«Ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συμπεριφέρεται ολοένα και πιο επιθετικά, συγκρούεται με την Ελλάδα, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και με το ΝΑΤΟ ως σύνολο.
«Γιατί ανέχονται;»
»Γιατί οι Αμερικανοί ανέχονται από την Τουρκία αυτό που δεν θα ανέχονταν από κανέναν άλλο και δεν βάζουν την Αγκυρα στη θέση της;», γράφει η ρωσική εφημερίδα Взгляд.
Η Τουρκία είναι ακριβώς αυτό για το ΝΑΤΟ σήμερα. Τα τελευταία χρόνια, η Αγκυρα συμπεριφέρεται εξαιρετικά τολμηρά απέναντι στους συμμάχους της Ευρώπης και της Αμερικής. Ο κατάλογος των προκλήσεων είναι τεράστιος.
Ετσι, η Αγκυρα, ενάντια στη βούληση της Ουάσιγκτον, αγόρασε ρωσικά συστήματα S-400.
Συστοιχίες πυραύλων S-400 (φωτογραφία Reuters)
Επιτίθεται και σκοτώνει τους κούρδους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών στη Συρία (και μαζί τους τη φήμη των ΗΠΑ ως αξιόπιστου συμμάχου για όσους βασίζονται σε αυτές).
Υποστηρίζει ισλαμιστές τρομοκράτες της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας. Προτείνει στη Ρωσία και το Ιράν να μοιράσουν τον Καύκασο για τρεις (δημιουργώντας ένα εξάγωνο και τρεις χώρες του Νοτίου Καυκάσου για να διευθετήσουν όλες τις υποθέσεις στην περιοχή), συμπιέζοντας έτσι τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους από το προπύργιο της Γεωργίας, καθώς και από την περιοχή της Κασπίας.
Προκλήσεις ενάντια στην Ελλάδα
Η Τουρκία οργανώνει στρατιωτικές προκλήσεις εναντίον του συμμάχου του ΝΑΤΟ, της Ελλάδας.
Απειλεί να πλημμυρίσει την Ευρώπη με πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή και (μάλιστα, εάν η Αγκυρα αποκτήσει τον έλεγχο της Λιβύης) από την Αφρική.
Εξευτελίζει ταπεινωτικά την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, χωρίς να παραχωρήσει ένα κάθισμα στην επικεφαλής των διαπραγματεύσεων για την αποκατάσταση των τουρκο-ευρωπαϊκών σχέσεων.
Και όλα αυτά, ενώ είναι γεγονός ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι ζωτικής σημασίας για την Τουρκία.
Πρώτον, από την άποψη διατήρησης της φυσικής της ασφάλειας. Οι Τούρκοι μπορούν να είναι όσο θέλουν περήφανοι για τη δύναμη του στρατού τους, αλλά ο Ρετζέπ Ερντογάν έχει ένα εκπληκτικό χάρισμα να κάνει εχθρούς από μόνος του. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα φιλικό κράτος κατά μήκος των τουρκικών συνόρων (με εξαίρεση το ημι-υποτελές Αζερμπαϊτζάν).
Χρειάζεται το ΝΑΤΟ
Δεύτερον, η Τουρκία χρειάζεται το ΝΑΤΟ για να αυξήσει την πολιτική επιρροή της. Διαφορετικά, ούτε η Ρωσία ούτε το Ιράν θα είχαν κάνει σοβαρές παραχωρήσεις στην Αγκυρα, είτε στη Συρία είτε στον Καύκασο.
«Οικογενειακή» φωτογραφία των ηγετών των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ κατά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες (φωτογραφία από το Twitter)
Με βάση αυτό, προκύπτει το ερώτημα: γιατί οι Αμερικανοί δεν βάζουν την Τουρκία στη θέση της; Γιατί δεν την απειλούν ότι θα την πετάξουν από το ΝΑΤΟ, εάν συνεχίσει αυτές τις προκλήσεις;
Χωρίς αμφιβολία, αν οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούσαν ένα τέτοιο βήμα, ολόκληρη η Ευρώπη θα το είχε προσυπογράψει. Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι το 41% των Γερμανών θεωρούν την Τουρκία του Ερντογάν «εχθρό» και ένα άλλο 11% ως «αντίπαλο».
«Χωρίς την Τουρκία, θα είναι δύσκολο για το ΝΑΤΟ όχι μόνο να διατηρήσει τη δύναμή του, αλλά και την ύπαρξή του», εξηγεί ο ίδιος ο Ερντογάν.
Είναι αλήθεια ότι το θέμα δεν αφορά τη συμβολή του τουρκικού στρατού στην αμυντική ικανότητα της συμμαχίας, αλλά στη συμβολή του Ερντογάν και των πολιτικών του στη διατήρηση της συνοχής του ΝΑΤΟ ως πολιτικο-στρατιωτικού οργανισμού.
Εργαλείο περιορισμού της Ρωσίας
Η Αμερική χρειάζεται μια ισχυρή Τουρκία για να συγκρατήσει τη Ρωσική Ομοσπονδία. Να αποσπά την προσοχή της Μόσχας από τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, προκαλώντας προβλήματα στον Νότιο Καύκασο, και έχοντας ανατρεπτική παρουσία μέσω της «ήπιας ισχύος» στην Κριμαία, την περιοχή του Βόλγα και τη Σιβηρία.
Η Αμερική χρειάζεται μια ισχυρή Τουρκία για να αντιμετωπίσει την Κίνα. Επομένως, υποστηρίζουν σθεναρά τις φιλοδοξίες και την ήπια ισχύ της Αγκυρας στην Κεντρική Ασία, που είναι η αυλή της ΛΔΚ.
Οσο περισσότερο εξισλαμίζεται και είναι ασταθής η περιοχή, τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους Κινέζους να συναλλάσσονται με την Ευρώπη μέσω αυτής.
Επιπλέον, οι Ισλαμιστές της Κεντρικής Ασίας, με επικεφαλής τον αυτοαποκαλούμενο «προστάτη όλων των μουσουλμάνων», δηλαδή της Τουρκίας, θα επηρεάσουν τις υποθέσεις στη Σιντζιάνγκ, όπου οι ντόπιοι Ουιγούροι διεξάγουν ημι-ανταρτικό πόλεμο εναντίον των Κινέζων.
Διεμβολισμός του Ιράν
Η Αμερική χρειάζεται μια ισχυρή Τουρκία για να αντιμετωπίσει το Ιράν. Οχι, οχι για να πολεμήσει μαζί του, αλλά για να το διεμβολήσει μέσω της διέγερσης του παντουρκισμού και εθνικισμού του Αζερμπαϊτζάν. Θυμηθείτε ότι σημαντικό μέρος του πληθυσμού της Ισλαμικής Δημοκρατίας (ειδικά στις βόρειες επαρχίες) είναι Αζέροι, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν μετά τη νίκη της Τουρκίας και του Αζερμπαϊτζάν στον πόλεμο του Καραμπάχ.
Και αυτό για να μην αναφέρουμε την περίφημη τουρκική «ήπια ισχύ». Το Ιράν αντιμετωπίζει αυτήν την απειλή πολύ σοβαρά, αλλά μέχρι στιγμής δεν βιάζονται να αντιταχθούν στους Τούρκους, φοβούμενοι ότι η έναρξη της αντι-τουρκικής προπαγάνδας θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερα αυτονομιστικά συναισθήματα μεταξύ των ιρανών αζέρων. Αυτό είναι το δέλεαρ.
Συνάντηση Μητσοτάκη (αριστερά) – Ερντογάν στις Βρυξέλλες, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ
Η Αμερική χρειάζεται μια ισχυρή Τουρκία για να αντιμετωπίσει την Ευρώπη. Ναι, ο Μπάιντεν άλλαξε την προσέγγισή του στις χώρες του Παλαιού Κόσμου και, σε αντίθεση με τον Τραμπ, δεν λειτουργεί ανοιχτά για να υπονομεύσει και να δυσφημίσει την ΕΕ.
Ωστόσο, η Ευρώπη πρέπει να σκέπτεται συνεχώς ότι χωρίς τα κράτη μέλη της είναι αδύναμη και ανυπεράσπιστη. Και όσο λιγότερο λειτουργούν οι ιστορίες για τη ρωσική απειλή, τόσο πιο σημαντικές θα είναι για την Ουάσιγκτον οι απειλές της Τουρκίας στην ΕΕ (δείτε την εισροή προσφύγων, στρατιωτικές προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας).
Υπεργολάβος συγκρούσεων
Τέλος, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται την Τουρκία ως υπεργολάβο για περιφερειακές συγκρούσεις. Η αμερικανική κοινωνία έχει κουραστεί από τους πολέμους στο εξωτερικό και η Αγκυρα είναι πάντα έτοιμη να δανείσει τον ώμο της.
Για παράδειγμα, παρέμεινε στο Αφγανιστάν και θα υπερασπιστεί τα αμερικανικά συμφέροντα εκεί μετά την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων. Σίγουρα, δεν είναι τζάμπα.
«Εάν μας ζητηθεί να μην αφήσουμε το Αφγανιστάν και να βοηθήσουμε εκεί, τότε είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τι είδους διπλωματική, υλικοτεχνική και οικονομική υποστήριξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε σημαντικούς τομείς για εμάς, έχουμε», δήλωσε ο Ερντογάν.
Σύμφωνα με τον ίδιο, «δεν υπάρχουν ζητήματα που δεν μπορούν να λυθούν στις τουρκοαμερικανικές σχέσεις, όταν τομείς συνεργασίας υπερισχύουν σοβαρά από τον αριθμό των αμφιλεγόμενων θεμάτων».
Γι’ αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτιμούν τον τούρκο σύμμαχο.
«Η ρίζα του κακού»
«Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Μπάιντεν είπε ότι θα στηρίξει την τουρκική αντιπολίτευση και θα παρέμβει στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας. Ωστόσο, μόλις τελείωσε η προεκλογική πίεση, ο Μπάιντεν εγκατέλειψε απολύτως λογικά τις λαϊκιστικές του θέσεις για την Τουρκία», γράφει η τουρκική εφημερίδα Sabah.
Μακρόν – Ερντογάν στο περιθώριο της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, μετά τις εκατέρωθεν λεκτικές επιθέσεις (φωτογραφία IHA)
Φυσικά, το ζήτημα του ελέγχου παραμένει επίκαιρο – και το πρόβλημα εδώ δεν βρίσκεται τόσο στην Τουρκία όσο στις φιλοδοξίες του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν προσπαθήσει ειλικρινά να ξεριζώσουν αυτήν τη «ρίζα του κακού», οργανώνοντας (ή τουλάχιστον υποστηρίζοντας οικονομικά) απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος το καλοκαίρι του 2016, που περιλάμβανε την εξόντωση του Ερντογάν.
Ωστόσο, η προσπάθεια απέτυχε και έφερε τις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας σε νέο επίπεδο αντιπαράθεσης. Και ο Μπάιντεν δεν θέλει να επαναλάβει το λάθος αυτό.
Αντ’ αυτού, προσπάθησε τώρα να μειώσει το επίπεδο των τουρκικών εντάσεων απέναντι στους ευρωπαίους συμμάχους (που είναι τώρα πιστοί στην Ουάσιγκτον) και να πείσει τον Ερντογάν να σταματήσει τις επιθέσεις σε βάρος ευρωπαίων ηγετών.
Ελλάδα και Γαλλία
Ετσι, κατά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, ο Ερντογάν συναντήθηκε με τον έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Σύμφωνα με την Αθήνα, αυτό είναι «ένα βήμα προς ένα πιο ήσυχο καλοκαίρι» και όχι επανάληψη των γεγονότων του 2020, όταν οι χώρες βρίσκονταν σχεδόν στο χείλος του πολέμου λόγω των ενεργειών της Τουρκίας στα ελληνικά χωρικά ύδατα.
Πραγματοποιήθηκαν επίσης διαπραγματεύσεις με τη Γαλλία. Το Παρίσι πιστεύει ότι οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών βρίσκονται σε διαδικασία ανάκαμψης.
«Υπήρχε ανακωχή στον πόλεμο των λέξεων. Αυτό είναι καλό, αλλά όχι αρκετό… Ας δούμε αν ο πρόεδρος Ερντογάν είναι έτοιμος να αλλάξει όχι μόνο τα λόγια του, αλλά και τις ενέργειές του», δήλωσε ο γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ζαν Ιβς Λε Ντριάν.
Πηγή: vz.ru, echedoros-a.gr
