Αντιεμβολιαστές ακροδεξιοί, φανατικοί θρησκόληπτοι, παλαιοημερολογίτες και άλλοι, απίθανοι συνωμοσιολόγοι που αναπαράγουν αστήρικτες θεωρίες και φαντασιώνονται μόνο εχθρούς γύρω τους, αρνητές της επιστήμης και της προόδου γενικώς και ένα πλήθος οπαδών της περίκλειστης χώρας συνθέτουν τον κύκλο της καθυστέρησης που την περασμένη Τετάρτη «παρήλασε» με φανατισμό στο κέντρο της Αθήνας, εμποδίζοντας στην κυριολεξία τη χώρα να ελευθερωθεί από τα δεσμά του φονικού και καταδυναστευτικού κορωνοϊού.
Είναι ο ίδιος οπισθοδρομικός κύκλος που συντονίστηκε με τον παραληρηματικό αγώνα κατά των νέων ταυτοτήτων, που δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με τις αμβλώσεις γιατί δεν αναγνωρίζει στις γυναίκες την αυτοδιάθεση του σώματός τους, που πρωτοστάτησε με λάβαρα και ακατονόμαστες ύβρεις κατά πάντων στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και τώρα επιμένει να παίζει με τις ζωές των άλλων, κρυπτόμενος πίσω από την επιλογή όλων ημών που αναλάβαμε το όποιο ρίσκο εμβολιαζόμενοι στην ώρα μας προκειμένου να ανοίξουν οι δραστηριότητες, να επανέλθουν τα παιδιά το φθινόπωρο στα θρανία, να επαναλειτουργήσουν επιτέλους τα πανεπιστήμια, να επανεκκινήσει όλη η χώρα, μήπως και βγει από τις αλλεπάλληλες κρίσεις που την καθηλώνουν εδώ και πάνω από δέκα χρόνια.
Με αυτό τον κύκλο προφανώς δεν υπάρχει επαφή, ούτε πεδίο συνεννόησης. Δεν είναι καν ζήτημα πειθούς ή επικοινωνίας. Οι συγκεκριμένοι συμπολίτες μας έχουν διαμορφωμένες πεποιθήσεις, πριν βγουν στους δρόμους έχουν περιδιαβεί όλες τις απίθανες ιστοσελίδες προκειμένου να ενισχύσουν τα αντιεπιστημονικά επιχειρήματά τους.
Δεν κατανοούν, ή καλύτερα δεν θέλουν να κατανοήσουν τα απλούστερα. Οτι ο κορωνοϊός δεν ξέρει από σύνορα, από χρώματα και έθνη. Προσβάλλει τους πάντες παντού, στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αμερική, στην Αφρική.
Μόνο όταν βρεθούν στα πρόθυρα της διασωλήνωσης πληγωμένοι από βαριά νόσηση που νόμιζαν αφελώς ότι μπορούν να προσπεράσουν αντιλαμβάνονται ότι ο κίνδυνος αφορά και τους ίδιους. Και έτσι δρουν στην πράξη ως σαμποτέρ της όποιας προσπάθειας αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης, χωρίς καμία αίσθηση κοινωνικής υπευθυνότητας. Δεν θα προκαλούσε δε καμία εντύπωση αν διαπιστωνόταν ότι ο ίδιος κύκλος πρωτοστατεί στις οικονομικές διεκδικήσεις για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας, ότι «τρέχει» για τις μη επιστρεπτέες και πιθανώς από τον ίδιο κύκλο να προέρχονται και οι απαιτήσεις για άνοιγμα της οικονομίας και της εστίασης χωρίς κανέναν περιορισμό και μέτρο.
Το δυστύχημα είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις κατά καιρούς, ανάλογα με τη συγκυρία, έχουν παίξει με αυτόν τον κύκλο της καθυστέρησης. Χρησιμοποίησαν την όποια δυναμική προσέθεταν στις πολιτικές και εξουσιαστικές επιδιώξεις τους, ορισμένες φορές μάλιστα συντονίστηκαν μαζί τους, τους έδωσαν «αέρα», τους «χάιδεψαν» και τώρα πληρώνουν ακριβώς την ανοχή τους και τον όποιο συμβιβασμό μαζί τους.
Ωστόσο στην παρούσα φάση δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής, ούτε συμβιβασμών. Τώρα παίζεται το δημόσιο αγαθό της υγείας και τίθενται εν αμφιβόλω όλες οι προσπάθειες ανασύνταξης και αναγέννησης της χώρας. Η συντεταγμένη πολιτεία οφείλει να λάβει όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα προκειμένου να ξεπεράσει τις εμμονές και τις ανοησίες τους. Και επιβάλλεται να κινηθεί με τη δέουσα αποφασιστικότητα χωρίς αναστολές και επιφυλάξεις. Η ταχεία έξοδος από την υγειονομική κρίση είναι ζήτημα επιβίωσης για τη χώρα. Πρόκειται για υπέρτατη ανάγκη την οποία καλούνται να υπερασπίσουν από κοινού κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι.
