Παρατεινόμενες οι πανδημικές συνθήκες συγκλονίζουν, κουράζουν και μαζί καθιστούν τους πολίτες ανυπόμονους και υπερευαίσθητους.
Με αποτέλεσμα και η κρίση τους για τις δημόσιες υποθέσεις να αυστηροποιείται και οι ανοχές τους απέναντι στις όποιες κυβερνητικές αρρυθμίες, αβλεψίες ή και υπεροψίες να κάμπτονται.
Οσο περνά ο καιρός και η υγειονομική κρίση διατηρείται επιθετική και ατιθάσευτη, χωρίς να δίνονται πραγματικά σήματα απελευθέρωσης από τους περιορισμούς του κορωνοϊού, η εμπιστοσύνη απέναντι στη νεοδημοκρατική διακυβέρνηση θα υποχωρεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνέχεια.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή, δικαίως ή αδίκως, πολλές «μικρές» και εν πολλοίς ασήμαντες υποθέσεις θολώνουν τον ορίζοντα, διαβρώνουν την όποια κυβερνητική προσπάθεια και βεβαίως αναδεικνύουν προβληματικές πλευρές της διακυβέρνησης.
Κακά τα ψέματα, όσο κι αν το αρνούνται οι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου, εκεί έξω «χτίζεται» και με δική τους ευθύνη τείχος καχυποψίας και αμφισβήτησης και διαμορφώνονται οι πρώτες εστίες φθοράς. Υποθέσεις σαν κι αυτή του απίθανου τηλεπαρουσιαστή υπερμεγεθύνουν τα όποια θεσμικά ελλείμματα, τραυματίζοντας τους πολιτικούς υπευθύνους και τις αποφάσεις που τους συνοδεύουν.
Δεν είναι τυχαία η παρατηρούμενη τελευταία αμφισβήτηση του «επιτελικού κράτους» και των εκπροσώπων του. Τα συνεχή μπρος – πίσω κλονίζουν την εμπιστοσύνη, αλλοιώνουν το μήνυμα, με αποτέλεσμα οι καλλιεργούμενες προσδοκίες να πνίγονται στον κυκεώνα του ισχυρού ακόμη πανδημικού κύκλου.
Οι αποφάσεις και οι παρεμβάσεις των εκπροσώπων του «επιτελικού κράτους» άλλοτε στην επιτροπή των λοιμωξιολόγων και άλλοτε σε ιδιαίτερες ζώνες της διακυβέρνησης οδηγούν σε καθημερινά λάθη, απονομιμοποιώντας το μοντέλο διακυβέρνησης.
Ο Πρωθυπουργός οφείλει να δράσει εγκαίρως, να επαναφέρει τις συνεδριάσεις της Κυβερνητικής Επιτροπής, να καταστήσει τους υπουργούς συνυπεύθυνους στη λήψη των αποφάσεων, να νομιμοποιήσει με καθαρά θεσμικό τρόπο τη διακυβέρνησή του, που μέχρι τώρα ασκείται διά των εκπροσώπων του στο «επιτελικό κράτος».
Κοινώς, επιβάλλεται να εμπλουτίσει το μοντέλο διακυβέρνησης, να του δώσει τη θεσμική υπόσταση που επιβάλλουν οι περιστάσεις. Ετσι θα αποφύγει τα λάθη και την αναπαραγωγή τους.
Οι κυβερνήσεις φθείρονται από τα λάθη τους, από τα πολλά μικρά καθημερινά λάθη τους υποχωρούν. Οπως λέει και ένας παλαιός της πολιτικής, «αν αντιπαρατεθείς με ένα λιοντάρι μπορεί και να το νικήσεις, αν όμως έχεις απέναντί σου έναν στρατό από τερμίτες είναι σίγουρο ότι θα χάσεις». Για να συμπληρώσει ότι «η κυβέρνηση Μητσοτάκη προκαλεί σχεδόν καθημερινά την τύχη της, χωρίς λόγο».
Και είναι ακριβές ότι αυτό συμβαίνει επειδή πολλές από τις εκπροσωπήσεις της δρουν και συμπεριφέρονται εξουσιαστικά. Αγνοώντας ότι σε μια θεσμική Δημοκρατία σαν τη δική μας και ιδιαίτερα σε εποχή των ανοιχτών πηγών και διαρκούς παρατήρησης των πάντων, τα δημόσια πρόσωπα και δη τα «επιτελικά» δεν ασκούν εξουσία, παρά αναλαμβάνουν ευθύνες και καθήκοντα έναντι της χώρας και των πολιτών της. Από την επιτυχή διαχείριση των ευθυνών και από την εκπλήρωση ή μη των καθηκόντων τους θα κριθούν τόσο οι ίδιοι όσο και η κυβέρνηση συνολικά.
