Οι μεγάλες ανατροπές στην υπόθεση με τη δολοφονία στα Γλυκά Νερά έρχονται να γκρεμίσουν ένα ολόκληρο αφήγημα που είχε στηθεί.
Και το αφήγημα αυτό, στην πραγματικότητα, είχε να κάνει και με όλα τα στερεότυπα που έχουμε για την εγκληματικότητα.
Και τα οποία τα συναντάμε όποτε πάμε να συζητήσουμε αυτό το θέμα.
Θέλω να είμαι σαφής: δεν «δείχνω με το δάχτυλο».
Τα μέσα ενημέρωσης είναι μέρος του προβλήματος σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ακολουθούν, όμως, ρεύματα και τάσεις που διαμορφώνονται στην κοινωνία.
Το διάχυτο φόβο που απλώνεται και που θεωρεί ότι για την εγκληματικότητα ευθύνονται κάποιοι «άλλοι», κατά προτίμηση αλλοδαποί.
Τον ρατσισμό που συχνά κρύβει αυτός ο φόβος.
Τη δαιμονοποίηση του «ξένου» ή απλώς του διαφορετικού.
Τις κραυγές που συχνά ακούγονται «να τους διώξουμε».
Και την ίδια στιγμή αποδεικνύεται ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό.
Με ένα είδος εγκλήματος που είναι δυστυχώς πολύ πιο συχνό από όσο κάποιες φορές παραδεχόμαστε στη δημόσια συζήτηση: μια ακόμη γυναικοκτονία.
Ένα είδος εγκλήματος το οποίο δυστυχώς επίσης το αντιμετωπίζουμε συχνά με άλλα στερεότυπα: αυτά που εκφράζονται ότι αντί για γυναικοκτονίες μιλάμε για «οικογενειακές τραγωδίες», «εγκλήματα πάθους», «κακές στιγμές».
Παραβλέποντας ότι για να είναι τόσο συχνό το φαινόμενο αντρών που σκοτώνουν γυναίκες, προφανές και δεν είναι ζήτημα πάθους, αλλά βαθιά ριζωμένων αντιλήψεων και στερεοτύπων, πατριαρχικών και σεξιστικών, αυτών που βλέπουν τη γυναίκα ως σχεδόν «ιδιοκτησία» του άντρα και που την κρίσιμη στιγμή, δυστυχώς, οπλίζουν χέρια και κάνουν τη ζήλια ή τον θυμό μια δολοφονική υπόθεση.
Γι’ αυτόν τον λόγο εάν είναι, πέραν όλων των άλλων, να κρατήσουμε κάτι από αυτή την τραγωδία είναι η ανάγκη να κάνουμε όλες και όλοι μια προσπάθεια να σκεφτόμαστε χωρίς στερεότυπα, χωρίς εύκολα σχήματα, χωρίς «αλήθειες» που όσο αυτονόητες ή κοινότοπες και εάν φαίνονται, δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα και που όταν γίνονται πράξη οδηγούν σε τραγωδίες.
Γιατί τα στερεότυπα, όπως αποδείχτηκε για άλλη μια φορά, και τυφλώνουν και σκοτώνουν.
