Τρεις μικρές ιστορίες θα σας διηγηθώ:

Ιστορία πρώτη: Ενας άνδρας συζητά με έναν φίλο του και του λέει: «Θα χωρίσω με τη γυναίκα μου, δεν αντέχω άλλο». Και ο φίλος τού απαντά: «Γιατί δεν σου κάθεται; Δεν σου μαγειρεύει; Χώρισέ την τότε».

Ιστορία δεύτερη: Στην ελληνική τηλεόραση, εκεί όπου μετά από ένα εξοργιστικό γεγονός όπως η δολοφονία της Καρολάιν, πέφτει σύννεφο το κροκοδείλιο κλάμα.

Η Κατερίνα Καινούργιου μαζί με τον Ανδρέα Μικρούτσικο συζητούν, εξοργίζονται, «λυγίζουν», κλαίνε για τον άδικο χαμό του κοριτσιού στα Γλυκά Νερά. Για μια καθαρή γυναικοκτονία, με ακραία σεξιστικά και πατριαρχικά στοιχεία. Δεν περνάνε δύο λεπτά από το κλάμα της Καινούργιου και του Μικρούτσικου και η πρώτη διηγείται μια δική της ιστορία με αστυνομικούς οι οποίοι την έγραψαν επειδή δεν φορούσε ζώνη, και τους έδινε συγχαρητήρια.

Πετάγεται ο Μικρούτσικος, ο γίγαντας άνδρας και της λέει: «Εγώ αν ήμουν αστυνομικός θα σε έγραφα αν δε φορούσες σουτιέν, γιατί θα ήσουν επικίνδυνη για τον αρσενικό πληθυσμό». Είπατε κάτι περί σεξισμού;

Ιστορία τρίτη: Δύο άνδρες συζητούν στο καφενείο για τη δολοφονία της νεαρής μητέρας. Κι ο ένας από αυτούς λέει: «Ε, και πόσο να αντέξει ο άνδρας της την γκρίνια;» Η κρυφή αιτιολόγηση μιας δολοφονίας γίνεται πλέον φανερή.

Υπάρχουν άπειρες τέτοιες μικρές ιστορίες που αποδεικνύουν αυτό που όλοι μας δεν θέλουμε να αποδεχθούμε. Ότι δηλαδή υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Κι ότι η δολοφονία στα Γλυκά Νερά δεν ήταν μια τρέλα της στιγμής, μια παρανοϊκή ενέργεια του Μπάμπη του φονιά.

Αλλά ήταν το αποτέλεσμα μιας κατάστασης που έχει δημιουργηθεί εδώ και δεκαετίες. Αυτής που λέει ότι ο «ισχυρός», ο άνδρας, ο πατριάρχης, πιστεύει ότι έχει το πάνω χέρι στον κόσμο κι ότι μπορεί να λειτουργεί με τον τρόπο που αυτός γουστάρει. Είτε «σφίγγοντας από αγάπη» και πνίγοντας τη γυναίκα του, είτε πειράζοντάς την γιατί δεν φοράει σουτιέν ή γιατί φοράει κοντή φούστα, είτε χωρίζοντάς την γιατί δεν… του μαγειρεύει.

Η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι σύνθετη, περίπλοκη. Ο άνθρωπος γίνεται τέρας από τη μια στιγμή στην άλλη, όμως, για να συμβεί αυτό υπάρχουν αιτίες.

Και οι αιτίες είναι ο τρόπος που μεγαλώνουν οι άνδρες σήμερα, αυτά που μαθαίνουν για τον συνάνθρωπο και κυρίως για την γυναίκα. Τη φίλη, την ερωμένη, τη σύζυγο, τη μητέρα, την αδερφή.

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας άνδρας είναι ένα άθλιο τσιτάτο που λέει: «Συγγνώμη μάνα κι αδερφή, αλλά όλες οι γυναίκες είναι π@@@ς». Μη μου πείτε ότι δεν το έχετε ακούσει. Ο,τι πιο ακραία σεξιστικό…

Το δεύτερο πράγμα που του μαθαίνουν είναι ότι η γυναίκα είναι… ασθενές φύλο με συγκεκριμένο προορισμό.

Ότι είναι άβουλο ον που ο μοναδικός σκοπός της ζωής του πρέπει να είναι ένας φανταχτερός γάμος με τους συγγενείς να χορεύουν σαν τα κατσίκια, ένας «ευτυχισμένος» γάμος, όπου η γυναίκα θέλει δε θέλει θα ανέχεται τις ορέξεις του ανδρός, και φυσικά να κάνει παιδιά. 

Η γονιμότητα επειδή το θέλει η κοινωνία κι όχι επειδή το θέλει η ίδια. «Εγινες 40 και δεν έκανες παιδί; Είσαι αποτυχημένη». Αρα για την γυναίκα δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Προετοιμασία για γάμο, τα πόδια ανοικτά, παιδιά και ζωή στο σπίτι με πλυντήριο και σίδερο. «Είναι ο προορισμός σου παιδί μου». Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει τη φράση…

Το τρίτο που μαθαίνουν οι άνδρες είναι ότι… δεν μπορούν να ανέχονται την γκρίνια, επομένως έχουν δικαίωμα να βρίσουν, να φωνάξουν, να χτυπήσουν, να κλείσουν την πόρτα πίσω τους και να φύγουν όποτε γουστάρουν.

Αυτό μαθαίνουν οι άνδρες από μικροί να κάνουν και γι’ αυτό τα εγκλήματα σαν κι αυτό στα Γλυκά Νερά είναι γυναικοκτονίες. Γιατί κρύβουν ακραίο σεξισμό, έχουν ακραία χαρακτηριστικά διαχωρισμού των φύλων σε ισχυρό και αδύναμο.

Αν διαβάσει κανείς το ημερολόγιο της Καρολάιν και την απολογία του δολοφόνου, θα καταλάβει τα κίνητρα του φόνου. Θα καταλάβει την κόλαση που ζούσε ένα κορίτσι 20 ετών που από τα 14 της έγινε κτήμα του πιλότου. Προφανώς με τη θέλησή της, όμως, για ποια θέληση μιλάμε για ένα μικρό παιδάκι;

Θα καταλάβει γιατί ο Μπάμπης είχε μεγαλώσει με τέτοιον τρόπο ώστε δεν θα μπορούσε να αφήσει την Καρολάιν να φύγει. Και ότι κάποι στιγμή θα την έπνιγε γιατί… την αγαπούσε.

Κι ότι σκηνοθέτησε το έγκλημα γιατί ήθελε να είναι κτήμα και της κόρης του, γιατί ήθελε αυτός να τη μεγαλώσει.

Γιατί αν ήταν πραγματικός άνδρας, αν δεν είχε μεγαλώσει με αυτά τα «πρότυπα», θα χώριζε. Δεν θα έφτανε στη δολοφονία.

Αλλά ακόμη κι αν έφτασε σ’ αυτήν θα αναλάμβανε την ευθύνη των πράξεών του, θα έπαιρνε την αστυνομία τηλέφωνο. Δεν θα σκότωνε το σκυλί του, δεν θα πέταγε δίπλα στο παγωμένο κορμί της Καρολάιν το 11μηνο παιδάκι του.

Δεν θα έπαιζε θέατρο επί 37 ημέρες, δεν θα αγκάλιαζε το μωρό του ή τη μητέρα της άτυχης Καρολάιν. 

Τι είναι άνδρας τελικά;

Πραγματικός άνδρας είναι αυτός που σέβεται τους ανθρώπους, και ειδικά τις γυναίκες.

Είναι αυτός που φοράει παντελόνια όχι για λόγους ανδρισμού αλλά γιατί μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν.

Είναι αυτός που προστατεύει την οικογένεια και τους γύρω του, χωρίς να του το ζητήσουν.

Αλλά είναι κι αυτός που μπορεί να αφήνει κάποιον να φύγει μακριά του, ακόμη και αν τον λατρεύει. Ακόμη κι αν ξέρει ότι θα καταστραφεί η ζωή που είχε κτίσει.

Ανδρας είναι αυτός που δεν θα τολμήσει καν να απλώσει χέρι σε έναν πιο αδύναμο, στη γυναίκα ή τη σύντροφό του, στο παιδί του ή τον ηλικιωμένο πατέρα του.

Ανδρας είναι αυτός που έχει καθαρή καρδιά και καθαρό μυαλό ώστε να μπορεί να εκπαιδεύει τα παιδιά του να μην βλέπουν τις γυναίκες ως κτήματα ή ως σκεύη ηδονής ή απλά μήτρες παιδιών, όποτε αυτός ή η κοινωνία γουστάρουν.

Ανδρας είναι αυτός που δεν θα κόψει τα φτερά από τη σύντροφό του, αλλά που θα τη δώσει τα πάντα για να γίνει καλύτερη, όπως αυτή το θέλει κι όχι όπως το επιβάλλει ο κοινωνικός περίγυρος.

Κι άνδρας είναι αυτός που ανέχεται στωϊκά την απόρριψη, τον χωρισμό αλλά συνεχίζει να αγαπάει και να προστατεύει χωρίς να περιμένει κάτι.

Σεβασμός. Αυτή είναι η λέξη απέναντι στα φαινόμενα πατριαρχίας, απέναντι στην κακοποίηση γυναικών, απέναντι στις δολοφονίες του.

Αν μάθουμε αυτή τη λέξη στα παιδιά μας, αρσενικά και θηλυκά, τότε μπορεί αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος.