Είναι οβάλ, τεράστιο και σε θέση να φιλοξενήσει 68.000 άτομα. Κι όμως, το Εθνικό Στάδιο του Τόκιο που σχεδίασε ο Κένγκο Κούμα δεν έχει αποκόψει την επαφή του με το περιβάλλον.
Με βασικό υλικό το ξύλο, τα σχεδόν 2.000 κυβικά μέτρα του οποίου προήλθαν και από τους 47 νομούς της χώρας, και με 47.000 δέντρα που φυτεύτηκαν τριγύρω από το στάδιο, ο γνωστός ιάπωνας αρχιτέκτονας δημιούργησε ένα «living tree», δηλαδή ένα δέντρο που ζει και δίνει ζωή και οξυγόνο σε μια πόλη που το έχει ανάγκη.
Το Εθνικό Στάδιο ή Νέο Εθνικό Στάδιο, όπως ονομάζεται, καθώς οικοδομήθηκε αφότου κατεδαφίστηκε το παλιό, βρίσκεται στο προάστιο Κασουμιγκαόκα της ευρύτερης περιοχής Σιντζούκου στην ιαπωνική πρωτεύουσα και θα φιλοξενήσει τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο καθώς και τα αγωνίσματα του στίβου.
Βέβαια, ήταν η Ζάχα Χαντίντ εκείνη που είχε κερδίσει τον διεθνή διαγωνισμό το 2012, αλλά η παρουσίαση των σχεδίων της για ένα στάδιο που θύμιζε «κράνος ποδηλάτη» ή «θαλάσσια χελώνα που περιμένει να βυθιστεί η Ιαπωνία για να μπορέσει να κολυμπήσει και πάλι», όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο ιάπωνας αρχιτέκτονας Αράτα Ισοζάκι, είχαν προκαλέσει σφοδρότατες αντιδράσεις, τις οποίες ενέτεινε και το κόστος της κατασκευής. Να φανταστεί κανείς ότι ακόμα και μετά τις τροποποιήσεις που έκανε η Χαντίντ για να μειωθούν τα έξοδα, η ανέγερση του σχεδίου της θα απαιτούσε 300 δισ. γεν (περίπου 2,3 δισ. ευρώ), δηλαδή τρεις φορές το κόστος του Ολυμπιακού Σταδίου του Λονδίνου.
To αποτέλεσμα ήταν ότι, τρία χρόνια μετά, το πρότζεκτ εγκαταλείφθηκε και επελέγη το σχέδιο του Κούμα μέσα από έναν κλειστό διαγωνισμό. Η δική του, χαμηλών τόνων, προσέγγιση (κόστους 157 δισ. γεν, δηλαδή περίπου 1,2 δισ. ευρώ) απηχεί τη λιτότητα της ιαπωνικής αρχιτεκτονικής, ενώ διασφαλίζει στο κτίριο μια «δομική ακεραιότητα» και μια διακριτική παρουσία, παρά τα 47 μέτρα του ύψους του.
