Θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο Πρωθυπουργός – όταν, πλησίστιος, τον Ιούνιο του 2019, επέμενε ότι «σαν οδοστρωτήρας θα σαρώσει τα εμπόδια που κρατούν δέσμια την επιχειρηματικότητα» – ότι τον Αύγουστο του ’21 θα επιχειρούσαν μπουλντόζες για να σαρώνουν τα καμένα;
Και τότε από την επικρατούσα στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρία του «ώριμου φρούτου», γιατί να μην προτιμήσω τη θεωρία της «ασθενούς δυνάμεως» (από τη σύγχρονη Φυσική) και το φαινόμενο της «ρήξης συμμετρίας» όπου «ενώ τίποτα δεν σπάει, η ρήξη παρά ταύτα εμφανίζεται αιφνίδια στις λύσεις της»;(*)
Διότι, αυτό ακριβώς θα συμβεί – ξεκινώντας μάλιστα από την πρωθυπουργική «συγγνώμη» που ως «λύση» κι αυτή, προαναγγέλλει και τις υπόλοιπες – μια που πλέον η «ρήξη» της μέχρις εδώ αδιάρρηκτης κυβερνητικής «συμμετρίας» έχει αμετάκλητα συντελεστεί και – όπως τα σωματίδια αρνητικής ενέργειας – κινείται κι αυτή πίσω στον χρόνο.
ΥΓ.:
Κατά τα άλλα, είμαι βέβαιος ότι οι ευφυείς πολιτικοί αναλυτές – ένθεν και ένθεν – θα μεταφέρουν στη φλύαρη γλώσσα της πολιτικής, τι πραγματικά εννοώ παραπέμποντας στον νομπελίστα Στίβεν Γουάινμπεργκ, με την επίγνωση ότι εγώ δεν μιλώ για στοιχειώδη σωματίδια αλλά για ανθρώπους.
Το καταλάβαμε νομίζω ότι η ζωή στη Γη είναι φτηνή και πως τα όνειρα είναι τσάμπα, ενώ για τις ψευδαισθήσεις πληρώνεις ακριβά όταν είναι χαμένες.
Γι’ αυτό και η κυβερνητική διετία, που μόλις έκλεισε, αξίζει επαίνου: κατόρθωσε να αναβάλει τη «ρήξη» για αργότερα, όταν η «λύση» δεν θα είναι άλλο από το απομεινάρι μιας καταστροφής.
Εφεξής ο Μητσοτάκης, όπως και ο Τσίπρας με το Μάτι, θα πρέπει να γνωρίζουν πως κάθε φαινόμενο αναφέρεται σε μια απροσδιοριστία που το προσδιορίζει, όπως επίσης πως κάθε φαινόμενο εκπέμπει ένα σινιάλο. Ας είχαν την οξυδέρκεια να το αντιληφθούν. Οσο για μένα γνωρίζω πολύ καλά πως η αλήθεια είναι παρούσα εν μέρει. Ισως μάλιστα, να προϋποθέτει μια μορφή ψεύδους για να διορθώσει τους απόλυτους ισχυρισμούς της.
Αλλά να μην το παρακάνουμε. Κι ας προσέξουμε την αληθοφάνεια του Ρενέ Μαγκρίτ.
* Στ. Γουάινμπεργκ, «Ονειρο για μια Τελική Θεωρία», εκδόσεις Κάτοπτρο, 1995.
