Οι δοκιμασίες τελειωμό δεν έχουν τα τελευταία χρόνια για τη χώρα, τους πολίτες και τον κόσμο ολόκληρο.
Σειρά παραγόντων και συνθηκών οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες, πρωτοφανείς σε ένταση, κρίσεις, διαφορετικές κάθε φορά μεταξύ τους, που δοκιμάζουν τις αντοχές κρατών, κυβερνήσεων και κοινωνιών.
Η τρέχουσα δεκαετία επιφύλαξε και επιφυλάσσει πλήθος τέτοιων δοκιμασιών για την Ελλάδα. Αρχικώς ήταν η μακρά οικονομική κρίση που γονάτισε τη χώρα, αποδιάρθρωσε την κοινωνία και κλόνισε τις βεβαιότητες των πολιτών. Στο μέσον αυτής ανεδείχθη η προσφυγική κρίση, που έφερε στην πατρίδα μας και μαζί στην Ευρώπη ένα κύμα απελπισμένων και καταδιωκόμενων από τις φτωχότερες ζώνες της Ασίας και της Αφρικής.
Και εκεί που θεωρήσαμε ότι οδεύουμε προς κάποια εξομάλυνση και διευθέτηση της οικονομικής και προσφυγικής κρίσης, ενέσκηψε δριμεία η παγκόσμια υγειονομική, να βυθίσει την οικονομία και την κοινωνία σε πρωτοφανείς περιορισμούς και μοναδικά αδιέξοδα. Εφέτος το καλοκαίρι, μεσούσης της υγειονομικής κρίσης, μας επισκέφθηκε, κατά τρόπο απολύτως καταστροφικό, με πυρκαγιές τεραστίων διαστάσεων, η πολυσήμαντη κλιματική κρίση, κατακαίγοντας παρθένα πλούσια πευκοδάση και γεμίζοντας θλίψη και απογοήτευση τους ανήμπορους πολίτες, που είδαν να χάνονται εν ριπή οφθαλμού κατοικίες, καλλιέργειες, ποιμνιοστάσια και μοναδικά οικοσυστήματα.
Ηταν τέτοια η ένταση του φαινομένου, που δεν επέτρεψε στις περισσότερες από κάθε άλλη φορά πυροσβεστικές δυνάμεις να δράσουν αποτελεσματικά και να περιορίσουν τη μεγάλη ζημιά στο φυσικό περιβάλλον.
Ολο αυτό το κύμα καταστροφής πυροδότησε εντάσεις, εύκολες και εχθροπαθείς κρίσεις και μαζί άγονους πολιτικούς ανταγωνισμούς, χωρίς μέτρο, χωρίς αίσθηση και αναγνώριση των ξεχωριστών συνθηκών.
Ωστόσο, ο ανεξάρτητος παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι καθεμία από τις ανωτέρω περιγραφείσες κρίσεις αναδεικνύει πρώτα απ’ όλα τα πάμπολλα διαρθρωτικά προβλήματα και ελλείμματα που διαχρονικά ταλανίζουν τη χώρα.
Η οικονομική κρίση φανέρωσε τη σχεδόν μόνιμη δημοσιονομική αταξία που βαραίνει συνολικά το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
Η προσφυγική ανέδειξε το έλλειμμα κατανόησης των μεγάλων διεθνών προβλημάτων και δεν αποδίδει τίποτε άλλο παρά το τίμημα των παρανοϊκών γεωπολιτικών ανταγωνισμών και αναστατώσεων, που επιτείνουν τις ανασφάλειες και τις ανισότητες στις φτωχότερες ζώνες του πλανήτη.
Η υγειονομική από την πλευρά της φανέρωσε τη διαχρονική επίσης υποτίμηση του εθνικού συστήματος υγείας, και εσχάτως τα πολλά γεγονότα της κλιματικής κρίσης ήλθαν να επιβεβαιώσουν την ανθρωποκεντρική μας εγωπάθεια, την περιφρόνησή μας στη φύση και βεβαίως το έλλειμμα προετοιμασίας για την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών.
Το δυστύχημα είναι ότι παρά τις πολλές πια δυστυχείς εμπειρίες, οι περισσότερες των πολιτικών δυνάμεων επενδύουν στις φυσικές καταστροφές, τις αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία επικράτησης και επανάκτησης της εξουσίας.
Πλανώνται, ωστόσο, πλάνην οικτράν, γιατί απλούστατα ακόμη και αν επιτύχουν τις μύχιες επιδιώξεις τους, θα βρεθούν οι ίδιες αντιμέτωπες με αντίστοιχα ή ακόμη εντονότερα καταστροφικά φαινόμενα. Πλέον υπάρχει εμπειρία και όλοι γνωρίζουν ενδομύχως ότι οι φυσικές καταστροφές δεν προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση.
Η κλιματική κρίση όπως και η υγειονομική, που επανέρχεται με ορμή, θέτουν ζητήματα υπαρξιακής φύσεως για τη χώρα και τους πολίτες. Δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με όρους ενός κακώς εννοούμενου πολιτικού ανταγωνισμού ή ως ευκαιρία αποκαθήλωσης του ενός ή του άλλου κόμματος.
Αντιθέτως, επειδή είναι βέβαιον ότι θα πληθαίνουν στο μέλλον και θα μας ακολουθούν για δεκαετίες, απαιτούν υποτυπώδη συναίνεση και προπάντων συνεννόηση, τουλάχιστον ως προς τους βασικούς στόχους και τις πρόνοιες που χρειάζεται να αναληφθούν.
Η σταθερότητα αναδεικνύεται σε κρίσιμο παράγοντα επιβίωσης της χώρας μας σε τούτους τους εξαιρετικά δύσκολους και μεταβατικούς καιρούς.
Οι πολιτικοί αρχηγοί, την προσεχή Τετάρτη στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή, θα έχουν την ευκαιρία να τοποθετηθούν και να επιβεβαιώσουν κατά πόσον κατανοούν την κρισιμότητα των περιστάσεων…
