Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δεν σταματάει να ονειρεύεται ποτέ. Πάντα ανήσυχος και πάντα δραστήριος ο «αιώνιος έφηβος» της ελληνικής μουσικής δικαιώνει συνεχώς τον τίτλο του.

Αυτό έκανε και την περίοδο της καραντίνας, την οποία αν και χαρακτηρίζει δύσκολη, φρόντισε να την κάνει δημιουργική.

Με αφετηρία τις μελωδίες του Αλέξανδρου Χατζηνικολιδάκη ο Παπακωνσταντίνου ετοίμασε έναν νέο δίσκο πολύ διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει αλλά με την γνωστή οικειότητα που προκαλεί η φωνή του και τα κοινωνικά μηνύματα που πάντα θέλει να περνάει.

Τραγούδια από έναν συνθέτη αλλά διαφορετικούς στιχουργούς, υπέροχες ενορχηστρώσεις από τον Ανδρέα Αποστόλου και ερμηνείες από τον Παπακωνσταντίνου σε πολλά σημεία σπαρακτικές. Μια φωνή που αντέχει στο χρόνο και κυρίως μια ψυχή τόσο γενναιόδωρη που αγγίζει τους χιλιάδες θαυμαστές του.

Λίγο πριν ανέβει στο Γαλάτσι και το City Festival για την δεύτερη καλοκαιρινή του συναυλία στην Αθήνα ο ερμηνευτής μίλησε αποκλειστικά στο in.gr για το νέο δίσκο, τις μάσκες που δεν έχουν πέσει αλλά και το τέλος της πορείας του. «Θα τελειώσω κάποια στιγμή, όταν η φωνή μου πάψει να είναι αυτή που είναι, αλλά βέβαια δεν θα γλυτώσετε από εμένα, θα δίνω σε νέες φωνές τραγούδια και θα συνεχίσει να υπάρχει αυτή η σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης με το κοινό» αναφέρει με ειλικρίνεια και μας γεμίζει ελπίδα.

Ετοιμάζετε έναν νέο δίσκο, με τίτλο «Αντίλαλος». Τι σημαίνει για σας η διαδικασία ηχογράφησης ενός νέου δίσκου;

Λοιπόν νομίζω ότι αυτός είναι ο 50ος, το 50ο LP που κάνω. Δεν γίνεται να μην υπάρχει αυτό, γιατί πως θα φτάσει στον κόσμο το οποιοδήποτε έργο; Και βέβαια, κάθε καινούργια ηχογράφηση, είναι περίπου σαν την πρώτη ξέρετε, έχει τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες διαδικασίες, όργανο-όργανο γράφονται, μετά αφού γραφτούν τα κομμάτια, τα τραγουδάω πρώτα δοκιμαστικά, μετά τα διορθώνουμε, τα ακούμε πολλές φορές και μετά ακολουθεί η αγωνία για το πώς θα είναι το τελικό άκουσμα και στη συνέχεια πως θα το πάρει ο κόσμος. Όλο αυτό είναι μία δημιουργία σε όλη της την έκταση, που είναι τρόπος ζωής, δεν είναι κάτι άλλο.

Στα νέα σας τραγούδια εμπιστεύεστε έναν νέο δημιουργό, τον συνθέτη Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη. Αναζητάτε πάντα νέα πρόσωπα για συνεργασία; Με τον συγκεκριμένο πως ήρθατε σε επαφή;

Νομίζω ότι έχω το ρεκόρ νέων συνεργατών-δημιουργών, από στιχουργούς και από συνθέτες. Με τον Χατζηνικολιδάκη μας έφερε σε επαφή ο Γιάννης Κούτρας, που ήταν να γίνει ένας δίσκος του Χατζηνικολιδάκη όπου θα τραγουδούσα δύο συμμετοχές. Στην συνέχεια είδα πόσο καλός είναι, πόσο ταλαντούχος είναι και τελικά τραγουδήσαμε έξι τραγούδια εγώ και έξι τραγούδια ο Γιάννης ο Κούτρας, σε έναν δίσκο του που λέγεται «Ξυπόλητες ψυχές». Εκεί λοιπόν τον γνώρισα, γνώρισα ένα ταλέντο, που είχε στο συρτάρι του άπειρα τραγούδια. Για να βγάλουμε αυτά τα δώδεκα, ακούσαμε περίπου τρακόσια τραγούδια του. Δεν είχε διασυνδέσεις τόσο καιρό κι εγώ βέβαια με την μανία μου να ψάχνω νέα ταλέντα, ε, τελικά τον ανακάλυψα. Διαθέτει απλές μελωδίες, σαν να τις έχεις ξανακούσει και να μην ξέρεις από πού, αυτό μου αρέσει σε αυτόν.

Ένα από τα τραγούδια που έχει ήδη κυκλοφορήσει, το «Σελήνη κι Άστρα» έχει ήχο με έντονα παραδοσιακά στοιχεία στα οποία δεν μας έχετε συνηθίσει. Είναι μια πλευρά των ακουσμάτων σας;

Είναι μία από τις πλευρές των ακουσμάτων μου. Μην ξεχνάτε ότι έχω τραγουδήσει και λαϊκά και αυτό είναι, κατά κάποιο τρόπο, το ούτι που ακούγεται μέσα. Βέβαια σε μερικά έχουμε βάλει ακόμα και κλαρίνο και χαίρομαι πολύ γιατί αυτό το ζητούσαν οι μελωδίες. Με τον Αντρέα τον Αποστόλου, που κάναμε τις ενορχηστρώσεις, συμφωνήσαμε με το πρώτο άκουσμα, είχαμε σχεδόν την ίδια ταύτιση και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε λοιπόν και στα παραδοσιακά όργανα.

Ποια στοιχεία σας τραβούν σε καινούργια τραγούδια που σας προτείνουν; Τι αναζητάτε από το νέο υλικό;

Σαφώς να είναι νέο υλικό χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα πατάει σε ρίζες. Καταρχήν οι μελωδίες, αν δεν ανατριχιάσω δεν ασχολούμαι καν με  την συγκεκριμένη μελωδία. Ξέρετε έχω τραγουδήσει περίπου χίλια πεντακόσια τραγούδια και είναι δύσκολο βέβαια να βρω πρωτόλεια που να διαφέρουν από τα δεδομένα μου. Έτσι λοιπόν ψάχνω οπωσδήποτε καινούργια μελωδία και βέβαια ο στίχος είναι η άλλη παράμετρος. Εδώ βέβαια πρότεινα εγώ τους στιχουργούς που συνεργαστήκαμε στον Χατζηνικολιδάκη για να βάλουν στίχους πάνω στα τραγούδια του και είναι γνωστοί και καταξιωμένοι στο χώρο. Βέβαια συνεργάστηκα και για πρώτη φορά εδώ με πολλούς στιχουργούς που ήθελα να τους τραγουδήσω. Είναι η Σμαρώ Παπαδοπούλου, ο Χρήστος Φλουρής, ο Κώστας Φασουλάς,ο Βαγγέλης Κοντοπόδης και η Ελένη Φωτάκη και βέβαια είναι και ο Οδυσσέας Ιωάννου, η Σάννυ Μπαλτζή και η Λίνα Δημοπούλου.

Η περίοδος της καραντίνας και της αποχής από τις συναυλίες υπήρξε παραγωγική με κάποιον άλλο τρόπο για εσάς ή αφεθήκατε στην αποχή;

Είχαμε δεν είχαμε καραντίνα, έτσι κι αλλιώς, ξέρετε πάντοτε παιδεύομαι με καινούργια πράγματα και δεν έχω λείψει ποτέ δισκογραφικά πάνω από ένα χρόνο, χωρίς να παρουσιάζω κάποια δουλειά. Βέβαια  η περίοδος της καραντίνας ήταν παρατεταμένη και η αλήθεια είναι ότι ήμασταν χωμένοι στο στούντιο μέσα συνέχεια και με το μυαλό μας απ’ έξω, εξού κι ο «Αντίλαλος»­- έχοντας βέβαια και το Αντί. Πραγματικά ήταν μεγάλη και δύσκολη περίοδος και δεν ξέρω ακόμα αν έχουμε τελειώσει, το εύχομαι πάντως.

Με τις νέες σας συναυλίες ήδη προγραμματισμένες για το καλοκαίρι, ανυπομονείτε να έρθετε να έρθετε σε επαφή ξανά με τον κόσμο; Τι σας προκαλεί η εικόνα του κοινού με μάσκες;

Κάθε χρόνο νομίζω ότι έχω τις περισσότερες παραστάσεις από οποιονδήποτε άλλον συνάδελφο. Δεν μπορώ να καθίσω στ’ αυγά, είμαι πολύ ανήσυχος και θέλω κάθε φορά μα κάθε φορά, να παίρνω το διαβατήριο από το κοινό για την επόμενη αναζήτηση μου, για την επόμενη δηλαδή δουλειά. Η εικόνα του κοινού με μάσκες είναι τρομακτική, είναι πρωτόγνωρη για μένα και λυπάμαι τους ανθρώπους που είναι αναγκασμένοι να φοράνε φίμωτρο, προσέξτε, δεν είμαι αντίθετος αλλά είναι πρωτόγνωρο και κάπως αισθάνομαι. Βέβαιο καλό είναι που βλέπω τα μάτια τους, μην τα κλείσουν κι αυτά μόνο. Είναι πάντως εξωπραγματικό, όμως εντάξει είναι η πρώτη εικόνα, μετά έτσι κι αλλιώς μιλάνε οι ψυχές.

Υπάρχουν μάσκες που δεν έχουν πέσει γύρω μας;

Αυτές τις μάσκες θα τις δείτε ως μόνιμες στο πολιτικό σκηνικό και βέβαια είναι οι μασκαράδες της πολιτικής που λέμε, που έχουν βαλθεί να κυβερνήσουν όλο τον κόσμο να δουλοποιήσουν όλους τους λαούς και να μπορούν να κρύβονται πίσω από την μάσκα των μέσων μαζικής τους ύπνωσης, που λέω εγώ, ενημέρωσης που λέτε εσείς. Έτσι λοιπόν αυτό είναι και μία καταγγελία διαμαρτυρίας σχεδόν όλων μου των τραγουδιών.

Τι σχέδια έχετε για τον χειμώνα;

Κοιτάξτε πέρσι ανεβάσαμε μία παράσταση που λεγόταν «Κοινή Ησυχία» που ήταν γραμμένη από τον Οδυσσέα τον Ιωάννου, ήταν στο θέατρο Διάνα, υπήρχαν και ηθοποιοί στην παράσταση και η σκηνοθεσία είχε γίνει από την Ελένη Ράντου. Ήταν μία άκρως επιτυχημένη παράσταση αλλά ενώ πηγαίναμε για ενάμιση μήνα sold out ,ήρθαν οι διαταγές, λόγω της πανδημίας, να  σταματήσει η παράσταση, όπως κι όλες οι άλλες παραστάσεις, όλων των συναδέλφων. Έτσι λοιπόν το σχέδιο μου είναι να την ξανανεβάσουμε φέτος. Βέβαια δεν ξέρω πως θα είναι τα πράγματα, ευελπιστώ να μπορέσουμε φέτος να την ανεβάσουμε.

Είστε σχεδόν πενήντα χρόνια στην μουσική. Τι σκέφτεστε όταν κοιτάτε πίσω; Υπήρξε η πορεία σας όπως την είχατε ονειρευτεί;

Είμαι πολύ ευχαριστημένος από την πορεία μου, είναι ακριβώς ό,τι είχα ονειρευτεί. Δεν συμβιβάστηκα ποτέ μου, δεν τραγούδησα κάτι από αυτά που μου πρότειναν για εμπορικούς λόγους, ούτε καν στάθηκα στο life style. Έτσι με έχει αγαπήσει ο κόσμος και έτσι θα τελειώσω, κάποια στιγμή, όταν η φωνή μου πάψει να είναι αυτή που είναι, αλλά βέβαια δεν θα γλυτώσετε από εμένα, θα δίνω σε νέες φωνές τραγούδια και θα συνεχίσει να υπάρχει αυτή η σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης με το κοινό.