Στις 10 και 11 Σεπτεμβρίου αναμένεται να παρουσιαστεί – στο πλαίσιο του θεσμού «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός – Πρόγραμμα 2021» του υπουργείου Πολιτισμού – στο Αρχαίο Θέατρο Δημητριάδος, κοντά στον Βόλο, η παράσταση χορού «Titan Prometheus», σε δραματουργία, σκηνοθεσία και χορογραφία του Στέφανου Δημουλά. Ο γεννημένος στην πρωτεύουσα της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας καλλιτέχνης έχει αποφοιτήσει από το Royal Conservatoire of Scotland και κάνει καριέρα στη Μεγάλη Βρετανία ως χορευτής και χορογράφος. Εχει μάλιστα πρωταγωνιστήσει σε διεθνείς παραγωγές που έχουν ταξιδέψει έως το Χονγκ Κονγκ, τη Ρωσία και τη Σιγκαπούρη, ενώ έχει εμφανιστεί στο Royal Opera House και το φημισμένο Sadlers Wells. Είναι επίσης ιδρυτής και διευθυντής της Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Culture Select, έχει προσκληθεί από το Πάντειο Πανεπιστήμιο ως βασικός ομιλητής του #TEDxPU2021 και έχει φιλοξενηθεί πριν από μερικά χρόνια παρέα με τον πατέρα του σε ένα πολύ συγκινητικό εξώφυλλο του περιοδικού «Attitude» με τίτλο «Pride in Love». Στην πρώτη του εν Ελλάδι χορευτική παραγωγή, ο Στέφανος Δημουλάς αναρωτιέται: Δικαιώνονται τελικά οι τολμηροί; Αξίζει να θυσιάζεσαι για το κοινό καλό; Υπάρχει πάντα η ελπίδα προς το καλύτερο; Οφείλει ο πρωταγωνιστής να πληροί συγκεκριμένα κοινωνικά «πρέπει», να υπερτερεί σε δύναμη, χάρη, ομορφιά, ευφυΐα ή πάντα να έλκεται από το αντίθετο φύλο; Tη μουσική της παράστασης υπογράφει ο ταλαντούχος Ερμής Γεραγίδης, γνωστός ως Ermis, τα σκηνικά και τα κοστούμια η Ιλένια Δουλαδίρη και τον σχεδιασμό των φωτισμών η Σοφία Αλεξιάδου.
Πώς ωστόσο αποφάσισε να παρουσιάσει μια δική του παράσταση στην πατρίδα του σε αυτή τη χρονική συγκυρία; «Δύο είναι οι βασικοί λόγοι» εξηγεί. «Παρ’ όλο που βρίσκομαι στη Βρετανία εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια, έχω λάβει πολλή στήριξη, κυρίως ηθική, από την Ελλάδα και το εκτιμώ πολύ, για αυτό και θέλησα να το ανταποδώσω κατά κάποιον τρόπο. Επίσης, εξαιτίας της καραντίνας, άλλαξαν διάφορες ισορροπίες στη ζωή μας. Εμένα η πανδημία με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα ήθελα να κάνω στη συνέχεια. Αποφάσισα, λοιπόν, να ιδρύσω μια μη κερδοσκοπική εταιρεία, την Culture Select, και μέσω αυτής να διασφαλίσω κάποιες κρατικές ή ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις οι οποίες θα διοχετευτούν σε δύο δραστηριότητες: στη δημιουργία παραγωγών και στην πραγματοποίηση ενός προγράμματος mentorship που απευθύνεται σε άτομα των παραστατικών τεχνών. Το πρόγραμμα αυτό σε προετοιμάζει πρακτικά για ό,τι χρειάζεται προκειμένου να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στη βιομηχανία του θεάματος. Ηθελα πολύ να κάνω κάτι τέτοιο, διότι στην Ελλάδα μάς μαθαίνουν ότι για να πετύχει κανείς στον καλλιτεχνικό χώρο πρέπει να έχει γνωριμίες. Εγώ δεν είχα καμία γνωριμία, πήγα σε μια ξένη χώρα σαν την καλαμιά στον κάμπο και μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος με αυτά που έχω καταφέρει μέχρι σήμερα».
Χορός και κάθαρση
Η απόφασή του να ασχοληθεί με ένα έργο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας προέκυψε επειδή «είχα από μικρός έρωτα με την αρχαιότητα, με τη μυθολογία, με τα κείμενα που διδασκόμασταν στο σχολείο. Πάντοτε υπήρχε μέσα μου αυτή η σπίθα και ήταν αναμενόμενο ότι όταν αισθανόμουν έτοιμος να δημιουργήσω κάτι δικό μου θα στρεφόμουν εκεί. Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου δίνει πολλή τροφή για σκέψη. Ακολουθώ τη γραμμή της ιστορίας εκφράζοντας παράλληλα τους προσωπικούς μου κοινωνικούς προβληματισμούς, θέματα που σχετίζονται με την ισότητα των φύλων και την ομοφυλοφιλία. Ο Προμηθέας πάει ενάντια σε αυτό που του λέει η κοινωνία του, δεν τον ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος, αποφασίζει ότι είναι ηθικά σωστό το να κλέψει τη φωτιά από τον Δία και να τη δώσει στους ανθρώπους, και αυτή του η απόφαση με γοητεύει πολύ».
Στην παράσταση ο Δημουλάς επιστρατεύει στοιχεία από διάφορα είδη χορού: «Το πάντρεμα διαφορετικών στοιχείων μού εξάπτει τη φαντασία και το ενδιαφέρον. Συνθέτω μια κινησιολογία όπου το μοντέρνο συνυπάρχει με το κλασικό. Η ατμόσφαιρα θα έχει δραματικό, κινηματογραφικό χαρακτήρα. Θέλω να αισθάνεται ο θεατής σαν να βλέπει μια ταινία επί σκηνής». Ο νεαρός δημιουργός στοχεύει άλλωστε κυρίως στη συγκίνηση, δεν τον αφορούν τα εγκεφαλικά έργα, αυτά που δίνουν προτεραιότητα στη σκέψη εις βάρος του συναισθήματος: «Ο πόνος, είτε προέρχεται από μια απώλεια, είτε προέρχεται από μια ερωτική απογοήτευση, μας αλλάζει. Αποτελεί κινητήριο δύναμη. Με ενδιαφέρει σε κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα να υπάρχει μέθεξη, αλλά και λύτρωση. Δεν μπορώ χωρίς κάθαρση, χωρίς κάποια αίσθηση τέλους».
Οι αγαπημένοι του χορογράφοι στο εξωτερικό είναι οι Γουέιν Μακ Γκρέγκορ, Μάθιου Μπορν και Zουλιάνο Νούνιες. Δύο Ελληνες που θαυμάζει πολύ είναι ο Αντώνης Φωνιαδάκης και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Τον ρωτάω αν θα πήγαινε σε κάποιον τηλεοπτικό διαγωνισμό χορού σε περίπτωση που ξεκινούσε τώρα την πορεία του. «Αν ήμουν εδώ θα πήγαινα. Αν ήμουν στο εξωτερικό, όχι» απαντά. «Εχω την επίγνωση πως στην Ελλάδα λίγη περισσότερη προβολή θα φέρει και περισσότερες επαγγελματικές προτάσεις». Η λέξη «ταλέντο» δεν του αρέσει πολύ: «Προτιμώ τη λέξη «κλίση». Εμένα μια ζωή μού έλεγαν ότι έχω ταλέντο και αυτό στα αφτιά μου ακουγόταν σαν να μη χρειαζόταν να δουλέψω σκληρά. Τον επιπλέον κόπο που δεν κατέβαλα μικρός έπρεπε να τον κάνω όλο μαζεμένο σε μεγαλύτερη ηλικία». Ενα βιβλίο που του άρεσε τελευταία είναι το «Κλέψε σαν καλλιτέχνης» του Οστιν Κλέον, που «σε βοηθά να παραμένεις παραγωγικός και δημιουργικός ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες». Οσον αφορά τη μουσική, στις λίστες του βρίσκει κανείς από Βανδή μέχρι Μαξ Ρίχτερ και Τσαϊκόφσκι, ενώ για να χαλαρώσει βλέπει ταινίες της Disney και ελληνικές κωμικές σειρές της δεκαετίας του ’90.
