Όλο και θα σκάσει ξαφνικά η αποχέτευση – όπως έγινε προχθές στη Μύκονο, στον Πλατύ Γιαλό – και θα ξεχυλίσουν τα λύματα και τα λήμματα από το Λεξικό της χαμένης πατρίδας και της κακοποιημένης γλώσσας μου.
Κι όχι πως θα είναι μόνο τα κρούσματα του κορωνοϊού τον Αύγουστο, αλλά και τα κρούσματα της αμνησίας, σ’ όσους κρατάνε την τύχη της χώρας μου στα χέρια τους. Και δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, οι μεγάλοι δωρητές, οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλομεσίτες, οι αβανταδόροι των «σοσιαλ», οι ινφλουένσερς και οι «επιδραστικοί» δημοσιογράφοι, αλλά όλοι μας που αδιαφορούμε, αλληλέγγυα αλληλοστηριζόμαστε, ανεχόμαστε, συναινούμε, ξεχνάμε:
«Επανερχόμαστε στην αγορά, χαιρόμαστε για τη μνήμη μιας εποχής περί την μπακαλική, όμως και σήμερα όλο και κάποια μπακαλοταβέρνα θα’χει ξεμείνει. «*
Να προσθέσω : Και παρά τον υπερσύγχρονο βιολογικό καθαρισμό, όλο και κάποιοι βόθροι θα δίνουν δουλειά στα βυτία και στον «Αχόρταγο».
* Νίκος Λεβέντης, «Γλωσσικά ψιχία», στο τελευταίο τεύχος της » Ποιητικής», (τεύχος 27), που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
