Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που λέγονται και ξαναλέγονται χωρίς ποτέ να κάτσουμε να συζητήσουμε τι ακριβώς σημαίνουν.
Ένα από αυτά είναι η «ευελιξία της εργασίας».
Ακούγεται πολύ ωραία ως φράση, αλλά στην πράξη μπορεί να γίνει το ακριβώς αντίθετο.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι εάν θα βρεθεί τρόπος να πάει ένας εργαζόμενος στο χωριό του να κόψει ελιές.
Η απάντηση σε αυτό είναι απλή: θα βρεθεί τρόπος, με τον τρόπο που λύνονται τέτοια θέματα στους πραγματικούς χώρους δουλειάς, ώστε να μπορούν να καλύπτονται οι ανάγκες χωρίς να διαλύεται κανενός η ζωή.
Με συνεργασία και συνεννόηση.
Το πρόβλημα είναι να θεωρούμε ότι αυτό που έλειπε από την οικονομία ήταν το να πάμε σε μια συνθήκη όπου ο εργαζόμενος δεν θα ξέρει ούτε εάν θα εργαστεί, ούτε πότε θα εργαστεί, ούτε πόσο θα εργαστεί και απλώς θα πρέπει να είναι διαθέσιμος.
Και αυτό να θέλουμε σταδιακά να το κάνουμε και θεσμό.
Το πρόβλημα στην αγορά εργασίας δεν είναι η ανελαστικότητα.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη δεν έχουμε βγει από την κρίση.
Όσο πιο γρήγορα διαμορφωθεί αναπτυξιακή δυναμική και όσο πιο γρήγορα μπουν μπροστά επενδύσεις, θα διαμορφώνονται και νέες θέσεις εργασίας.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ακαμψίες, αυτές δεν αφορούν την εργασία.
Αφορούν τη δυνατότητα να ξεκινήσει γρήγορα μια επένδυση.
Αφορούν την ανάγκη για ένα ορθολογικό σύστημα ασφάλισης που να είναι βιώσιμο και ταυτόχρονα να μην «πνίγει» τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Αφορούν την ανάγκη για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα για να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τα χρήματα που θα επενδυθούν ως «πλούτο».
Αφορούν την ανάγκη να περιοριστούν ακόμη περισσότερο οι γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Γιατί αυτού του είδους την ευελιξία χρειαζόμαστε.
Αυτή που διευκολύνει τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Όχι αυτή που θέλει να μετατρέψει σε κανόνα τις κακές εργοδοτικές πρακτικές.
Σε τελική ανάλυση, ο σεβασμός στην εργασία είναι αυτός που πάντα διαχωρίζει την επιχειρηματικότητα από την «αρπαχτή».
