Μοιάζει σαν να σηκώθηκαν κάποια φράγματα και το νερό να ξεχύθηκε πάλι με δύναμη να ανακαταλάβει τους χώρους του. Εκείνους που του ανήκαν πριν από την πανδημία.

Ζωντανό αίμα πάλι σε όλες τις φλέβες που είχαν στεγνώσει και καταδικάσει τα μέλη του μεγάλου, ενιαίου σώματος σε πρόσκαιρη παράλυση. Πάρκα, παιδικές χαρές, πλατείες, δρόμοι και θάλασσες γέμισαν κόσμο. Κάθισε από πάνω μας κι αυτός ο ήλιος, που δεν θα ξεχρεώσουμε ούτε σε δέκα ζωές το δώρο του, και όλες οι ηλικίες έγιναν μία.

Τόσο πολλούς ενηλίκους να παίζουν μπάλα και να κάνουν ωραίες βλακείες είχα χρόνια να δω. Συνήθως είμαστε οι ακίνητοι «φύλακες» των παιδιών. Επιτηρητές που καπνίζουν και κουβεντιάζουν βαριεστημένα και μηχανικά. Τώρα βγήκαμε για να παίξουμε και εμείς. Πόσα χρόνια είχες να φας γρασίδι; Τώρα θα το ξαναθυμηθείς.

Θα πάρεις και το ποδήλατο του πιτσιρικά σου σε αυτό το λούνα παρκ της ελευθερίας, τα έχεις μαζεμένα στον χαμένο χρόνο, θα ξεσπάσεις σαν έφηβος σε σαββατιάτικο πάρτι. Βέβαια, χωρίς τα προνόμια της εφηβικής αναστάτωσης, των νέων γνωριμιών και των υποσχόμενων ηδονών…

Θα διαχειριστείς δυο-τρία τηλεφωνήματα για να μάθεις νέα από φίλους και γνωστούς που νοσηλεύονται ή απλά νοσούν σπίτι τους, θα έρθουν ο φόβος και η αγωνία για το πόσο ακόμα θα τη γλιτώνεις, θα περάσει αμέσως όμως, γιατί έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια τη γλιτώνεις. Από άλλα, από όλα, πάντως τη γλιτώνεις, αλλιώς δεν θα ήσουν εδώ, εκεί.

Ο αδιανόητος κόσμος θα συνεχίζει να δουλεύει γύρω σου, με εκτελέσεις μέρα μεσημέρι, με τη μακαρίτισσα τη Θάτσερ να χαμογελά από εκεί ψηλά – ή χαμηλά… – με τις προτεινόμενες αλλαγές στην αγορά εργασίας, με νέες ειδικότητες να παίζουν γερά μπάλα στη δημόσια ζωή. Πιο λογικό πια μας ακούγεται το προαγωγός – δημοσιογράφος από το εκδορέας – ενδοκρινολόγος.

Αν θέλεις να είσαι μπροστά από την εποχή σου, αρκεί να προβλέψεις ένα εφιαλτικό σενάριο, είναι σιγουράκι η δικαίωσή σου, κανείς δεν έχασε ποτέ επενδύοντας στη μαύρη μας εκδοχή.

Η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση, ακούνητη, αμίλητη, αγέλαστη, επενδύοντας στη φθορά του αντιπάλου, στο σάπισμα του καρπού που θα πέσει μόνος του γιατί είναι νομοτέλεια. Τώρα βέβαια, αν σε αυτό το διάστημα «σαπίζει» ταυτόχρονα και ο κόσμος που έχει ανάγκη από μια διαφορετική φωνή και παρέμβαση, τι να κάνουμε; Ψιλά γράμματα, δουλίτσα να υπάρχει.

Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και τα πολύωρα μεροκάματα στα social media για τον σχολιασμό, τις αναλύσεις και τις οργισμένες επιθέσεις σε παίκτες των παντός είδους τηλεοπτικών ριάλιτι, δικαιώνεται και εκείνη η ψυχή που κατέθεσε το «Αυτή είναι η Ελλάδα».

Διασώζονται όλοι γιατί σε αυτή τη χώρα το πλειοψηφικό κόμμα του ήλιου και της θάλασσας για επτά μήνες τον χρόνο μάς συγκρατεί από το να πάρουμε τις ζωές μας πολύ σοβαρά.

Αλλά ας τελειώσουμε όπως ξεκινήσαμε, γιατί ποτέ δεν ήταν μία η Ελλάδα. Θα φάμε γρασίδι στα πάρκα και θα συναντηθούμε ξανά σε συναυλίες και θέατρα. Δεν το λες και λίγο.