Δύο-τρεις µέρες πριν «κλείσουν» τα σχολεία για Πάσχα (για την ακρίβεια, πριν σταµατήσει η τηλεκπαίδευση για Πάσχα), το µάθηµα είχε οικολογική κατεύθυνση (Παγκόσµια Ηµέρα της Γης γαρ).
Η δασκάλα από το µεγάλο «παράθυρο» στο κέντρο του υπολογιστή µίλησε για τις παραλίες και για τα δάση που πρέπει να τα διατηρούµε καθαρά. Καλεσµένος, σε ένα άλλο «παράθυρο», ήταν ένας κύριος που, όπως είπε η δασκάλα, «όταν κάνει καλό καιρό, φοράει τη φόρµα του δύτη, βουτά στη θάλασσα και την καθαρίζει από τα σκουπίδια». Μίλησε και εκείνος στα παιδιά – δηλαδή στα παιδικά κεφαλάκια που πλαισίωναν το µεγάλο «παράθυρο» µε τη δασκάλα µέσα από τα δικά τους µικρότερα «παραθυράκια» – για τις φώκιες και τα δελφίνια, ακόµα και για τους καρχαρίες. Που δεν κάνει να τρώνε τα πλαστικά που πετάνε οι µεγάλοι στο νερό, γιατί τότε βουλώνει το στοµάχι τους και πονάνε και πρέπει να πάνε στον γιατρό και είναι πολύ δύσκολο να βρεις γιατρό στους ωκεανούς. Επειτα η δασκάλα άρχισε να ρωτάει ένα-ένα τα παιδιά: «Εσείς πού πετάτε τα σκουπίδια όταν πηγαίνετε µε την οικογένειά σας για µπάνιο;».
Η Αννούλα είπε στον πράσινο κάδο, ο Γιωργάκης είπε στην πλαστική σακούλα που η µαµά και ο µπαµπάς έχουν µαζί, η Ελένη είπε πως δεν πετάνε ποτέ τα σκουπίδια αλλά τα παίρνουν πίσω στο σπίτι για να τα πετάξουν εκεί. Γέµισε το Internet µικρούς οικολόγους, µε γονείς τόσο ευαισθητοποιηµένους στο θέµα των απορριµµάτων, που αναρωτιόσουν ποιοι είναι τελικά εκείνοι που πετούν συστηµατικά τα σκουπίδια τους κάτω, και αν πράγµατι υπάρχουν! Στο µεταξύ, είχε φτάσει και η ώρα της κόρης της να απαντήσει: «Εσύ, Ιωάννα; Για πες, πού πετάνε η µαµά και ο µπαµπάς τα χαρτάκια από τις σοκολάτες όταν πηγαίνετε εκδροµή;».
Σιδερώνοντας δίπλα σχεδόν στην 5χρονη Ιωάννα, ώστε να παρακολουθεί το µάθηµα και να βοηθά όποτε χρειαζόταν, όπως είχε ζητήσει η δασκάλα όταν τους εξήγησε πώς θα λειτουργούσε η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, έστησε αφτί νιώθοντας προκαταβολικά υπερήφανη για την απάντηση. «Εµείς, κυρία», είπε η µικρή παίρνοντας το πιο σοβαρό ύφος της, «δεν τα πετάµε ποτέ τα σκουπίδια µας κάτω! Εµείς τα πετάµε πάντα µέσα στη θάλασσα!». Κόκαλο η δασκάλα, κόκαλο και η δόλια µάνα. «Γιατί είπες ψέµατα στην κυρία;» ρώτησε τη µικρή µε το που τελείωσε το εξευτελιστικό για την οικογένειά τους µάθηµα, «αφού ποτέ δεν έχουµε πετάξει σκουπίδια στη θάλασσα!».
«Γιατί έτσι» της απάντησε και έφυγε από το δωµάτιο τραγουδώντας. Εµεινε µε το σίδερο στο χέρι να σκέφτεται τι τιµωρία έπρεπε να της επιβάλει και µε τι µούτρα θα αντίκριζε τη δασκάλα µόλις θα άνοιγαν τα σχολεία. Κάτι τέτοιες στιγµές επιβεβαίωνε πως είχε γεννήσει «Το µωρό της Ρόζµαρι». Και αναρωτιόταν µήπως, την εποχή που γίνεται τόσο µεγάλη κουβέντα για την εξάλειψη του σχολικού bullying, θα έπρεπε να ανοίξει η κουβέντα και για το bullying που υφίστανται οι γονείς από τα «τέρατα» που ανατρέφουν.
