«Είμαστε όλοι Βερολινέζοι».
«Είμαστε όλοι Έλληνες».
Σημασία όμως δεν έχει μόνον η ενθαρρυντική αναφώνηση (Κένεντι, Πελόζι), αλλά εάν οι «δηλώσεις» επιτελούν και μία πράξη με την οποία είναι ενιαίες.
Αλλιώς θα ήταν σχήματα λόγου ή ατάκες ενός ηθοποιού επί σκηνής που βεβαιώνοντας την συνάδελφό του – με τα λόγια του ρόλου του- πως θέλει να την παντρευτεί, βγαίνει από το θέατρο παντρεμένος.
Όμως «τα πράγματα δεν μπορούμε να τα κάνουμε με λέξεις» (Τζον Οστιν), παρ’ οτι ο κίνδυνος της παρανόησης δεν συνιστά πάντοτε, απόκλιση – αφού είναι συνυφασμένο με την ίδια τη δυνατότητα της γλώσσας. Πολλώ δε μάλλον της πολιτικής.
Οπότε, ναι: «Είμαστε όλοι Έλληνες». (Μέσα σε εισαγωγικά αλλά και έξω )
