Μπορεί στις 16 Δεκεμβρίου 2020 να γιόρτασε τα 85α γενέθλιά του, όμως ο Νέλσον Πεσόα – «Neco» για τους εκατομμύρια θαυμαστές και φίλους του – φαίνεται ότι έχει κατορθώσει να νικήσει ακόμη και τον χρόνο. Ο «Πελέ της ιππασίας», ο «Μάγος», ο πεισματάρης Βραζιλιάνος που ξεκίνησε από το Ρίο ντε Τζανέιρο για να γοητεύσει ολόκληρο τον πλανήτη και να κατακτήσει πάνω στη σέλα του κορυφαίες διακρίσεις σε ένα από τα αρχαιότερα αθλήματα, εξακολουθεί με την πολύτιμη πείρα του να είναι παρών και στους εφετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Η τιμητική ανάθεση διορισμού του το 2018 ως εξειδικευμένου προπονητή για την ομάδα Ιππασίας της Αυστραλίας έχει φέρει τους διεθνείς αναβάτες της σε υψηλότερες επιδόσεις και ακόμη πιο κοντά στο βάθρο του νικητή. Επιπλέον, στις αρχές Μαρτίου, εν όψει της εφετινής ολυμπιακής διοργάνωσης, η Ομοσπονδία Ιππασίας της Βραζιλίας ανακοίνωσε τη συνεργασία της με τον ακατάβλητο «Neco», στον ρόλο του τεχνικού συμβούλου μέχρι το 2024.
«Το βράδυ πηγαίνω σαν γέρικο άλογο»
«Εχω ζήσει μια υπέροχη ζωή. Είμαι 85 και παραμένω ενεργός. Σίγουρα, νιώθω ότι μεγαλώνω. Για παράδειγμα, όταν σηκώνομαι το πρωί είμαι λίγο πιασμένος και κουρασμένος, αλλά μετά από ένα καυτό ντους, είμαι μια χαρά όλη μέρα. Το βράδυ, ωστόσο, πηγαίνω σαν γέρικο άλογο» αυτοσαρκάζεται ο αεικίνητος Νέλσον Πεσόα, ο οποίος ήδη στα πέντε του χρόνια πόζαρε νικητής πάνω σε άλογο και μάλιστα χωρίς αναβολείς.
Με περισσότερες από 200 νίκες στα 40 και πλέον χρόνια της μυθικής καριέρας του σε υψηλό επίπεδο, δεν μπορεί να θεωρηθεί τίποτα λιγότερο από ένας ζωντανός θρύλος της ιππασίας. Εχει υπάρξει τέσσερις φορές πρωταθλητής Βραζιλίας, πρωταθλητής Ευρώπης, 150 φορές νικητής σε Grand Prix, στο φημισμένο Hamburg Derby κατέρριψε μάλιστα το ρεκόρ με επτά νίκες, στους Παναμερικανικούς Αγώνες στο Γουίνιπεγκ του Καναδά το 1967 συμμετείχε στην ομάδα της Βραζιλίας που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο και ο ίδιος ανέβηκε στο ατομικό βάθρο με το ασημένιο μετάλλιο, ενώ έχει αγωνιστεί σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες: Στοκχόλμη 1956 (λόγω αυστηρών κανονισμών τα ιππικά αθλήματα των θερινών Ολυμπιακών της Μελβούρνης πραγματοποιήθηκαν στη σουηδική πρωτεύουσα), Τόκιο 1964, όπου εξασφάλισε την 5η ατομική θέση, Μεξικό 1968, Μόναχο 1972 και Βαρκελώνη 1992. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 ήταν πλέον προπονητής της ομάδας της Βραζιλίας που κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο, το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο για τη χώρα σε ιππικό άθλημα, επιστρέφοντας επίσης με το χάλκινο από το Σίδνεϊ το 2000.
Μετρώντας τους παλμούς της καρδιάς
Το φθινόπωρο του 1995, ύστερα από μία ακόμη θριαμβευτική συμμετοχή του με την ομάδα της Βραζιλίας στους Παναμερικανικούς Αγώνες στη Μαρ ντελ Πλάτα της Αργεντινής, όπου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, ο 59χρονος τότε Νέλσον Πεσόα αντιμετώπισε ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο. Οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί. Ο ίδιος επέμεινε να αγωνιστεί την επόμενη χρονιά στο περίφημο Hickstead Derby με το 19χρονο τότε άλογό του, τον θρυλικό Vivaldi. «Ηθελα να νικήσω ακόμα μία φορά. Ο γιατρός με προειδοποίησε ότι παίζω με τη φωτιά. Οι παλμοί της καρδιάς μου δεν έπρεπε να ξεπεράσουν τους 180. Βγήκα να αγωνιστώ έχοντας πάνω μου έναν φορητό παλμογράφο καρδιάς που τον παρακολουθούσα συνέχεια. Τελικά νίκησα. Και ήταν μια πολύ ξεχωριστή στιγμή στη ζωή μου» εξομολογείται με θάρρος ένας από τους μεγαλύτερους αναβάτες στην ιστορία της παγκόσμιας ιππασίας.
«Πρέπει να μιλάς στα άλογα»
Η ζωή του ξεκίνησε και παραμένει συνυφασμένη με τα άλογα: «Ολα μου τα άλογα ήταν μοναδικά για εμένα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Τα αγάπησα όλα, κανένα δεν ήταν πιο σημαντικό από τα άλλα. Βεβαίως, ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχουν εκείνα που με βοήθησαν στην καριέρα μου, όπως ας πούμε ο Relincho, με τον οποίο πήγα στους πρώτους μου Ολυμπιακούς Αγώνες. Πάντα αναζητούσα τα καθαρόαιμα. Οταν ξεκίνησα, κανένας εκτροφέας στη Νότια Αμερική δεν γνώριζε το pedigree των αλόγων, ο πατέρας μου τα διάλεγε με το μάτι» θυμάται ο Νέλσον Πεσόα, που έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια πολύ καλά πώς να περιποιείται, να εκπαιδεύει και να επικοινωνεί με τα άλογα. «Πρέπει να μιλάς στα άλογα, να συνεννοείστε. Να τους δείχνεις μεγάλη φροντίδα. Να έχεις έναν καλό πεταλωτή και έναν καλό κτηνίατρο, και να τα αντιμετωπίζεις σαν αθλητές. Αλλά να μην ξεχνάς ότι είναι και ζώα που χρειάζονται χρόνο για ξεκούραση και χαλάρωση. Είναι πολύ σημαντικό να τα αφήνεις κάθε μέρα ελεύθερα λίγες ώρες στο λιβάδι. Αλλιώς κάνεις κακό στην υγεία τους. Είμαι πεπεισμένος για αυτό».
Η κομβική απόφαση στη ζωή του ήταν όταν το 1961 αποφάσισε να αφήσει πίσω του το πατρικό σπίτι στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ένα διαμέρισμα με θέα στην Κοπακαμπάνα, και να εγκατασταθεί, μαζί με τη μόλις δύο εβδομάδων σύζυγό του Ρεζίνα, μόνιμα στην Ευρώπη. Αρχικά στην Ελβετία, μετά στη Γαλλία και στη συνέχεια στο Βέλγιο, όπου αργότερα λειτούργησε και την περίφημη Σχολή Ιππασίας στη φάρμα Haras du Ligny. Ο μύθος του πιο δεξιοτέχνη αναβάτη όλων των εποχών άρχισε να δημιουργείται. Οι απανωτές διακρίσεις, οι στοχευμένες εισαγωγές και αναπαραγωγές αλόγων από τη Λατινική Αμερική, οι πειθαρχημένες προπονήσεις και το επιχειρηματικό του δαιμόνιο δημιούργησαν με τα χρόνια την προσοδοφόρα «αυτοκρατορία Πεσόα» και το ομώνυμο brand. «Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να δώσω μεγαλύτερη αξία στον εαυτό μου, μεγάλωσα μαθαίνοντας να είμαι σεμνός και επιδίωξα να παραμείνω. Είμαι πολύ παρατηρητικός τύπος, κάτι που μου δίδαξε ο πατέρας μου για να αποκτώ γνώσεις» εξομολογείται ο ίδιος.
Ροντρίγκο Πεσόα: ο γιος του «Μάγου» έχει τα ηνία
Στα χνάρια του διάσημου πατέρα του ήταν σχεδόν μοιραίο να βρεθεί και ο γιος του, Ροντρίγκο Πεσόα, κατορθώνοντας να ανταγωνίζεται επάξια τη φήμη του. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Βαρκελώνη το 1992, πατέρας και γιος αγωνίζονταν μάλιστα μαζί για την ομάδα της Βραζιλίας, σε μια ιστορική στιγμή όπου ο 56χρονος τότε Νέλσον Πεσόα ήταν ο γηραιότερος και ο 19χρονος Ροντρίγκο Πεσόα ο νεαρότερος αναβάτης της διοργάνωσης. To 2004, στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, ο Ροντρίγκο κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ατομικό, κάτι που είχε πετύχει και το 1998 στο Παγκόσμιο της Ρώμης.
Γεννημένος στο Παρίσι το 1972, με έδρα του πλέον την Αμερική, όπου είναι εγκατεστημένος μαζί με τη σύζυγό του, Αλέξα Γουίκς, και τις κόρες τους, ο Ροντρίγκο Πεσόα συγκαταλέγεται στους κορυφαίους και πιο ακριβοπληρωμένους αναβάτες του πλανήτη. Στα εννέα του χρόνια συμμετείχε στον πρώτο του διαγωνισμό με πόνι στην Αγγλία, στα 12 κατακτούσε τον τίτλο του πρωταθλητή της τάξης πόνι στο Βέλγιο και πριν φτάσει τα 30 είχε ήδη κερδίσει τρεις συνεχόμενους τελικούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο – 1998, 1999 και 2000 – δαμάζοντας τον θρυλικό Baloubet du Rouet και γινόταν ο πρώτος αναβάτης που διεκδίκησε τη νίκη στο event τρεις φορές διαδοχικά με το ίδιο άλογο. «Ημουν 18 όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Στοκχόλμη το 1990. Χάρη στον πατέρα μου, του χρωστάω τα πάντα. Είχα ένα ονειρικό ξεκίνημα, από μία ήδη υπάρχουσα, καλά οργανωμένη δομή. Μου δόθηκε η καλύτερη προπόνηση νωρίς, τα σωστά άλογα την κατάλληλη στιγμή και έτσι άρχισα» έχει παραδεχθεί ο στενός φίλος, μεταξύ άλλων, του Αλβάρο ντε Μιράντα Νέτο και της Αθηνάς Ωνάση.
Το βραζιλιάνικο πείσμα, η αθλητική πειθαρχία, η ασύγκριτη τεχνική και το ανυπέρβλητο στυλ αποδεικνύονται οικογενειακή υπόθεση για τους Πεσόα, που η λατρεία τους για τα άλογα τους έμαθε να υπερπηδούν και τα πιο δύσκολα εμπόδια, για να κατακτήσουν τα πιο φιλόδοξα (και ακριβά) όνειρά τους.
