Το θράσος σε λειτουργική σχέση με την οργανωτική αναποτελεσματικότητα, που ενθαρρύνουν η θεσμοποιημένη ατιμωρησία και η κοινωνική ανοχή, οδήγησαν στην κορυφαία πράξη της αριστερής τρομοκρατίας στη χώρα μας: στην απόπειρα δολοφονίας του υπουργού Προστασίας του Πολίτη μέσα στο ίδιο το γραφείο του. Μπορεί στη θέση του κ. Χρυσοχοΐδη να έχασε τη ζωή του ο υπασπιστής και στενός συνεργάτης του Γιώργος Βασιλάκης, στόχος όμως ήταν ο θεσμικά αρμόδιος να επιβάλλει τον σεβασμό της νομιμότητας και της δημοκρατίας. Βλέπετε, βαρύνεται επιπλέον με το γεγονός ότι ήταν ο μόνος που εξάρθρωσε στο παρελθόν τη «17 Νοέμβρη» και συνεχίζει και σήμερα να καταφέρει πλήγματα κατά των τρομοκρατών, χωρίς μάλιστα την αναγκαία βοήθεια από τον πολιτικό κόσμο, τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη, που εν πολλοίς βλέπει στο πρόσωπό του – μην κρυβόμαστε – έναν απεχθή μπάτσο.

Μην παραπλανηθούμε από τη συνήθη τακτική της ομόθυμης αποδοκιμασίας της τρομοκρατίας και των φόνων που διαπράττει. Γιατί καταγγέλλεται μεν αφηρημένα η τρομοκρατία, αλλά όχι οι τρομοκράτες. Η δήλωση των πολιτικών ηγετών ότι όλοι οι Ελληνες αποδοκιμάζουν τις δολοφονίες των τρομοκρατών, αν δεν γίνεται για λόγους σκοπιμότητας, προδίδει μαζική πλάνη, αν όχι ύποπτη κατανόηση. Εχει λησμονηθεί η κατά τη Μεταπολίτευση παρέλαση που έκαναν ακόμα και βουλευτές του ΠαΣοΚ και των κομμάτων της Αριστεράς, καθώς και πλήθος από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο και την «προοδευτική» δημοσιογραφία, στις δίκες γνωστών βομβιστών, όχι επειδή ήταν αθώοι, αλλά επειδή μέσω αυτών ικανοποιείται το επαναστατικό τους μένος, που έχει συγκαλύψει η βολική ένταξή τους στην άρχουσα τάξη και τα παχυλά οικονομικά οφέλη της.

Είναι γνωστή επίσης η ενθουσιώδης προβολή των αιματοβαμμένων προκηρύξεων τρομοκρατικών οργανώσεων που φιλοξενούν γνωστές «προοδευτικές» εφημερίδες, μολονότι έχει βάσιμα υποστηριχθεί ότι οι δολοφονίες της «17 Νοέμβρη» παλαιότερα και των διαδόχων τρομοκρατικών σχημάτων εν πολλοίς γίνονται προκειμένου να τύχουν δημοσιότητας οι απόψεις των δολοφόνων.

Η δολοφονία του άτυχου αστυνόμου Βασιλάκη συνέπεσε ευτυχώς με την ολοένα και αυθαδέστερη παραβατική συμπεριφορά του ΚΚΕ και των μισθοφόρων του. Ακόμη και μέσα στη Βουλή εισηγούνται την ανυπακοή στο Σύνταγμα και στους νόμους, την αγνόηση των δικαστικών αποφάσεων και την παρεμπόδιση της εργασίας στους μη επιθυμούντες να απεργήσουν μέσω της διαβόητης παράνομης επίσης περιφρούρησης. Και με συνειδητή πρόκληση βλάβης στον τουρισμό και στη ναυτιλία μας, τους μόνους ακόμα τομείς που αποδίδουν πλούτο στην υπερχρεωμένη ως τον λαιμό οικονομία μας, όπου κατά εκατοντάδες κλείνουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και πολλαπλασιάζονται οι στρατιές των ανέργων και ιδιαίτερα των νέων. Προσδοκία (διόλου εξωπραγματική όπως αναμασούν διάφοροι αφελείς βολεμένοι) είναι να περιορισθεί η κοινωνική δυσφορία από την ολέθρια μονόπλευρη (σε βάρος των παραγωγικών δυνάμεων) εισπρακτική πολιτική της κυβέρνησης και του υπερτροφικού κράτους, πελατειακού καταφυγίου όλων των κομμάτων.

Βρίσκω ολέθρια για τον τόπο αλλά λογική την προσδοκία της κυρίας Παπαρήγα και των βλοσυρών συντρόφων της να εξαθλιωθεί πλήρως ο λαός, να μην έχει να χάσει πια παρά μόνο τις αλυσίδες του και συνεπώς να εξεγερθεί, να κάψει τη Βουλή και να διευκολύνει την κατάληψη της εξουσίας πραξικοπηματικά, όπως έπραξε και ο ιδεολογικός πατέρας της Λένιν.