Είναι σαφές ότι δεν ζούμε σε εποχή εθνικής αυτάρκειας αλλά σε εποχή οικονομικής αλληλεξάρτησης. Ως εκ τούτου, ο όποιος βαθμός οικονομικής ανεξαρτησίας μπορεί να κερδηθεί μέσω νέου αναπτυξιακού υποδείγματος, στο πλαίσιο ενός μακρόπνοου προγράμματος εθνικής ανασυγκρότησης. Ηδη πολλά λέγονται και γράφονται αλλά και προγραμματίζονται με οδηγό το Ελληνικό Σχέδιο Ανάκαμψης.
Το κλειδί για τη χώρα είναι η ανάπτυξη και κατά πόσο αυτή μπορεί να αλλάξει το κλίμα. Μόνο που η ανάπτυξη πρέπει να βασιστεί σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, το οποίο οφείλουν να συζητήσουν / συνεννοηθούν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, κάτι που όμως δεν γίνεται.
Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις δεν θα εξαλειφθούν. Οι διαφορές θα υπάρχουν σε μείζονα ζητήματα. Οι αντιθέσεις είναι δεδομένες και ως προς τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο αυτού του προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης. Υπάρχει όμως πεδίο συνεννόησης και συναίνεσης σε ορισμένα βασικά σημεία, αν και η συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για το εργασιακό δεν μας γέμισε με αισιοδοξία.
Στο επίκεντρο αυτού του νέου παραγωγικού μοντέλου είναι προφανώς και τα Τεχνολογικά Πάρκα, τα οποία προσελκύουν νεοφυείς επιχειρήσεις που έχουν ως σημείο αναφοράς την 4η βιομηχανική επανάσταση.
Τα προηγούμενα χρόνια εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και το ιδιαίτερα χαμηλό κόστος δανεισμού δεν αξιοποιήθηκαν για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δημιουργία μιας βιώσιμης ανταγωνιστικής οικονομίας. Η ανάπτυξη ήταν ρηχή και άναρχη, και με ευθύνη του συνόλου του πολιτικού συστήματος υπήρξε άνιση και σπάταλη διανομή του παραγόμενου πλούτου. Το ίδιο το σύστημα δεν ήθελε να δημιουργήσει μια σύγχρονη παραγωγική βάση και μια βιώσιμη και διεθνώς ανταγωνιστική οικονομία.
Αυτό όμως που απαιτείται άμεσα είναι η εξάλειψη παλαιών και νοσηρών νοοτροπιών, ενώ χρειάζεται να γκρεμιστεί και το υφιστάμενο παλαιό σύστημα διοίκησης και λειτουργίας του κράτους.
Η Ελλάδα πρέπει άμεσα, με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, να αλλάξει ρότα και να ευθυγραμμίσει τις πολιτικές της με γνώμονα την τεχνολογική επανάσταση που εξελίσσεται.
