Μοιάζει να είναι τόσο μακρινός ο Σεπτέμβριος. Αλλες χρονιές μάς απειλούσε ήδη από τα τέλη Ιουλίου. Τώρα είναι μια προοπτική στο βάθος. Ισως γιατί ξέραμε καλά τι να περιμένουμε. Δεν υπήρχαν οι μεγάλες εκπλήξεις και τα συγκλονιστικά απρόοπτα, και όταν κάτι είναι γνωστό – το ίδιο συμβαίνει και με τις διαδρομές που έχουμε κάνει πολλές φορές – σου φαίνεται πολύ κοντινό.
Φέτος δεν έχουμε ιδέα πώς θα ξημερώσει το φθινόπωρο. Η παλέτα απλώνεται μπροστά μας, από τον εμπορεύσιμο φόβο μέχρι την ανέξοδη αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά, και κάπου ανάμεσα εμείς να πιστεύουμε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε, εκείνο που είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε. Ακριβώς όπως στα ζώδια και στα τραγούδια δηλαδή. Αρχίζουμε λόγω κούρασης να είμαστε αδιάφοροι, και να λέμε ας γίνει ό,τι είναι να γίνει.
Το παράδοξο είναι πως την αδιαφορία για το μέλλον την έχουμε κυρίως όταν ξέρουμε πως θα το ζήσουν άλλοι. Εδώ όμως είμαστε εμείς, κανένας άλλος δεν θα πάρει τη θέση μας, ο ίδιοι θα είμαστε τον Σεπτέμβριο και θα έχουμε μπροστά μας τη δική μας ζωή.
Θα συναντηθούμε στα λιμάνια στις αρχές Αυγούστου, εκείνοι που θα επιστρέφουν κι εμείς που θα φεύγουμε, και θα μιλήσουμε με τα μάτια. Ενας κώδικας συμπαράστασης, ένα «ελάτε πίσω να δούμε τι θα κάνουμε». Τίποτα ιδιαίτερα τραγικό δεν θα γίνει. Θα αρχίσουμε να ξεμπερδεύουμε σιγά-σιγά με την πανδημία και κάποια στιγμή θα ρολάρει. Αυτό στη μεγάλη εικόνα. Στη μικρή, στα θραύσματα των μεμονωμένων, των ιδιωτικών στιγμών, θα υπάρξουν οι απώλειες και τα δράματα που αν δεν έχουν πολύ αίμα και φονικό ένστικτο δεν θα τα μάθει ποτέ κανείς πέρα από τους οικείους.
Είναι ο Σεπτέμβριος που δεν ξέρουμε αν τα παιδιά θα πάνε σχολείο, αν και πού θα δουλεύουμε, ποιες θα είναι οι συνθήκες της καθημερινότητας και γενικά θα πρέπει να ντιλάρουμε με ασυνήθιστα «πρωτόκολλα ελευθερίας». Είναι σε έναν μήνα, είναι πολύ μακριά.
Μεσολαβεί ο γνώριμος Αύγουστος, που τίποτα δεν μπορεί να στραβώσει γιατί υπάρχει μια αρχαία προφητεία σε αυτή τη χώρα που θέλει τον Αύγουστο αυτόνομο και όχι μέρος της γραμμικής εξίσωσης της ζωής μας. Ενα σημείο μόνο του επάνω σε ένα τρισδιάστατο πεδίο. Δεν ορίζεται από τον χρόνο αλλά από τις επιθυμίες, το καύσιμο της ζωής.
Ακόμη και όσοι δεν θα πάνε πουθενά και μείνουν στις πόλεις, θα ζήσουν τον ασπόνδυλο αστικό Αύγουστο, εκείνη τη ρευστή νωχελικότητα που γεμίζει όλον τον χώρο σαν καπνός σε δωμάτιο. Αλλά κι εκείνοι θα έχουν μπροστά τους τον δεύτερο σερί Σεπτέμβριο που θα ζήσουμε με ανακοινώσεις. Με τις απογευματινές ενημερώσεις των αριθμών και των στατιστικών μοντέλων.
Για την ώρα μάς αξίζει να μη μας νοιάζει. Οσο κρατάει ένας αδέξιος χορός έχοντας πιει κάτι παραπάνω. Φυσικά και άλλοι, παλαιότερα, έχουν ζήσει πολύ χειρότερα. Αλλά η ζωή συγκρίνεται μόνο με τη στιγμή, με το ίδιο της το παρόν, με κανένα παρελθόν και με κανέναν άλλον.
