Πλησιάζω κοντά στον πίνακα που απεικονίζει τον θάνατο της συζύγου του Δαρείου. Αισθάνομαι κάτι σαν μελαγχολία. Προτιμώ τις εξωτικές καλλονές του Γκογκέν με τα κίτρινα μεγάλα λουλούδια στα μαλλιά ή τους πίνακες με το μπλε που με ταξιδεύουν. Τα Yves Klein Blue.
Γλυπτά του Ξαβιέ και της Κλοντ Λαλάν βρίσκονται σε ένα άλλο σημείο του σαλονιού. Ο κολεξιονέρ Γκαλάτσι-Γκαλάτσι μού λέει ότι η έκθεση των παγκόσμιας εμβέλειας εικαστικών αυτό το Σαββατοκύριακο στο Παρίσι, σε χώρο μέσα στις Βερσαλλίες, είναι εκπληκτική. Η έκθεση γίνεται σε συνεργασία του Ιδρύματος Λαλάν και του ελληνολάτρη και μεγάλου «διαφημιστή» του Μουσείου της Ακρόπολης Ζαν-Γκαμπριέλ Μιτεράν.
Ο διεθνής συλλέκτης με ενημερώνει επίσης για τα big parties με dj special guest από το St. Tropez που θα πραγματοποιηθεί μετά την έκθεση. Οι βασιλείς, κόμητες και βαρόνοι οι οποίοι κυκλοφορούσαν αιώνες πριν με τις ασημί «λουδοβίκειες» περούκες στα σαλόνια των Βερσαλλιών δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι οι χώροι των ανακτόρων θα προσφέρονταν για events, πάντα έναντι αδράς αμοιβής.
Τι θα γίνει με τον θρυλικό αυτόν ολονύχτιο «μουσικό ναό» της Mykonos;
