ο επίκαιρος στίχος, επίτηδες χωρίς βωμολοχίες για προσβασιμότητα ανεξαρτήτου ηλικίας, είναι σε 2ο πρόσωπο ενικού και θέτει τον ακροατή στο επίκεντρο. Δεδομένου λοιπόν πως, όλοι θα τις «διαβάσουν» στην απομόνωση της «προσωπικής» τους οθόνης, δημιουργούνται αναπόφευκτα συνθήκες για αυτοκριτική. Αγγλικός στίχος γιατί τα θέματα δεν αφορούν μόνο την ελληνική κοινωνία. Υιοθετούμε απερίσκεπτα ξενόφερτες ασχημονούσες νοοτροπίες, όχι πως δεν έχουμε και μπόλικα κατ’ εξοχήν δικά μας «κουσούρια», για τα οποία μάλιστα είμαστε κι υπερήφανοι..(;)»

Τελικά τα πιο σοβαρά πράγματα λέγονται στα… αστεία;

«Το δυνατότερο «όπλο» της σάτιρας είναι ο χρόνος. Η σάτιρα καυτηριάζει το ακροατήριό της δημιουργώντας του πρωτίστως αμηχανία. Την στιγμή που γελάμε με τα «χάλια των άλλων», ταυτόχρονα μας παρέχεται ο χρόνος να αναλογιστούμε τη θέση μας για αυτά που κοροϊδεύουμε. Ναι, πιστεύω πως οι μεγάλες αλήθειες «καταπίνονται» πιο εύκολα όταν λέγονται στα αστεία, αλλά όχι γελοία. Είναι πολύ λεπτή η διαφορά. Η στιγμή επίσης, το «τάιμινγκ» που λέμε, είναι πολύ σημαντική. Όλοι έχουμε ζήσει τη στιγμή όπου ένα ανέκδοτο κάνει μια παρέα να ξεκαρδίζεται μετά δακρύων, και κάποια άλλη στιγμή το ίδιο ανέκδοτο να φέρνει αμηχανία και να γελάνε μόνο δυο-τρεις από ευγένεια. Δεν μπορείς να πας σε μια κηδεία και να λές ανέκδοτα με τον Άγιο Πέτρο, μπορεί όμως να ακούσεις έναν ετοιμοθάνατο να σατιρίζει την κατάστασή του..»

Πώς θέλετε να «διαβάσουν» οι ακροατές τις ιστορίες σας;

«Όπως ένα κόμικ. Να πάρουν το χρόνο τους, να δώσουν σημασία στη σχέση μεταξύ μουσικής και εικόνας και να αναλογιστούν ποια είναι η θέση τους σε σχέση με τους

πρωταγωνιστές. Ο πρωταγωνιστής είναι -καθ’ υπερβολή- ο καθένας μας που «ακολουθεί το ρεύμα». Άλλες φορές παρατηρεί αμέτοχος, κι άλλες παρασύρεται χωρίς σκέψη στη δίνη της καθημερινότητας που τον περιβάλλει. Ο αχώριστος φαινομενικά βουβός του φίλος, του φωνάζει -εν είδη απούσας συνειδήσεως- αυτά που αρνείται να καταλάβει. Αυτό που ζητάω από τους ακροατές είναι να μην έχουν «παρωπίδες» και να είναι πρόθυμοι για αυτοκριτική.»

Αν δεν κάνω λάθος οι πρώτες σας μουσικές επιρροές ήταν punk. Μήπως υπάρχει στο μυαλό σας και η εκδοχή των punk stories; Πώς ασχοληθήκατε με τη μουσική; Ποια ήταν η αιτία και η αφορμή; Ki εγκαταλείψατε το επάγγελμα του λογιστή. Πράξατε καλά εκ του αποτελέσματος;

«Από παιδί κοπανούσα τα κατσαρόλια της μαμάς κι ό,τι καναπέ έβρισκα μπροστά μου (πλέον παίζω τύμπανα και κρουστά). Στη punk εκείνο που με τράβηξε ήταν ο κοινωνικο-πολιτικός στίχος. Οι περισσότεροι απωθούνται από ένα «άγριο» μουσικό άκουσμα, χάνοντας την ουσία των στίχων που μιλούν ωμά για θέματα που μας επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα. Οι βρισιές με ξένιζαν, γιατί θεωρώ πως «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» όταν χρησιμοποιείται σωστά. Δούλεψα ως λογιστής αρκετά χρόνια και παράλληλα έπαιζα μουσική. Αποκόμισα γνώσεις που ως μουσικός παραγωγός αποδείχθηκαν χρήσιμες, αλλά κυρίως συνειδητοποίησα πως όλοι μας βράζουμε στο ίδιο καζάνι μίας υποτιθέμενα «πολιτισμένης» κοινωνίας.»

Ποια είναι η δική σας αγαπημένη ιστορία;

«Όλες αποτελούν μία ενιαία ιστορία. Στα δύο πρώτα τεύχη σχολιάζω το «εε, έτσι είναι τα πράμματα, τι να κάνουμε τώρα..» που αποκαλύφθηκαν με το ελληνικό «MeToo». Γνώμη μου είναι πως, όσο η «ρετσινιά» λερώνει το θύμα και όχι τον θύτη, τότε αυτά τα απεχθή συμβάντα θα συνεχίζονται. Εκείνο όμως που μου προξένησε αλγεινή εντύπωση είναι πως, στο 3ο τεύχος όπου σχολιάζονται η ανεξέλεγκτη υπερέκθεση των εφήβων στη βιομηχανοποιημένη πορνογραφία και η παιδοφιλία -ένα θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία-, οι δεινοί σχολιαστές του πληκτρολογίου δεν ένιωσαν την ίδια θέρμη να εκφέρουν άποψη. Νομίζω πως στα συγκεκριμένα θέματα, έχουμε «πράγματα κρυμμένα κάτω απ’ το χαλί» και πολλές αγκυλώσεις ακόμα να ξεπεράσουμε ως κοινωνία.»

Πιστεύετε ότι η μουσική θα αλλάξει μετά το τέλος της πανδημίας; Εννοώ στον τρόπο παρουσίασης και κυρίως επικοινωνίας με το κοινό;

«Παλαιότερα η επικοινωνία μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού, περνούσε αποκλειστικά μέσα από τις «μυστήριες» διαδρομές των δισκογραφικών εταιριών. Λέω «μυστήριες» γιατί, υπάρχει ένα παρασκήνιο που συντηρείται από ομάδες ατόμων κοινής αισθητικής και ηθικής, τα οποία επωφελούμενα καίριες θέσεις που κατέχουν, λειτουργούν ως τροχοπέδη στις τέχνες προσδοκώντας ίδια οφέλη. Πλέον, με την έλευση του διαδικτύου, ο καθένας μπορεί να εκθέσει την άποψη του διαδικτυακά έχοντας άμεση πρόσβαση σε παγκόσμιο κοινό. Όσον αφορά την ζωντανή παρουσίαση, δεν νομίζω το διαδίκτυο να μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει το ζωντανό θέαμα. Πολλοί καλλιτέχνες εμφανίστηκαν στη καραντίνα διαδικτυακά. Οι εντυπώσεις εκατέρωθεν ήταν «το μη χείρον, βέλτιστον».. Ξέρετε, η μουσική είναι μία τέχνη αλληλεπίδρασης. Δεν είναι όπως η ζωγραφική ή γλυπτική όπου μπορείς να

δείς το έργο πολλές φορές και να σχηματίσεις σιγά-σιγά άποψη. Είναι μία εμπειρία που την ζεις μία φορά, χαράσσεται στη μνήμη και κάθε επόμενη φορά είναι μοναδική.»

Τα σχέδια για το μέλλον;

«Τα επόμενα τρία τεύχη ετοιμάζονται και ελπίζω να μην χρειαστεί άλλη μία καραντίνα για να τα ολοκληρώσω.Μαζί με τη συνθέτιδα Ζωή Τηγανούρια, συνυπογράφω τη μουσική επένδυση και επιμελούμαι τα ηχητικά εφέ της θεατρικής παράστασης «Καραϊσκάκης: ο παρεξηγημένος ήρωας» του Γιάννη Κωσταρά σε σκηνοθεσία Μάνου Αντωνίου και, ετοιμάζουμε κάποιες νέες διαδικτυακές κυκλοφορίες από την εταιρία Zoe Music.»

Δείτε όλη τη σειρά εδώ (playlist link):