O γράφων έμενε, ως παιδί, στη δεκαετία του 1970, στο Γαλάτσι (στην Αθήνα). Νέφος, ζέστη, συνεχή βραδινά ατυχήματα στη Γαλατσίου με ατέρμονους διαπληκτισμούς και ύβρεις μεταξύ των οδηγών. Οπότε, ο πατέρας μου αποφάσισε, για το «καλό των παιδιών», να μετακομίσουμε στον «καθαρό αέρα του βουνού», ήτοι Θρακομακεδόνες.
Το 1980 λοιπόν, βρεθήκαμε στην όχι τότε πυκνοκατοικημένη περιοχή των Θρακομακεδόνων. Καθαρός αέρας και ησυχία όλο τον χρόνο με αρκετές, όμως, χιονοπτώσεις Ιανουάριο-Φεβρουάριο, οι οποίες παρέλυαν τα πάντα (βλέπε συνεχείς διακοπές νερού και ηλεκτρικού) μέχρι να δεήσει/περάσει κάποιο grader να καθαρίσει τον δρόμο. Το καλοκαίρι, όμως, τα πράγματα άλλαζαν, ειδικά τέλη Ιουλίου και αρχές Αυγούστου, ειδικά όταν φυσούσε. Γιατί, στο βουνό, φυσά δαιμονιωδώς. Πράγματι, οι φωτιές, από τις αρχές του 1980, ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνες. Θυμάμαι, ότι ως παιδιά με τον μακαρίτη πατέρα μας, τον θείο μου και άλλους γονείς και συμμαθητές, ελλείψει σχολείου (λόγω διακοπών), κάναμε άτυπες περιπολίες το βράδυ προκειμένου να αποθαρρύνουμε (δεν είχαμε άλλη δικαιοδοσία) τα «παράνομα ζευγαράκια», τα οποία, μεταξύ άλλων, κάπνιζαν στα μονοπάτια της περιοχής αλλά και όσους άλλους (και άλλες) κινούνταν ύποπτα. Οταν, δε, οι φωτιές ήταν σε έξαρση, εμφανίζονταν καμιόνια με στρατιώτες (ή και σμηνίτες από το Τατόι) οι οποίοι, με φτυάρια και κασμάδες, προσπαθούσαν να «αναχαιτίσουν» τις πυρκαγιές.
Τριάντα και πλέον έτη μετά, η κυβέρνηση Τσίπρα, λόγω των συμβάντων στο «Μάτι», έθεσε τον «πήχη» της πυροπροστασίας εξαιρετικά χαμηλά. Οταν το παγκόσμιο ρεκόρ στο επι κοντώ είναι έξι μέτρα και πλέον, η πολιτική Τσίπρα λειτούργησε σε ρυθμούς επί κοντώ ένα μέτρο το πολύ. Ενας λόγος (ίσως όχι ο πιο πιθανός) προκειμένου να εκλεγούν οι «άλλοι» του κ. Μητσοτάκη για να κάνουν τα πράγματα (πολύ) καλύτερα από τους «προηγούμενους». Διότι η (κάθε) κυβέρνηση κρίνεται στο πώς προλαμβάνει και, στη συνέχεια, διαχειρίζεται τις «κρίσεις». Τα πήγαν πολύ καλά στη διαχείριση της πανδημίας. Η οποία κάποια στιγμή θα μας αφήσει. Οχι όμως και οι πυρκαγιές…
Με το «112», λοιπόν, έχουν σωθεί αμέτρητες ζωές. Ομως, στον απλό πολίτη δίνεται η εντύπωση ότι το «112» μας… κυβερνάει με τη λογική του ότι «όταν υπάρχει κρίση, να εκκενώσουμε άμεσα». Και, βέβαια, το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Γιατί, λοιπόν, αναφέρω ως παράδειγμα, οι κάτοικοι Βαρυμπόμπης/Θρακομακεδόνων έλαβαν εντολή εκκένωσης δύο φορές σε λιγότερο από μία εβδομάδα;
Και, επιπλέον, δεν μπορώ να καταλάβω, 51 χρόνια ζωής που έχω, μερικά απλά πράγματα.
Η Ελλάδα, με ή χωρίς κλιματική αλλαγή, πάντα είχε πρόβλημα πυρκαγιών. Καθώς η χώρα περιβάλλεται από θάλασσα, σίγουρα η πρόσβαση εναερίων μέσων για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών γίνεται αρκετά γρήγορα. Πόσα εναέρια μέσα (Canadair αεροπλάνα, κ.λπ.) χρειάζονται έτσι ώστε να επεμβαίνουν άμεσα στις πυρκαγιές, χωρίς να δίνεται προτεραιότητα στη μια πυρόπληκτη περιοχή έναντι κάποιας άλλης; Δεν υπάρχουν τα κονδύλια άραγε (ας δανειστούμε εάν είναι ανάγκη – άλλωστε το 10ετές επιτόκιο είναι κάτω του 1%) προκειμένου να κάνουμε leasing (εάν δεν μπορούμε να αγοράσουμε) πολύ πριν το καλοκαίρι τα απαιτούμενα εναέρια μέσα!
Βέβαια, πολλά γράφονται αυτές τις ημέρες για το θέμα της πρόληψης και δεν θα επανέλθω. Σε κάθε περίπτωση, οι απλοί πιλότοι, δασικοί, πυροσβέστες, αστυνομικοί και πολίτες οι οποίοι με αυταπάρνηση αντιμετωπίζουν τις πυρκαγιές χρειάζονται ηγεσία η οποία μπορεί να τους καθοδηγήσει με επιτυχία. Οσοι λοιπόν ηγούνται του τομέα πυρόσβεσης, αλλά και η πολιτική τους ηγεσία (η οποία τους επέλεξε) είναι άραγε ευχαριστημένοι που σήκωσαν το ένα μέτρο πήχη του επί κοντώ στα χρόνια Τσίπρα κατά τι παραπάνω;
Ο κ. Κώστας Μήλας είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικών, University of Liverpool.
