«Αντί στεφάνου να γίνουν εισφορές για τα ανήλικα τέκνα του εκλιπόντος».
Και ο εκλιπών ( Γιώργος Δημήτριου 46 ετων) από κορωνοϊό κηδεύτηκε σήμερα, Παρασκευή, αντί του γιατρού που τον πήρε στο λαιμό του («Τσαρλατάνο» τον αποκαλούν οι συγγενείς).
Οπότε, αντί του εμβολίου, ο θάνατος.
Αυτό όμως το «άλλ’ αντ’ άλλων» χαρακτηρίζει μιαν ολόκληρη κοινωνία, όπου η χαρακιά του ευνουχισμού (εκ γενετής) καθίσταται η ρωγμή της σκέψης που σηματοδοτεί την αδυναμία του σκέπτεσθαι. Αλλά και το σημείο απ’ όπου η σκέψη » ψεκάζεται» – για να μιλήσω με όρους Ταλιμπάν.
Η φόρμουλα τώρα -για να μιλήσω και με δικούς μου, πιο επιστημονικούς όρους- είναι κοινή: Από το
«μπαμπάς – μαμά – παιδί», στη σκέψη, με την παρέμβαση του ευνουχισμού.
Και από εκεί κατ’ ευθείαν στην Εντατική (της «Σωτηρίας», της Εκκλησίας, του Αμφιθεάτρου της Τηλεόρασης.)
Εκτός κι αν – στην περίπτωση της Τηλεόρασης- το πρόγραμμα ( free Covid) «γράφεται» στις αμμουδιές του Αγίου Δομίνικου.
ΥΓ
«Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα».
Επιμένει ο Μανώλης Αναγνωστάκης.
