Μια παράσταση βασισμένη στη γνωστή ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια» θα παρουσιάσει στην Πειραιώς 260 από τις 14 έως τις 16 Ιουλίου η Κατερίνα Γιαννοπούλου στο πλαίσιο του εφετινού Φεστιβάλ Αθηνών. Η νεαρή σκηνοθέτρια γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα, είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών και τον Μάρτιο του 2017 σκηνοθέτησε «Το γελοίο σκότος» του Βόλφραμ Λοτς στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Η παράσταση παρουσιάστηκε στη συνέχεια στο Φεστιβάλ Δημητρίων στη Θεσσαλονίκη και στο New Greek Wave στη Βρέμη της Γερμανίας.
Τι σας γοήτευσε στην ταινία του Φασμπίντερ «Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια» και αποφασίσατε να τη μεταφέρετε στο θέατρο;
«”Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια” είναι η πιο προσωπική ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Την έγραψε και τη γύρισε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μετά την αυτοκτονία του εραστή του. Είναι μια σχεδόν αυτοβιογραφική ταινία, καθώς μπορεί κανείς να διακρίνει στοιχεία της προσωπικότητάς του σε σχεδόν όλους τους ήρωες. Το σύμπαν του Φασμπίντερ είναι στο σύνολό του πολύ γοητευτικό, όμως η συγκεκριμένη ταινία είχε πάντα για μένα κάτι ξεχωριστό. Είναι μια πολύ σκληρή αλλά ταυτόχρονα πολύ τρυφερή ταινία. Είναι η ιστορία ενός ατόμου που εγκαταλείπεται από όλους και έρχεται αντιμέτωπο με την απόρριψη και τη βία λόγω της διαφορετικότητάς του».
Γιατί αντλήσατε έμπνευση από το σινεμά και δεν ψάξατε για κάποιο θεατρικό έργο με παρόμοια θεματική;
«Πάντα αντλώ έμπνευση από το σινεμά. Το λατρεύω. Και πάντα μου αρέσει να έχω αναφορές σε αγαπημένες μου ταινίες στις παραστάσεις μου. Και το “Γελοίο Σκότος” που σκηνοθέτησα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού ήταν εμπνευσμένο από το “Αποκάλυψη τώρα”, οπότε μου αρέσει να μπλέκω λίγο αυτά τα δύο είδη».
Η έμφυλη βία και ο κοινωνικός αποκλεισμός όσων δεν ταιριάζουν στο κυρίαρχο ετεροκανονικό αφήγημα είναι θέματα που έχουν αρχίσει να συζητιούνται έντονα και στην Ελλάδα. Εσείς από ποια σκοπιά τα προσεγγίζετε;
«Κεντρικό πρόσωπο της “Χρονιάς με τα 13 Φεγγάρια” είναι η Ελβίρα, μία διεμφυλική αντι-ηρωίδα που αναζητά το δικαίωμα στην αγάπη, το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην αποδοχή. Βρίσκει καταφύγιο στο περιθώριο και ξεκινά ένα ταξίδι στο παρελθόν της. Όλοι οι αγαπημένοι της άνθρωποι την εγκαταλείπουν και αγνοούν τις εκκλήσεις της για βοήθεια, φέρνοντάς την αντιμέτωπη με την απόλυτη μοναξιά. Ακόμη και σήμερα ακούμε σχεδόν καθημερινά για περιπτώσεις έμφυλης βίας, ειδικά σε άτομα που δεν ταιριάζουν στα ετεροκανονικά στερεότυπα. Είμαστε μια κοινωνία ατομικοτήτων που εγκαταλείπει όλα τα άτομα που βρίσκονται σε ανάγκη. Ακόμη και μετά από μια τόσο έντονη συλλογική εμπειρία, όπως αυτή της πανδημίας εξακολουθούμε να είμαστε φοβικοί και ακραία βίαιοι απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό».
Πόσο σας δυσκόλεψε η πανδημία – σε επίπεδο προσωπικό και επαγγελματικό;
«Η πανδημία ήταν και εξακολουθεί να είναι μια ακραία περίεργη κατάσταση. Όλη αυτή η απομόνωση είναι καταστροφική. Βάλαμε τη ζωή μας σε παύση, δεν είχαμε καμία κοινωνική επαφή, ποινικοποιήσαμε το άγγιγμα, την αγκαλιά. Ελπίζω να μπορέσουμε να βγούμε όσο πιο αλώβητοι από αυτή την περιπέτεια και να μας μοιάζει κάποτε απλώς σαν εφιάλτης».
Ανήκετε στη γενιά των millennials. Τι σας διαφοροποιεί από όσους προηγήθηκαν και από όσους έπονται;
«Η γενιά μου είναι μια γενιά παραγκωνισμένη, αδικημένη. Είμαστε η γενιά της κρίσης, η γενιά που συνέχεια χάνει. Οι προηγούμενες γενιές είχαν πολλές περισσότερες ευκαιρίες να ορθοποδήσουν. Εμείς έχουμε συνέχεια εμπόδια μπροστά μας, πρώτα η κρίση, μετά η πανδημία. Μας έχουν χαρακτηρίσει τεμπέληδες, ανεύθυνους. Χρειάζεται να αποδεικνύουμε την αξία μας ξανά και ξανά μόνο και μόνο για να μας τραβήξουν ξανά το χαλί κάτω από τα πόδια».
Ποια είναι η γνώμη σας για το θέατρο στην Ελλάδα σήμερα;
«Το θέατρο στην Ελλάδα θα πρέπει να γίνει περισσότερο συμπεριληπτικό, τόσο στο δυναμικό του όσο και στις αφηγήσεις του».
Ποιες προσωπικότητες της τέχνης θα χαρακτηρίζατε ως πιο επιδραστικές όσον αφορά τη διαμόρφωση της αισθητικής σας;
«Κριστόφ Μαρτάλερ, Ρενέ Πόλες, Κρίστοφ Σλίνζιφ, Πίνα Μπάους, Τζίε Τζάρμους, Άλεν Γκίνσμπεργκ, Ζαν Λικ Γκοντάρ».
Ποια βιβλία σκοπεύετε να διαβάσετε το καλοκαίρι;
«Θα διαβάσω σίγουρα το “Ηλεκτρικό Πρόβατο” του Φίλιπ Κ. Ντικ».
«Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια»
Βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του Ρ. Β. Φασμπίντερ
Πειραιώς 260 – Χώρος E
14-16 Ιουλίου, 21:00
