( εμπνευστής, διαχειριστής, κομπιναδόρος, λαοπλάνος και ο,τι άλλο φανταστείς) τελειώνει. Κι αυτό που θα ζήσουμε ως πολιτική στο μέλλον (διότι θα το ζήσουμε) είναι το τέλος μιας αυταπάτης. Είναι καλύτερα να πω: το τέλος μιας προσομοίωσης, παρ ότι και η προσομοιωμενή μας ζωή είναι (ακόμα;) ικανή να δώσει ένα αποτέλεσμα όπου αποδεικνύεται το αντίθετο.
Ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπίσει η Κυβέρνηση αυτό που συνέβη – και που ήδη είχε συμβεί στο Μάτι – ασφαλώς μπορεί να είναι ένα «κλικ» στο»πρόγραμμα» πιο αποτελεσματικό από τα άλλα ( λόγω των μίντια και νεκρών).
‘Αλλωστε, αποδείχθηκε πως είναι σε θέση να προσθέσει έναν ακόμη ψευτο-παράδεισο στον προσομοιωτή της Δημοκρατίας. Αυτό που δεν ξέρει να μας πει είναι πόσο χάος εμπεριέχεται στο «πρόγραμμά της ( πολιτικό και εικονικό).
Ο Rousseau στις «Ονειροπολήσεις του μοναχικού περιπατητή», ήξερε: «Διόλου δεν ζητώ να μορφωθώ, είναι πολύ αργά.
Εξάλλου, ποτέ δεν είδα η τόση επιστήμη να συμβάλλει στην ευτυχία της ζωής «.
