Τα εκτενή άρθρα πολιτιστικού εν γένει περιεχομένου είναι περιττά ακόμη και για τη μετά θάνατον ζωή. Αλλά το να απευθύνεσαι στο πουθενά, δεν στερείται κύρους. Τα άρθρα, μακρά ή βραχέα – όπως τα όνειρα, που δεν πρέπει να διηγούμαστε το πρωί αν σκοπεύουμε να τα καταγράψουμε – όταν κρύβουν τη βιωματική τους ειλικρίνεια, γίνονται κατάλοιπα έξεων ή ματαιοδοξίας. Οπως άλλωστε γίνονται και αυταπάτες, για την τύχη των ενστάσεών μου: Γεγονός που διατυπώνεται σοφά και με τα εξής:
«Η δόμηση της ζωής βρίσκεται αυτή τη στιγμή πολύ περισσότερο κάτω από την εξουσία γεγονότων παρά πεποιθήσεων. Γεγονότων μάλιστα τέτοιων που ποτέ σχεδόν ως τώρα και πουθενά δεν έχουν θεμελιώσει πεποιθήσεις. Με τις συνθήκες αυτές η αληθινή λογοτεχνική δραστηριότητα δεν μπορεί ν’ αξιώνει να διαδραματίζεται μέσα σε πλαίσιο λογοτεχνικό – έτσι εκφράζεται συνήθως η στειρότητά της.
Αποτελεσματική λογοτεχνική έκφραση προκύπτει μόνο από την αυστηρή εναλλαγή πράξης και γραφής. Πρέπει να διαμορφώσει τα ταπεινά εκείνα σχήματα – τις προκηρύξεις, τις μπροσούρες, τα άρθρα (…) – που εξυπηρετούν καλύτερα την επιρροή της σε ενεργές κοινότητες από την οικουμενική χειρονομία του βιβλίου. Μόνο η άμεση αυτή γλώσσα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της στιγμής».
Αυτά γράφει ο Μπένγιαμιν στον «Μονόδρομο», θέλοντας κι αυτός να δείξει ότι δεν είναι άλλο πράγμα η «πράξη» και άλλο η «γραφή». Γράφεις, επειδή προηγουμένως έπραξες. Και πράττεις, για να ξανα-γράψεις…
Θέλεις κι εσύ να τετραγωνίσεις τον κύκλο.
