Εχουν περάσει 30 ακριβώς χρόνια από τότε που ένας νεαρός αναισθησιολόγος, ο Stephen Bolsin, εξέφρασε τον έντονο προβληματισμό του για τα υψηλά ποσοστά θνησιμότητας στην παιδοκαρδιοχειρουργική μονάδα του νοσοκομείου του Μπρίστολ (Bristol Royal Infirmary) στο οποίο εργαζόταν. Η τεκμηριωμένη διαμαρτυρία του είχε φτάσει σε όλους τους ιθύνοντες του εθνικού συστήματος υγείας της Βρετανίας, αλλά αγνοήθηκε παντελώς. Μη αντέχοντας να μετρά θανάτους παιδιών και έχοντας βρεθεί αντιμέτωπος με το ιατρικό κατεστημένο του νοσοκομείου, ο αποκαρδιωμένος Bolsin μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1995.
Ωστόσο η υπόθεση Μπρίστολ (The Bristol Affair) είχε συνέχεια και τελικά ο αγώνας του Stephen Bolsin δικαιώθηκε. Το 1998 ξεκίνησε επίσημη διερεύνηση του θέματος υπό τον καθηγητή Ian Kennedy και τρία χρόνια αργότερα η σχετική αναφορά (γνωστή ως The Kennedy Report) διαπίστωνε ότι η μονάδα αδυνατούσε να ανταποκριθεί, λόγω, μεταξύ άλλων, «υποστελέχωσης, αλλά και κουλτούρας συγκάλυψης, αδιαφάνειας σχετικά με το έργο των γιατρών και ελλιπούς παρακολούθησης από τη διοίκηση του νοσοκομείου». Εξαιτίας των παραπάνω υπολογίστηκε ότι 170 παιδιά έχασαν άδικα τη ζωή τους τη δεκαετία 1986-1995, ενώ περί τα 25-30 παιδιά υπέστησαν μόνιμες εγκεφαλικές βλάβες!
Η αναφορά Kennedy δεν αξιοποιήθηκε μόνο για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα στο Μπρίστολ. Πυροδότησε τη ριζική αναμόρφωση των υπηρεσιών υγείας της Βρετανίας καθιστώντας μεταξύ άλλων υποχρεωτική την πλήρη καταγραφή των ιατρικών πράξεων και την τακτική αξιολόγηση των μονάδων υγείας, ώστε να διαπιστώνονται εγκαίρως και να διορθώνονται λάθη που κοστίζουν ζωές.
Από τα τέλη του Απριλίου, μοιάζει να βρισκόμαστε μπροστά σε μια ελληνική «υπόθεση Μπρίστολ». Με επιστολή προς τις αρμόδιες αρχές (η οποία έφτασε και στα δημοσιογραφικά γραφεία) οι γονείς παιδιών με συγγενείς καρδιοπάθειες καταγγέλλουν αυξημένα ποσοστά θνησιμότητας σε μια από τις τέσσερις παιδοκαρδιοχειρουργικές κλινικές της χώρας. Εχουν άραγε δίκαιο ή είναι παρασυρμένοι από τον ανείπωτο πόνο του γονέα που χάνει το παιδί του; Σε προηγμένες κοινωνίες το ερώτημα αυτό θα όφειλε να απαντιέται από τους αρμοδίους άμεσα και εύκολα. Με το πάτημα ενός κουμπιού! Αρκεί να είχε αναπτυχθεί η κουλτούρα της αξιολόγησης των μονάδων υγείας και να υπήρχε εγκατεστημένο ένα σύστημα πλήρους καταγραφής των ιατρικών πράξεων.
Στην πρώτη δεκαετία της εφαρμογής των συστάσεων της αναφοράς Kennedy, η Βρετανία πέτυχε να υποδιπλασιάσει τα ποσοστά θνησιμότητας των παιδοκαρδιοχειρουργικών μονάδων. Τι εμποδίζει το υπουργείο Υγείας να ακολουθήσει το παράδειγμα αυτό;
