Υπήρξε μια από τις πιο «τρελές», ιδιαίτερες και άκρως επιτυχημένες κωμωδίες της δεκαετίας του 1980 και ο τίτλος της έμεινε στην ιστορία. «Και οι θεοί τρελάθηκαν» («The Gods Must Be Crazy»). Παραγωγή της Νοτίου Αφρικής παίχθηκε το 1980 και κατάφερε να κάνει θραύση σε όλο τον πλανήτη (συμπεριλαμβανομένης της χώρας μας), την ώρα που ο περισσότερος κόσμος δύσκολα υποψιαζόταν ότι στη Νότιο Αφρική γυρίζονται όντως… ταινίες.
Όλα ξεκινούν από ένα μπουκάλι Κόκα Κόλα το οποίο εμφανίζεται από το πουθενά στην αφρικανική έρημο. Το αντικείμενο προκαλεί ερωτήματα και προβλήματα στους ντόπιους ιθαγενείς, κάποιοι από τους οποίους νομίζουν ότι πρόκειται για σημάδι σταλμένο από τους Θεούς!
Πολύτιμο δώρο όμως ή κατάρα;
Δύσκολα όμως μπορεί κάποιος που δεν έχει δει την ταινία να υποψιαστεί τι πρόκειται να ακολουθήσει σε αυτή την κωμική και συγχρόνως πολιτική αλληγορία στην οποία ο ντόπιος ιθαγενής αφρικανός έρχεται σε επαφή με τον σύγχρονο πολιτισμό και τις ξένες για αυτόν πτυχές του, συμπεριλαμβανομένου ενός αδέξιου επιστήμονα και μιας ομάδας επαναστατών.
Στις μέρες μας, η πρωτότυπη αυτή κωμωδία που γύρισε ο Νοτιοαφρικανός σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος Ζαμί Ις, επανέρχεται εις διπλούν στην επικαιρότητα.
Πρώτον ανήκει στις επανεκδόσεις του εφετινού καλοκαιριού, σε μια εποχή που όπως ο διανομέας της, Αλέξανδρος Σπέντζος πιστεύει (και μάλλον έχει δίκιο) «ο κόσμος έχει ανάγκη από γέλιο.» Πράγματι, η ταινία αυτή το προσφέρει απλόχερα.
Και δεύτερον, το σενάριο για την «μετατροπή» της σε κινούμενο σχέδιο είναι έτοιμο, οπότε υπάρχει και η προοπτική μιας νέας επιστροφής της, αυτή τη φορά ως καρτούν στον ορίζοντα. Μάλιστα, ο ένας εκ των δύο σεναριογράφων είναι ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός Πίτερ Λεπενιότις που συνυπογράφει το σενάριο με τον Μάικλ Σουάρτς.
Η ιδέα μιας επιστροφής υπό νέα δεδομένα στην ταινία αυτή δεν είναι καθόλου κακή διότι ο cult χαρακτήρας που αμέσως απέκτησε η πρώτη ταινία, την έχει διατηρήσει «ζωντανή» επί δεκαετίες, ακόμα και αν τα τελευταία χρόνια δεν είναι ιδιαίτερα προβεβλημένη.
Στην εποχή της πάντως ήταν τέτοια η αίσθηση που είχε προκαλέσει παντού, που μια «συνέχεια» την ακολούθησε το 1989 και πάλι σκηνοθετημένη από τον Ζαμί Ις. Αυτή ήταν η τελευταία ταινία του. Ο Ις πέθανε το 1996 σε ηλικία 76 ετών.
