Μια νέα διάσταση στην πολυκύμαντη ιστορία του Παλαιστινιακού ζητήματος ανέδειξε η επικίνδυνη κλιμάκωση των συγκρούσεων της περασμένης εβδομάδας στην περιοχή, καθώς ανέτρεψε πλήρως την πολιτική που είχαν προσπαθήσει να επιβάλουν Νετανιάχου και Τραμπ, θέτοντας στο περιθώριο τις παλαιστινιακές διεκδικήσεις με τις πολυδιαφημισθείσες «Συμφωνίες του Αβραάμ».
Διότι αυτό που αναδείχθηκε είναι ότι η αυξανόμενη παράλληλα καταπίεση των Παλαιστινίων όχι μόνον της Δυτικής Οχθης και της Γάζας, αλλά ακόμη και εκείνων που θεωρούνται ισραηλινοί πολίτες, οδηγεί τώρα σε μια μορφή «απαρτχάιντ» και έναν ξεσηκωμό, που ταχύτατα εξελίσσεται σε εμφύλιο πόλεμο. Γεγονός που δεν είχε εκδηλωθεί ποτέ τόσο έντονα στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να είναι ακόμη δυσκολότερο τώρα να καταλαγιάσουν τα πάθη, παρά την επίτευξη συμφωνίας για κατάπαυση του πυρός. Ενώ και οι μοναρχίες του Κόλπου, που είχαν υπογράψει τις συμφωνίες, υποχρεώθηκαν να καταδικάσουν τις ισραηλινές επιθέσεις.
Αυτό σημαίνει ότι οι «Συμφωνίες του Αβράαμ» είναι πλέον ουσιαστικά νεκρές και εκ των πραγμάτων θα πρέπει, όταν με το καλό ηρεμήσουν τα πράγματα, να ξεκινήσει μια νέα διαδικασία ειρήνευσης, η οποία όμως τη φορά αυτή δεν θα μπορεί να αγνοήσει την ύπαρξη των Παλαιστινίων, με την απαράδεκτη θεωρία ότι οι νόμιμες διεκδικήσεις τους αποτελούν υπόθεση του παρελθόντος και ότι το Ισραήλ έχει οριστικά επικρατήσει. Διότι αν έδειξε κάτι αυτός ο νέος γύρος αίματος είναι ότι όχι μόνον οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να διεκδικούν τα νόμιμα δικαιώματά τους, αλλά και ότι όσο δεν βρίσκουν ανταπόκριση στις διεκδικήσεις τους τόσο ενισχύονται οι εξτρεμιστικές δυνάμεις της τρομοκρατικής Χαμάς, καθώς δεν υπάρχει άλλος δρόμος αντίδρασης απέναντι σε έναν πανίσχυρο στρατιωτικά αντίπαλο, που διαθέτει μη δηλωμένα διεθνώς πυρηνικά όπλα και λαμβάνει κατ’ έτος αμερικανική στρατιωτική βοήθεια ύψους 3,8 δισ. δολαρίων!
Δεν θέλει λοιπόν και πολλή σκέψη για να γίνει κατανοητό ότι μόνη λύση παραμένει η δημιουργία δύο κρατών με διαμοιρασμό της πρωτεύουσας Ιερουσαλήμ, όπως προβλέπουν όλες οι αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Και αυτό προϋποθέτει κατάργηση όχι μόνον των παρανόμων ισραηλινών οικισμών στη Δυτικής Οχθης, αλλά και μια επιτέλους συνεννόηση μεταξύ της μετριοπαθούς Φατάχ και της εξτρεμιστικής Χαμάς. Διότι αυτή η συνεχιζόμενη διαμάχη συκοφαντεί διεθνώς την παλαιστινιακή υπόθεση, ρίχνοντας την ευθύνη στη Χαμάς για τις συνεχιζόμενες εκτοξεύσεις ρουκετών, ενώ βέβαια οι Ισραηλινοί βρίσκουν έτσι την ευκαιρία να βομβαρδίζουν ανελέητα τη Γάζα με θύματα εκατοντάδες αθώους πολίτες. Και ενώ η Ευρωπαϊκή Ενωση αποδεικνύεται και πάλι ανήμπορη να παρέμβει, ο πρόεδρος Μπάιντεν (παρότι θέλησε αρχικά να αποφύγει μια απευθείας ανάμειξη δίνοντας προτεραιότητα στην εσωτερική του πολιτική λόγω και της πανδημίας) είναι ο μόνος που μπορεί να έχει μια αποτελεσματική επιρροή, υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα επιλέξει μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση.
