Καθώς η επικαιρότητα είναι το βασίλειο της μεροληψίας,
τί πιο αμερόληπτο από ένα ποίημα της συλλογής «Ημερολόγιο του ’71», του Ιταλού νομπελίστα ποιητή (είχε τιμητικά ανακηρυχθεί και ισόβιος γερουσιαστής)
Eugenio Montale που -δύσπιστος προς την Ιστορία αλλά και την ποίηση- αναγνώριζε πως πράγματι, «κάναμε ό,τι καλύτερο για να χειροτερέψουμε τον κόσμο».
Αλλά και τί πιο λυτρωτικό για εκείνον που όσο περισσότερο παρεμβαίνει κρίνοντας,
τόσο πιο επιρρεπής γίνεται στο να επαναλαμβάνει τα λάθη του.
ΤΟ ΠΥΡ *
«Είναι Πεντηκοστή κι αδύνατο να κατέλθουν οι πύρινες γλώσσες από τον ουρανό.
Κι όμως ο Ιερεμίας που εμφανίστηκε στην τηλεόραση, είχε προβλέψει πως είναι πλέον ζήτημα χρόνου. Τίποτε ωστόσο πύρινο δεν εμφανίζεται, μονάχα κάποια καπνογόνα στη γωνία της οδού Μπίλι.
Τούτοι οι παραληρούντες
είτε με σταυρωτά σακάκια
είτε με ράσα δεν φαίνεται να έχουν επίγνωση
της πένθιμής τους όψης.
Το πύρ δεν έρχεται από ψηλά αλλά από κάτω, δεν έσβησε ποτέ ούτε δυνάμωσε, κανείς
πυροσβέστης ποτέ δεν το είδε, κανείς ηφαιστειολόγος.
Αυτός που το διακρίνει δεν κρούει τον συναγερμό μα παραμένει άλαλος.
Άλλωστε σήμερα ποιός πιστεύει στους κακούς οιωνούς;»
* Μετάφραση Ν.Αλιφέρη,
εκδόσεις Άγρα, 2013.
