Λίγες ημέρες πριν από τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, ο έλληνας πολυπρωταθλητής Χρήστος Βολικάκης έδειξε ότι βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδηλασίας Πίστας που διεξήχθη στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο στο αγώνισμα Elimination. Γεννημένος στον Βόλο στις 25 Μαρτίου 1988, είναι ο πρώτος Ελληνας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Πίστας και διαθέτει ένα εντυπωσιακό βιογραφικό, με πλήθος διακρίσεων όχι μόνο στις εγχώριες αλλά και στις διεθνείς διοργανώσεις. Είναι πρωταθλητής Ελλάδας, κατέχοντας παράλληλα εννέα πανελλήνια ρεκόρ. Ο διακεκριμένος έλληνας ποδηλάτης, ο οποίος ανήκει στη Cycling Team Volos, έχει επίσης εκπροσωπήσει τη χώρα μας τρεις φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2008, 2012, 2016). Το 2017, μάλιστα, μας έδειξε πόσο πολυδιάστατος αθλητής είναι αλλάζοντας άθλημα, αφήνοντας το Keirin, κάνοντας focus στο πολυσύνθετο Omnium καθώς και στα αγωνίσματα Points Race, Scratch και Madison.

Η πανδημία έφερε φυσικά τα πάνω κάτω στην προετοιμασία του: «Είχαμε συνηθίσει να είμαστε με μια βαλίτσα στο χέρι. Ταξιδεύαμε συχνά για να συμμετάσχουμε σε αγώνες, έτσι γνωρίζαμε σε τι επίπεδο βρίσκεται κάθε αντίπαλος. Είναι μεγάλη η αναβολή ενός έτους για έναν αθλητή που έχει πλάνο και έχει προσπαθήσει πολύ για μια πρόκριση. Χάρη στα lockdowns είχαμε περισσότερο χρόνο για προπονήσεις, αλλά δεν πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διοργανώσεις. Αυτό είναι ένα μειονέκτημα για εμάς εδώ, διότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να αγωνιστούμε μεταξύ μας. Σε χώρες όπως η Γαλλία, η Βρετανία, η Νέα Ζηλανδία, η Αυστραλία, οι οποίες έχουν επενδύσει πολύ στο άθλημα της ποδηλασίας και έχουν παράδοση σε αυτό, υπάρχουν άλλες λύσεις. Εμείς αναγκαστικά πορευόμαστε με ό,τι έχουμε. Παρ’ όλα αυτά, έρχονται διακρίσεις και μετάλλια».

Τον ρωτάω ποια είναι τα βασικά εμπόδια – σε πρακτικό επίπεδο – που καλείται να αντιμετωπίσει ένας αθλητής σαν αυτόν στη χώρα μας: «Οι έλληνες αθλητές έχουμε ψυχή και έχουμε μάθει να ξεπερνάμε όλα τα εμπόδια. Η κατάσταση της ελληνικής ποδηλασίας, ωστόσο, δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Ευτυχώς έχουμε την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και τον πρόεδρό της, Σπύρο Καπράλο, που είναι πάντα δίπλα μας. Ευτυχώς έχουµε επίσης τους προσωπικούς µας χορηγούς και µας στηρίζουν. Από πλευράς της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ποδηλασίας δεν έχουμε οικονομική βοήθεια, δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές ανάγκες μας. Κάνουμε υπομονή, έχουμε κατανόηση, όμως είναι άδικο να πληρώνουν οι αθλητές τα λάθη των διοικήσεων και τα χρέη παλαιότερων ετών. Αυτή η κατάσταση δεν προάγει το άθλημα και αποθαρρύνει τα νέα παιδιά που θα ήθελαν να ασχοληθούν επαγγελματικά με αυτό. Περιμέναμε ειδικά την ολυμπιακή χρονιά μια διαφορετική αντιμετώπιση, όμως φαίνεται ότι έχουμε μπλέξει σε έναν φαύλο κύκλο».

Ποδηλατικό DNA

Η δική του πορεία ίσως και να ήταν προδιαγεγραμμένη. «Προερχόμαστε από ποδηλατική οικογένεια – ο πατέρας μου ήταν πολλά χρόνια προπονητής στην εθνική ομάδα, οι θείοι μου ασχολούνταν επίσης με την ποδηλασία – και θα θυμάμαι πάντα να τρέχουμε παρέα με τον αδελφό μου τον Ζαφείρη με τα μικρά μας ποδήλατα στην παραλία του Βόλου. Κάναμε και άλλα σπορ αλλά το ποδήλατο το αγαπήσαμε, ειδικά την ποδηλασία πίστας. Νομίζω πως τα ποδήλατα ή το στάδιο εντυπωσιάζουν ακόμα και κάποιον που δεν έχει σχέση με το συγκεκριμένο άθλημα». Ο Χρήστος Βολικάκης αγαπάει φυσικά τον αθλητισμό γενικώς: «Βλέπω Formula 1, μου αρέσουν ο στίβος, η κολύμβηση, η γυμναστική. Προσπαθώ να παρακολουθώ και διοργανώσεις, πήγα πριν από μερικές εβδομάδες και είδα αγώνες της World League στο πόλο γυναικών».

Πώς διαχειρίζεται άραγε τις επιτυχίες και τις αποτυχίες που μια καριέρα πρωταθλητή αναμφίβολα περιλαμβάνει; «Με τις πολύ καλές επιδόσεις φυσικά χαίρεσαι εκείνη τη στιγμή, είναι μια δικαίωση και μια επιβράβευση που έχει ψυχολογικό αντίκτυπο. Οι επιτυχίες σού δίνουν τεράστια ώθηση να συνεχίσεις. Εχω μάθει όμως να μηδενίζω το κοντέρ και να ξεκινάω από την αρχή τη νέα προσπάθεια για τον επόμενο αγώνα, γιατί αν μείνεις σε μια διάκριση δεν προχωράς πιο πέρα. Δεν έχεις εξέλιξη. Κάθε διοργάνωση πρέπει να τη βλέπεις σαν την πρώτη σου. Στις αποτυχίες απογοητεύεσαι, όμως κι εκεί υπάρχει η ευκαιρία να μαθαίνεις και να βελτιώνεσαι, να διορθώνεσαι από τα λάθη σου». Θα ήταν φυσικά παράλειψη να μην αναφερθούμε στα ινδάλματά του: «Θαύμαζα πολλούς ποδηλάτες, ειδικά τον Βρετανό Κρις Χόι και τους Γάλλους Αρνό Τουρνό και Φλοριάν Ρουσό. Τους είχα και σε αφίσες στο δωμάτιό μου, πρόκειται για πολύ μεγάλους αθλητές, ολυμπιονίκες, με παγκόσμια ρεκόρ. Κατάφερα να αγωνιστώ μαζί τους, να τους κερδίσω ή να βρεθούμε στο ίδιο βάθρο. Δεν μπορώ να ξεχάσω στιγμές όπως αυτή που βίωσα στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αστάνα, ήμουν στην πρώτη θέση και είχα στη δεύτερη θέση το είδωλό μου, τον Χόι. Επειτα από τέτοιες εμπειρίες σίγουρα βάζεις τον πήχη ακόμα πιο ψηλά». Εμείς ευχόμαστε να βρεθεί όσο πιο ψηλά γίνεται και στο Τόκιο.