«Ιστορία μου, αμαρτία μου»*

Για την Ιστορία, που την φτιάχνουν μόνοι τους οι άνθρωποι, αλλά όχι «ακριβώς  όπως την θέλουν», σε συνέχεια από το χθεσινό μου σημείωμα.

Ε, λοιπόν, οι άνθρωποι την Ιστορία (και την ιστορία τους, με γιώτα μικρό) δεν την κάνουν ακριβώς όπως τη θέλουν γιατί η επανάληψή της είναι κωμική όταν δεν οδηγεί  στο καινούργιο αλλά  επαναλαμβάνει (πονηρά) το παλαιό.

Το τραγικό είναι πως αυτή η επανάληψη της Ιστορίας ως «φάρσα» (η γνωστή τοις πάσι  απόφανση του Μαρξ), ακολουθεί αναγκαστικά την τραγική επανάληψη λόγω  κάποιας έλλειψης, ήδη στο πραγματικό όσο  και τραυματικό παρελθόν των πολιτικών -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Θα αλλάξει κάτι ο Μητσοτάκης από το παρελθόν (του); Δεν γίνεται, όπως δεν έγινε με τον Τσίπρα, όχι μόνο  γιατί η παραγωγή του καινούργιου αποκλείει ακόμα  και τον εκάστοτε πρωταγωνιστή του, αλλά και  διότι κανείς δεν μπορεί να πάει γρηγορότερα από το παρόν του – όταν  μάλιστα  το παρελθόν του

 (αλλά και το μέλλον του) δεν είναι παρά διαστάσεις του αμαρτωλού του παρόντος.

* Λαϊκό άσμα  της προτιμήσεως του Ανδρέα Παπανδρέου, ειδικά με τη φωνή της Ρίτας Σακελλαρίου.