«Σας χρεωστώ την αλήθεια για την Τέχνη και θα σας την πω».
Πωλ Σεζάν.
Σαν τα εκπαιδευμένα σκυλιά όμως οι ιχνευτές του Μαρμαρινού θα ψάξουν και απόψε την αλήθεια της Τέχνης, κρυμμένη κάτω από την γη της καθαγιασμένης (όσο και ταλαιπωρημένης) ορχήστρας της Επιδαύρου, και θα μας την πούνε.
Η Αμαλία Μουτούση, η Ηλέκτρα Νικολούζου, η Θεοδώρα Τζίμου, ο Φραγκούλης, ο Κραουνάκης με υποκινητή τον Τάσο Καραχάλιο μας δίνουν τον αποκαλυπτικό της τόνο, γιατί μόνον έτσι -μ’ έναν βρόντο- η αλήθεια μπορεί να ακουστεί.
Όπως στο «Άγνωστο αριστούργημα» του Μπαλζάκ, ο Μαρμάρινος μέσα από τα ψήγματα του χρυσού λόγου του Σοφοκλή, ανατρέπει ό,τι ξέραμε για την τραγωδία, προτιμά τον δαιμονικό ζωομορφισμό από τους ανούσιους ανθρωπισμούς του συρμού, επαναφέρει στη νιοστή το διάβημα του Κουν και της Ζουζούς Νικολούδη με τους «Όρνιθες», ξυπνά τα φοβερά ακούσματα από την μουσική του Γιάννη Χρήστου στους «Πέρσες», συνεχίζει την δική του εκδοχή του «Ονείρου Καλοκαιρινής Νύχτας» πριν χρόνια στο Ρεξ, συμπυκνώνει όλες του τις νευρικά μεγαλοφυείς δουλειές του στη σκηνή, απογειώνει το Θέατρο στο μη περαιτέρω, (ξε)θεώνει τους ηθοποιούς, με αφήνει για ακόμη μια φορά σωσμένο, αμήχανο μπροστά στην «μηχανή» του, κάτω από το φως της Σελήνης, εχθές, στον μαγικό τόπο του θεράποντα Ασκληπιού, στην Επίδαυρο, με το χρυσό στεφάνι που κρεμόταν, λες, από τον ουρανό, δικαιωματικά να του ανήκει.
