Οι πυρκαγιές στην Αττική, στην Εύβοια και στην Πελοπόννησο άφησαν πίσω μεγάλες καταστροφές σε επίπεδο κοινωνικό, οικονομικό, ψυχολογικό. Η συγγνώμη του Πρωθυπουργού ήταν μία κίνηση σοβαρή και απαραίτητη, αν και οι κάτοικοι των πληγεισών περιοχών δεν θα βρουν απαραίτητα σε αυτή την ικανοποίηση που θα ήθελαν. Οι αποζημιώσεις πρέπει να δοθούν τάχιστα και «η γραφειοκρατία να σαρωθεί», όπως τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά ο πόνος από την απώλεια όχι μόνο της περιουσίας αλλά και του ίδιου του τόπου που ζει κάποιος αφήνει κενό δυσαναπλήρωτο.
Η επόμενη ημέρα είναι όμως ήδη εδώ. Πέρα από τον εσμό που εκλύεται από συγκεκριμένα κέντρα, που βλέπουν παντού συνωμοσίες και δολοπλοκίες, παραιτήσεις και καρατομήσεις, η χώρα μας πρέπει οπωσδήποτε να κάνει μεγάλα βήματα στη διαμόρφωση δομών και υποδομών αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών και να αναλάβει ηγετικές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής στη Μεσόγειο. Η περιοχή αυτή θα βρεθεί ενώπιον σοβαρών προκλήσεων από την κλιματική αλλαγή, όπως κατέδειξε η πρόσφατη έρευνα των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ (IPCC) και ο χρόνος κυλάει αντίστροφα – ειδικά αν τα μέτρα για τη μείωση των εκπομπών ρύπων δεν αποδώσουν επαρκή αποτελέσματα.
Υπάρχουν δύο μέτωπα στα οποία θα μπορούσε να εκδηλωθεί δυναμικά μία ελληνική «πράσινη διπλωματία» (COP26), με το βλέμμα και στη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή τον προσεχή Νοέμβριο στη Γλασκώβη.
Το πρώτο αφορά την επικείμενη Σύνοδο Κορυφής των 7 μεσογειακών χωρών της ΕΕ (MED7EU), που θα πραγματοποιηθεί τελικά στην Αθήνα στα μέσα Σεπτεμβρίου – μία σύναξη στην οποία θα προστεθούν για πρώτη φορά η Κροατία και η Σλοβενία. Η ελληνική προεδρία εμφανίζεται, σύμφωνα με τις πληροφορίες, έτοιμη να υποστηρίξει ενεργά τη γαλλική πρωτοβουλία «Μεσόγειος: Μία Υποδειγματική Θάλασσα έως το 2030», αλλά παράλληλα να κινηθεί αυτόνομα με βάση το τρίπτυχο έρευνα-γνώση-σχεδιασμός, ώστε να διαμορφωθεί κοινή ευρωπαϊκή γραμμή εν όψει COP26. Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης «τρέχει» σημαντικό μέρος αυτών των δράσεων εδώ και αρκετό καιρό.
Το δεύτερο μέτωπο θα μπορούσε να είναι αυτό ορισμένων πιο ριζοσπαστικών ιδεών. Οι στενοί δεσμοί που έχει διαμορφώσει η Ελλάδα με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και του Κόλπου ίσως μπορούσαν να επεκτείνουν τις συνεργασίες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πολιτικής Προστασίας προς χώρες όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η χώρα μας θα μπορούσε επίσης να προτείνει τη δημιουργία ενός ειδικού ευρωπαϊκού οργανισμού έρευνας, ένα «CERN για την κλιματική αλλαγή» (κατά το πρότυπο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικής Ερευνας) με έδρα την Ελλάδα, ώστε να βοηθήσει στην εμβάθυνση της μελέτης και της αντιμετώπισης της μεγάλης πρόκλησης της εποχής μας.
Με τέτοιες κινήσεις και ιδέες που ήδη κυκλοφορούν, η Ελλάδα θα μπορούσε να βάλει τη δική της, έστω μικρή, σφραγίδα στη συζήτηση που απασχολεί όλον τον πλανήτη.
