Ζήσαμε προ ημερών μία πρώτη αναμέτρηση της εκτελεστικής εξουσίας, εκπροσωπούμενης από τον κατ’ εξοχήν αρμόδιο υπουργό Προστασίας του Πολίτη, και της δικαστικής εξουσίας, την εκπροσώπηση της οποίας πήρε την πρωτοβουλία να αναδείξει ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Ο κ. Χρυσοχοΐδης υπέβαλε στον κ. Πλιώτα ογκώδη φάκελο με πλήθος στοιχείων για το οργανωμένο έγκλημα και τα αδίστακτα δρώντα μέλη του, τα οποία, παρά τις αλλεπάλληλες συλλήψεις και παραπομπές στη Δικαιοσύνη, υπονόησε ότι είτε αφήνονται ελεύθερα χωρίς καταδίκη, είτε αντιμετωπίζονται με ποινές επιεικείς έως χάδι, που επιτρέπουν στους εγκληματίες να συνεχίζουν ανενόχλητοι την αξιόποινη δραστηριότητά τους.
Ο κ. εισαγγελέας αντελήφθη το υπονοούμενο και υπέδειξε να του κοινοποιούνται οι σχετικές δικογραφίες, ώστε να παραπέμπει τις σοβαρές υποθέσεις στην ολομέλεια του εφετείου για την κίνηση της ποινικής δίωξης και την ανάθεση της ανάκρισης σε έμπειρους εφέτες αντί άπειρων δικαστικών λειτουργών. Και με την ευκαιρία ανταπέδωσε τα πολύ αβρά πυρά του κ. Χρυσοχοΐδη υπενθυμίζοντας ότι άλλοι, δηλαδή οι πολιτικοί μας, ψηφίζουν τους ισχύοντες νόμους, τους οποίους οι δικαστές απλώς υποχρεούνται να εφαρμόζουν. Η επισήμανση αυτή απευθύνεται και προς τους δημοσιογράφους, οι οποίοι τα βάζουν με τους δικαστές ανταποκρινόμενοι στην εύλογη καταγγελία των συνδικαλιστών εκπροσώπων της ελληνικής αστυνομίας ότι «εμείς συλλαμβάνουμε τους εγκληματίες και οι δικαστές τους αφήνουν ελεύθερους». Η καταγγελία αυτή, έστω και στην υπερβολή της, επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι πλήθος από τους συλλαμβανόμενους είτε απαλλάσσονται από τους δικαστές είτε τους επιβάλλονται ποινές που όμως δεν εκτίονται αφού παρέχεται αναστολή της ποινής.
Η μη επιβολή ποινής μπορεί να οφείλεται στα ανεπαρκή στοιχεία που προσκομίζουν ενώπιον του δικαστηρίου οι διωκτικές αρχές και συνεπώς οι δικάζοντες οφείλουν να απαλλάσσουν τους κατηγορουμένους. Ενδέχεται όμως η απαλλαγή ή η επιεικής ποινή να οφείλεται σε ανεπάρκεια του δικαστή ή ως αποτέλεσμα τρομοκράτησής του από τους επαγγελματίες ποινικούς. Τίποτε δεν αποκλείει όμως κάποιοι δικαστές να εξαγοράζονται, αν και δεν χρειάζεται καθώς ο νόμος είναι τόσο επιεικής ώστε με έναν καλό δικηγόρο η ποινή-χάδι ή η απαλλαγή να διασφαλίζεται με βεβαιότητα. Πέραν αυτών οι δικάζοντες πιέζονται σε απαλλαγές ή ανώδυνες ποινές και από τη μόνιμη υπόδειξη της πολιτείας να αποφεύγονται οι φυλακίσεις καθώς οι φυλακές είναι γεμάτες και δεν υπάρχει χώρος και για άλλους κρατουμένους. Και δυστυχώς αυτή η πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται με τη λογική που υπαγορεύει την επέκταση ή και τη δημιουργία νέων φυλακών.
Σε όλα τα προαναφερθέντα βαρύνουσα επιρροή ασκεί και η αριστερόφρονη επιείκεια, αν όχι σθεναρή στήριξη της παραβατικότητας των μαζών. Οι δήθεν λαϊκοί αγώνες δικαιολογούν όχι μόνο τις παρανομίες αλλά ακόμα και τα βαριά εγκλήματα. Υπενθυμίζω πόσο επιεικείς απέναντι στις δολοφονίες της «17 Νοέμβρη» υπήρξε η ελληνική κοινωνία. Γι’ αυτό άλλωστε ακόμα και σήμερα ο πολυδολοφόνος Κουφοντίνας αντιμετωπίζεται περίπου ως λαϊκός ήρωας.
Δυστυχώς όλα αυτά δεν είναι προβλήματα του παρόντος. Ταλαιπωρούν την κοινωνία μας επί πολλά χρόνια. Απόδειξη τα όσα έγραφα στη στήλη αυτή πριν από 10 χρόνια, τα οποία θα υπενθυμίσω τις επόμενες εβδομάδες, που θα απουσιάσω λόγω θερινών διακοπών.
