Αν μία λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει την Αννέτα Κυρίδου, αυτή είναι η λέξη μαχήτρια. Η 22χρονη, πανύψηλη αθλήτρια της κωπηλασίας εξασφάλισε την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο στο μονό σκιφ τον περασμένο Μάιο στην Προολυμπιακή Ρεγκάτα της Λουκέρνης. «Στον τερματισμό εκείνη την ημέρα πέρασαν από μπροστά μου εικόνες από όλα τα προηγούμενα χρόνια και τις προσπάθειές μου. Εκλαιγα και γελούσα μαζί. Ακουγα τους δικούς μου ανθρώπους να πανηγυρίζουν. Μόλις βγήκα από τη βάρκα έτρεξα σε αυτούς» μας είπε συγκινημένη, ενθυμούμενη τη στιγμή της πρόκρισής της, όταν τη συναντήσαμε στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά. Πράγματι, η πορεία της μέχρι την εξασφάλιση αυτής της πρώτης της συμμετοχής σε Ολυμπιάδα μόνο ρόδινη δεν ήταν. Αντίθετα, σημαδεύτηκε από μια σειρά ατυχιών που ευτυχώς κατάφερε να αφήσει πίσω.
Ο δρόμος για το Τόκιο
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το 2019, έχοντας κατακτήσει χρυσό μετάλλιο στο διπλό σκιφ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κωπηλασίας U23 μαζί με τη Δήμητρα Τσαμοπούλου έφτασαν στην Αυστρία προκειμένου να αγωνιστούν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και να εξασφαλίσουν την απευθείας πρόκρισή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. «Ημασταν πολύ αισιόδοξες. Δυστυχώς όμως όταν φτάσαμε στο Λιντς η Δήμητρα τραυματίστηκε στα πλευρά και δεν μπορέσαμε να αγωνιστούμε» θυμάται η Αννέτα. Εκείνη όμως δεν το έβαλε κάτω. «Το 2020 πήραμε την απόφαση με τον προπονητή της εθνικής ομάδας, Τζιοβάνι Ποστιλιόνε, να προσπαθήσω να αγωνιστώ στην ελαφριά κατηγορία, καθώς τα ολυμπιακά εισιτήρια που είχαν μείνει ήταν ελάχιστα και στην ελαφριά κατηγορία υπήρχαν πιο πολλές πιθανότητες. Επρεπε όμως να χάσω 10 κιλά». Και πράγματι, η Αννέτα με τη συμβολή του διαιτολόγου Αναστάσιου Βαμβάκη, με πολλή υπομονή και προσήλωση, κατάφερε να πετύχει τον στόχο της. «Ηταν μια τεράστια αλλαγή για το σώμα, αλλά και μία επίπονη διαδικασία όταν συγχρόνως πρέπει να αντεπεξέλθεις και στις απαιτήσεις των προπονήσεων» εξηγεί. Μαχήτρια όμως η ίδια, τα κατάφερε. Ετσι το 2020 κατέκτησε την τρίτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κωπηλασίας που διεξήχθη στο Πόζναν της Πολωνίας. «Τότε κατάλαβα ότι υπάρχουν πιθανότητες πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες» αναφέρει. «Ετσι, το 2021 ετοιμάστηκα στο σκιφ και πήρα μέρος στον ευρωπαϊκό αγώνα πρόκρισης, όπου στην προθέρμανση για τον τελικό δυστυχώς έπεσα από τη βάρκα. Τα νερά ήταν παγωμένα, η λίμνη στο Βαρέζε της Ιταλίας βρίσκεται κάτω από τις Αλπεις, με αποτέλεσμα να τερματίσω τον αγώνα έχοντας υποθερμία. Τέλος καλό όμως, όλα καλά, γιατί στον τελευταίο παγκόσμιο αγώνα πρόκρισης στη Λουκέρνη πήρα το πολυπόθητο εισιτήριο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κερδίζοντας χρυσό μετάλλιο. Δεν σας κρύβω, βέβαια, ότι όλο αυτό το διάστημα σκέφτηκα δεκάδες φορές πως μπορεί να μην τα καταφέρω και ισάριθμες φορές ότι θα πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ. Κάθε ατυχία με έκανε πιο γρήγορη και πιο δυνατή». Ετσι έβαλε πλώρη για Τόκιο, ενώ μαζί της στην αποστολή βρίσκεται και η αδελφή της Μαρία Κυρίδου, το άλλο χρυσό κορίτσι της ελληνικής κωπηλασίας, η οποία αγωνίζεται στη δίκωπο άνευ πηδαλιούχου μαζί με τη Χριστίνα Μπούρμπου.
Ποιοι είναι όμως οι στόχοι της Αννέτας για αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες; «Δεν έχω όριο στο τι θέλω να πετύχω, βήμα-βήμα, στόχο-στόχο θα προσπαθήσω να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ» απαντά και συμπληρώνει: «Είναι ένα όνειρο η πρόκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες και θα ζήσω την κάθε ημέρα. Εννοείται πως το γεγονός ότι και η αδελφή μου αγωνίζεται στο Τόκιο και θα είμαστε μαζί το κάνει ακόμα πιο υπέροχο. Είναι μάλιστα ένας από τους στόχους και τα όνειρά μας να αγωνιστούμε μαζί, στην ίδια βάρκα, στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι».
Η Αννέτα Κυρίδου ξεκίνησε την κωπηλασία σε πολύ μικρή ηλικία, όταν ήταν ακόμα μαθήτρια Δημοτικού. «Οι προπονητές του τμήματος κωπηλασίας από τον Ναυτικό Ομιλο Θεσσαλονίκης ήρθαν στο σχολείο μου και εξαιτίας των σωματομετρικών χαρακτηριστικών μου με παρακίνησαν να ξεκινήσω. Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου ήθελε από πολύ μικρή ηλικία να δοκιμάσω την κωπηλασία, αλλά η θάλασσα με τρόμαζε» θυμάται.
Θίγοντας τα κακώς κείμενα
Οπως αναφέρει, η κωπηλασία στην Ελλάδα είναι ένα μη επαγγελματικό άθλημα, σε αντίθεση με άλλες χώρες. «Παρ’ όλα αυτά, η προετοιμασία μας είναι κάτι παραπάνω από επαγγελματική» ξεκαθαρίζει. «Τρεις με τέσσερις εβδομάδες τον μήνα βρισκόμαστε στο κοινόβιο στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά. Εκεί το νερό μάς προσφέρει τις συνθήκες που χρειαζόμαστε για να κωπηλατήσουμε και για να μπορέσουν να δημιουργηθούν πληρώματα από αθλητές από διάφορες πόλεις. Οι εγκαταστάσεις χρονολογούνται από το 2004
– προσπαθούν βέβαια να τις διατηρούν – και ο Σχινιάς βρίσκεται αρκετά απομονωμένος, ειδικά τους χειμερινούς μήνες, από τον υπόλοιπο «πολιτισμό»».
Πώς όµως η ίδια καλύπτει τα έξοδά της; «Δεν θα είχαµε καταφέρει τίποτα η αδελφή µου και εγώ χωρίς τη µητέρα µας να µας στηρίζει» απαντά. «Ο πρωταθλητισµός έχει πολλές απαιτήσεις και πολλά έξοδα. Στον δρόµο µας, βέβαια, τα τελευταία χρόνια βρέθηκε ο χορηγός µας, ο όποιος είναι αρωγός σε όλη αυτή την προσπάθειά και τον ευχαριστούµε πολύ» αναφέρει.
Την ίδια στιγμή, στον γενναίο δρόμο που χάραξε η Σοφία Μπεκατώρου, και η Αννέτα Κυρίδου προέβη το προηγούμενο διάστημα σε καταγγελία κατά συγκεκριμένου προπονητή, τον οποίο κατηγόρησε για σεξουαλική παρενόχληση αθλητριών καθώς και για άσκηση ψυχολογικής βίας. «Εστειλα μια επιστολή στον υφυπουργό Αθλητισμού κ. Αυγενάκη, ο οποίος με τη σειρά του τη διαβίβασε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών» εξηγεί. «Η επιστολή μου δεν αφορούσε μόνο έναν προπονητή, παρόλο που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ασχολήθηκαν κυρίως με αυτό. Η επιστολή μου περιλάμβανε πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στον χώρο της κωπηλασίας και πραγματικά εύχομαι να αλλάξουν τα πράγματα, ώστε να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον στο άθλημά μας. Η Σοφία Μπεκατώρου είναι μια γυναίκα με πολύ θάρρος και τη συγχαίρω. Σίγουρα το παράδειγμά της, η στήριξη που είχα από τον κ. Αυγενάκη, αλλά και οι αδικίες και οι δυσκολίες που είχα δει και βιώσει μού έδωσαν τη δύναμη που χρειαζόμουν ώστε να αρθρώσω λόγο».
Πώς όμως ονειρεύεται τον εαυτό της σε 10 χρόνια από σήμερα; «Σε 10 χρόνια πολλά μπορούν να συμβούν» απαντά. «Μετά το Τόκιο, φεύγουμε στις ΗΠΑ με την αδελφή μου, για να ολοκληρώσουμε στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο τις σπουδές μας. Εκεί θα δουλέψουμε και ως πλήρωμα με τη Μαρία για να προσπαθήσουμε να προκριθούμε στους Ολυμπιακούς του 2024. Δεν θέλω να σταματήσω την κωπηλασία, αλλά αυτό δεν είναι κάτι τόσο εφικτό, ειδικά στην Ελλάδα, καθώς δεν υπάρχει καμία επαγγελματική αποκατάσταση».
