Ξεκίνησε από την κεντροδεξιά αλλά έγινε ιστορικός ηγέτης των σοσιαλιστών. Υπήρξε μεγάλος ευρωπαϊστής αλλά φάνηκε αρχικά διστακτικός έναντι της γερμανικής ενοποίησης. Εμφανιζόταν ως τυπικός σύζυγος αλλά διατηρούσε δύο οικογένειες.
Φλογερός ρήτορας, στρατηγικός νους, διορατικός ηγέτης, καλλιεργημένος χαρακτήρας και παράλληλα αριστοτέχνης της κομματικής ίντριγκας, ιδεαλιστής και κυνικός ταυτόχρονα, «σφίγγα» για πολλούς ως προς τη σκέψη και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων, ο Φρανσουά Μιτεράν ήταν κατά τον βιογράφο του, Φίλιπ Σορτ, μια «σπουδή στην αμφισημία».
Ο νεότερος υπουργός από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης στη δεκαετία του ’40, επιβίωσε από αλλεπάλληλα ηθικά και πολιτικά πλήγματα στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, αντιτάχθηκε στον Σαρλ ντε Γκωλ, διένυσε όλη τη διαδρομή από τις παρυφές του συντηρητισμού ως τον σοσιαλισμό και κατέλυσε την ηγεμονία του κομμουνιστικού κόμματος στη γαλλική κεντροαριστερά.
Στο ΒΗΜΑgazino που κυκλοφορεί μαζί με το «Βήμα της Κυριακής», ο Μάρκος Καρασαρίνης γράφει για το πώς η νίκη του πριν από 40 χρόνια, στις 10 Μαΐου 1981, επί του Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, επιβεβαίωσε το τέλος 23 ετών γκωλισμού και τη δυναμική άνοδο της αριστεράς, ενώ θεωρήθηκε τομή τόσο για το γαλλικό όσο και για το διεθνές πολιτικό σκηνικό.
Για τα επόμενα 14 χρόνια ο Μιτεράν επρόκειτο να κυριαρχήσει στο εσωτερικό της χώρας και να αναγνωριστεί ως ο τελευταίος των μεγάλων ευρωπαίων ηγετών, αφήνοντας όμως μετά θάνατον την παράταξή του διχασμένη και με διαψευσμένες προοπτικές.
Διαβάστε περισσότερα στο BHMAgazino που κυκλοφορεί με το «Βήμα της Κυριακής»
