Το χαμόγελο λάμπει στο πρόσωπό της όταν τη συναντούμε στην παραλία της Βάρκιζας. Η 21χρονη Κατερίνα Δίβαρη στην τελευταία παρουσία της κλάσης RSX στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα πραγματοποιήσει την πρώτη της εμφάνιση σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κάνοντας ουσιαστικά το παιδικό της όνειρο πραγματικότητα. «Ανέβηκα πρώτη φορά στη σανίδα στην ηλικία των εννέα ετών ένα καλοκαίρι» θυμάται. «Ο πατέρας μου ήθελε να κάνει κάποια μαθήματα windsurf και έτσι βρεθήκαμε λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι – μένουμε στη Βάρκιζα – στο πιο κοντινό club, στη σχολή του Παύλου Χειλαδάκη». Και όπως ομολογεί, η παρθενική επαφή της με το windsurf ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά: «Εγώ, ένα μικρό παιδάκι, ξαφνικά μπορούσα να χειριστώ έναν εξοπλισμό στη θάλασσα, τη μεγάλη και απέραντη. Ηταν σαν να είχα δίπλωμα αυτοκινήτου για να ταξιδεύω πάνω στα κύματα».
Η πρώτη της μεγάλη διάκριση ήρθε στην Ιταλία το 2016, όπου κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεότητας στα Techno, ενώ την ίδια χρονιά στην Κύπρο κατέκτησε στην κλάση RSX το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεότητας. Εναν χρόνο αργότερα, στη Γαλλία, κέρδισε το αργυρό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεότητας στα Techno 293 Plus, το 2018 στην ίδια κατηγορία πήρε το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεότητας στην Ιταλία και την ίδια χρονιά στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νεότητας της Αργεντινής τερμάτισε 5η στην ίδια κατηγορία. Ωστόσο, ορόσημο στην καριέρα της θεωρεί την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο που ήρθε στα νερά της Πορτογαλίας. «Τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα. Ηταν μία περίεργη χρονιά λόγω COVID-19, αλλά έπρεπε να μείνω προσηλωμένη στον στόχο μου. Ηταν ένας πολύ δύσκολος αγώνας. Ουσιαστικά είχε μείνει μόνο ένα εισιτήριο πρόκρισης για μία ευρωπαϊκή χώρα και το διεκδικούσαμε έξι (Ελλάδα, Κροατία, Λευκορωσία, Κύπρος, Τσεχία και Πορτογαλία). Μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Μαζί μου στην Πορτογαλία κάλεσα για στήριξη και τον παλιό προπονητή μου, Ζαν Μαρκ Φάντης – για ένα μεγάλο διάστημα πριν από την πρόκριση ουσιαστικά δεν είχα προπονητή και έκανα προπονήσεις μόνη μου με τη βοήθεια του ιστιοπλόου Κωνσταντίνου Χανιώτη – αλλά και τον γυμναστή μου Νικηφόρο Δερμιτζάκη, τον οποίο ευχαριστώ που με έφτασε σε αυτό το επίπεδο καλής φυσικής κατάστασης. Μαζί μου ήταν και η μητέρα μου».
Οπως θυμάται, ο αγώνας δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς: «Οι πρώτες ιστιοδρομίες δεν είχαν πάει καλά. Αλλά ήμουν αποφασισμένη. Θυμάμαι, είπα στη μητέρα μου: «Δεν φεύγουμε από εδώ αν δεν πάρουμε την πρόκριση». Σκέφτηκα: «Ή τώρα ή ποτέ». Ξέρετε, μετά το Τόκιο θα καταργηθεί το RSX για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024».
Τι σημαίνει όμως πρακτικά αυτό; «Αλλάζει ο εξοπλισμός. Θέλω να συνεχίσω στο iQFoil class. Το windsurf, δηλαδή, γίνεται ακόμη πιο θεαματικό: αντί η σανίδα να εφάπτεται στο νερό, πλέον θα «πετάει». Είμαι περίεργη πολύ να περάσω σε αυτή τη νέα κατηγορία. Eχω δοκιμάσει σανίδα foil, αλλά όχι τον ολυμπιακό εξοπλισμό, τον οποίο ακόμη δεν έχω μπορέσει να προμηθευτώ».
Προς τον παρόν, όμως, για την Κατερίνα Δίβαρη, η οποία είναι παράλληλα και φοιτήτρια στο τμήμα Τουριστικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Πειραιώς, προέχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες: «Ο στόχος μου είναι να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και να ευχαριστηθώ τις κούρσες. Σίγουρα με ενδιαφέρει να μπω στο επονομαζόμενο medal race, στον αγώνα μεταλλίων δηλαδή, όπου αγωνίζονται οι αθλήτριες με τις 10 καλύτερες βαθμολογίες. Αν βρισκόμαστε κοντά στους βαθμούς, στο medal race μπορούν να συμβούν τα πάντα, γιατί οι βαθμοί που θα συγκεντρώσεις σε αυτόν τον τελικό αγώνα μετράνε επί δύο. Θα το παλέψω, λοιπόν, θα βάλω τα δυνατά μου».
Και αέρα στα πανιά
Οπως ομολογεί, το άθλημά της είναι αρκετά τεχνικό. Προϋποθέτει όμως και άσκηση εκτός νερού. «Χρειάζεται αρκετή δύναμη και αντοχή. Ειδικά τις ημέρες που δεν έχει αέρα και πρέπει να τον δημιουργήσουμε με απότομα τραβήγματα στο πανί, το λεγόμενο pumping. Περνάω λοιπόν και πολλές ώρες εκτός θάλασσας, κάνοντας, για παράδειγμα, βάρη στον Αγιο Κοσμά ή τρέχοντας σε κάποιο γήπεδο. Και φυσικά ο πυρήνας της ιστιοπλοΐας είναι και οι γνώσεις μετεωρολογίας, να καταλαβαίνεις το πώς αλλάζει ο καιρός, ο αέρας».
Πόση στήριξη όµως λαµβάνει από την Πολιτεία; «Σίγουρα διανύουµε δύσκολα χρόνια» απαντά. «Πρωταρχικό ρόλο για να βρίσκοµαι στο επίπεδο που είµαι σήµερα έχει παίξει η οικογένειά µου. Εκείνοι κάλυπταν τα έξοδά µου, ενώ ανά διαστήµατα έχω δεχτεί βοήθεια και από χορηγούς. Παράλληλα, έχω δίπλα µου τον Ναυτικό Αθλητικό Οµιλο Βάρης Βάρκιζας, την Ελληνική Οµοσπονδία Ιστιοπλοΐας, αλλά και την Ελληνική Ολυµπιακή Επιτροπή που µε βοήθησε να συµµετέχω σε αυτή τη µεγαλύτερη γιορτή του αθλητισµού στο Τόκιο. Και φυσικά είµαι ευτυχισµένη που ξεκίνησα τη συνεργασία µου µε τον τωρινό χορηγό µου και τον ευχαριστώ που µε στηρίζει. Ευελπιστώ αυτή η συνεργασία να συνεχιστεί, καθώς µετά τους Ολυµπιακούς θα συνεχίσω στο iQFoil class και ο εξοπλισµός γίνεται ακόµα ακριβότερος. Επιπλέον, χρειάζεσαι χορηγούς για να διατηρηθείς σε υψηλό επίπεδο. Να έχεις την οικονοµική δυνατότητα να πηγαίνεις σε training camps στο εξωτερικό, να λαµβάνεις µέρος σε αγώνες, όπως δηλαδή οι ξένες συναθλήτριές σου».
Φυσικά, η κουβέντα έρχεται και στη γενναία απόφαση της Σοφίας Μπεκατώρου να μιλήσει για όλα όσα τη στοίχειωναν, κάνοντας την αρχή του κινήματος #ΜeΤoo και στην Ελλάδα. «Με συντάραξαν όσα αποκάλυψε. Ηταν κάτι που δεν γνώριζα. Οπως κάθε άνθρωπος, στέκομαι στο πλευρό της Σοφίας που άνοιξε τον δρόμο να ακουστούν οι φωνές όλων των γυναικών. Ευελπιστώ στο μέλλον να μην υπάρξουν ξανά τέτοια φαινόμενα. Να καταλάβουν οι θύτες ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες εγκληματικές συμπεριφορές. Συναντήθηκα με τη Σοφία. Της είπα μόνο ότι είμαι στο πλάι της και ένα μεγάλο «ευχαριστώ»».
Οταν το 1996 ο Νίκος Κακλαμανάκης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα ήταν αγέννητη. Και όταν το 2004 κατέκτησε το αργυρό στους Ολυμπιακούς της Αθήνας ήταν μόλις τεσσάρων ετών. «Τον θαυμάζω πολύ» αναφέρει. «Μάλιστα έχω και αυτόγραφό του. Οπως πρότυπό μου είναι και ο Βύρωνας Κοκκαλάνης, με τον οποίο θα βρεθούμε μαζί στο Τόκιο, όπου αγωνίζεται και εκείνος. Εύχομαι στο μέλλον να μπορέσω και εγώ να εμπνεύσω άλλα παιδιά να έρθουν στην ιστιοπλοΐα ώστε να συνεχιστεί το σπορ μας μετά τις επιτυχίες του Βύρωνα και του Νίκου» αναφέρει. Στον λαιμό της ξεχωρίζει ένα κόσμημα. Φέρει το ολυμπιακό στεφάνι, με τα φύλλα της ελιάς. «Είναι δώρο της γιαγιάς μου. Θα το φοράω στους αγώνες. Είναι το γούρι μου».
