Η κουβέντα μας με τη Νατάλια Βοντιάνοβα θα ξεκινήσει κάπως απρόσμενα. Με μία ερώτηση για την Ελλάδα: Tι αγαπά λοιπόν περισσότερο από τη χώρα μας η επονομαζόμενη «Supernova» της παγκόσμιας μόδας; «Νομίζω ότι πρέπει να επαναδιατυπώσετε την ερώτησή σας» απαντά. «Δηλαδή, υπάρχει και κάτι που να μη μου αρέσει από την Ελλάδα; Είναι τόση η γενναιοδωρία των ανθρώπων της, η εκπληκτική ομορφιά της φύσης, το φαγητό, το κρασί. Απλώς τη λατρεύω. Αλλά και ένας από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους κατάγεται από την Ελλάδα, οπότε, για να ακριβολογούμε, ίσως και να είμαι λίγο προκατειλημμένη…» καταλήγει.

Η Νατάλια Βοντιάνοβα, λοιπόν. Το κορίτσι που γεννήθηκε στο παγωμένο Νίζνι Νόβγκοροντ της Ρωσίας. To κορίτσι με τα φτωχικά παιδικά χρόνια που οι bullies του σχολείου της την κορόιδευαν, καθώς ήταν υπερβολικά αδύνατη, αλλά και γιατί η αδελφή της Οξάνα έπασχε από εγκεφαλική παράλυση και σοβαρή μορφή αυτισμού. Το κορίτσι, το οποίο από την ηλικία των 11 ετών πουλούσε φρούτα σε υπαίθριο πάγκο για να βοηθήσει τη μητέρα της και ακολούθησε τη συμβουλή της αγαπημένης της γιαγιάς να μην «επέμβει» ποτέ με το τσιμπιδάκι στα πλούσια φρύδια της, τα οποία έγιναν αργότερα το σήμα κατατεθέν της. Το κορίτσι το οποίο στα 17 του χρόνια έφυγε από τη Ρωσία για να κάνει μόντελινγκ στο Παρίσι – είναι σε θέση να σου περιγράψει ακόμη με κάθε λεπτομέρεια εκείνο το «συναρπαστικό γεύμα» που είχε μέσα στο αεροπλάνο της Air France πετώντας για τη Γαλλία για πρώτη φορά – και έναν χρόνο αργότερα κατέκτησε και τη Νέα Υόρκη.

Γιατί είναι η γυναίκα που έχει περπατήσει στα λαμπρότερα fashion shows, που έχει στηθεί μπροστά στην κάμερα των μεγαλύτερων φωτογράφων του κόσμου όπως o Πίτερ Λίντμπεργκ, η Aνι Λίμποβιτς, ο Μάριο Τεστίνο, που έχει στο ενεργητικό της καμπάνιες για οίκους όπως οι Louis Vuitton, Chanel, Gucci, Yves Saint Laurent, Guerlain, Givenchy, Calvin Klein, Prada, Versace, L’Oréal, Stella McCartney, ενώ πρόσφατα έγινε το πρόσωπο της νέας καμπάνιας του Bvlgari για την capsule collection με τσάντες και αξεσουάρ που δημιούργησε η διεθνούς φήμης ελληνίδα σχεδιάστρια Μαίρη Κατράντζου, εμπνευσμένη από τη διάσημη συλλογή Serpenti του οίκου.

Μια δυναμική γυναίκα; Αναμφισβήτητα, ναι. Μόλις στα 19 της χρόνια, το 2001, παντρεύτηκε τον βρετανό αριστοκράτη Τζάστιν Πόρτμαν, με τον οποίο απέκτησαν τρία παιδιά – τον σχεδόν 20 ετών Λούκας Αλεξάντερ, τη 15χρονη Νέβα και τον 14χρονο Βίκτορ. Η ίδια δεν αρκέστηκε στον ρόλο της συζύγου του βρετανού ευγενούς που θα δεχόταν προσκλήσεις για τσάι. Συνέχισε να εργάζεται ασταμάτητα και να κερδίζει συμβόλαια. Με τον Πόρτμαν χώρισαν τελικά το 2011, με εκείνη να βρίσκει αργότερα την ευτυχία στο πρόσωπο του Αντουάν Αρνό, διευθύνοντος συμβούλου του οίκου Berluti και προέδρου τoυ οίκου Loro Piana. Πρόκειται για τον γιο του Μπερνάρ Αρνό, του τρίτου πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο, σύμφωνα με το περιοδικό «Forbes», και μεγάλου δωρητή για την αποκατάσταση της Παναγίας των Παρισίων, προέδρου του ομίλου LVMH, ο οποίος περιλαμβάνει είδη πολυτελείας – οίκους μόδας (Louis Vuitton, Christian Dior, Fendi, Kenzo, Marc Jacobs, Givenchy, Céline, Stella McCartney κ.ά.), οινοπνευματωδών (Hennessy, Moët & Chandon, Βelvedere κ.ά.), κοσμημάτων-ρολογιών (Bulgari, TAG Heuer, Tiffany & Co. κ.ά.), καλλυντικών και αρωμάτων (Acqua di Parma, Guerlain κ.ά.).

Με τον Αντουάν Αρνό γνωρίστηκαν για πρώτη φορά το 2008 στη διάρκεια μιας φωτογράφισης για τον οίκο Louis Vuitton. Ξεκίνησαν να βγαίνουν μετά τον χωρισμό της από τον Πόρτμαν. To 2014 απέκτησαν τον πρώτο τους γιο, Μαξίμ, και δύο χρόνια αργότερα τον Ρομάν. Παντρεύτηκαν μόλις τον περασμένο Ιούνιο με πολιτικό γάμο – τα σχέδια για θρησκευτικό αναβλήθηκαν λόγω πανδημίας -, με τη νύφη να φοράει δημιουργία της ρωσίδας σχεδιάστριας Ulyana Sergeenko.

Πέρα από το να σαρώνει τις διεθνείς πασαρέλες, η Νατάλια Βοντιάνοβα έχει αναπτύξει σπουδαία κοινωνική δράση. Το 2004 ίδρυσε το Ιδρυμα Νaked Heart, συγκλονισμένη από την τραγωδία στο σχολικό συγκρότημα στο Μπεσλάν, όπου η εισβολή τσετσένων τρομοκρατών είχε ως τραγικό αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 334 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 186 παιδιά. Το ίδρυμά της σήμερα έχει επικεντρωθεί στη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Eίναι ενδεικτικό ότι το 2020, παρά την πανδημία, σχεδόν 3.000 παιδιά με αυτισμό, εγκεφαλική παράλυση και σύνδρομο Down βοηθήθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος Early Intervention (Πρώιμη Παρέμβαση). Το κοινωνικό έργο της 39χρονης σήμερα Νατάλια Βοντιάνοβα δεν σταματά εκεί. Τον περασμένο Φεβρουάριο επιστρατεύθηκε από τον ΟΗΕ και πλέον τελεί χρέη πρέσβειρας Καλής Θελήσεως του Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό (UNFPA), στοχεύοντας στη χειραφέτηση των γυναικών και των κοριτσιών και στην καταπολέμηση του στίγματος που περιβάλλει την εμμηνόρροια.

Σήμερα συχνά την αποκαλούν «ρωσίδα Σταχτοπούτα». Ο χαρακτηρισμός αυτός μάλλον την αδικεί. Η Νατάλια Βοντιάνοβα είναι μια γυναίκα που θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Μια γυναίκα που προσομοιάζει περισσότερο σε ηρωίδα του Τσέχοφ, «η οποία φέρει εκείνη την αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα που δεν αφήνει το δύσκολο παρελθόν της να τη σταματήσει», όπως είπε για εκείνη ο φωτογράφος Μπρους Γουέμπερ.

Κυρία Βοντιάνοβα, µε ποιον τρόπο η πανδηµία επηρέασε τη ζωή σας;

«Μου έδωσε πολύ υλικό για να σκεφθώ και να προσευχηθώ. Και ενώ αισθάνομαι ευλογημένη και ευγνώμων που έμεινα ασφαλής και υγιής με τους αγαπημένους μου, σκεφτόμουν έντονα την οικογένειά μου στη Ρωσία, αλλά και τι περνούν όλες οι άλλες οικογένειες και όλες οι άλλες γυναίκες στον κόσμο. Ενέτεινα τις ώρες που κάνω διαλογισμό και ήμουν σίγουρα περισσότερο σε επαφή με τον εσωτερικό εαυτό μου. Ως αποτέλεσμα, νομίζω ότι έχω εκτιμήσει την οικογένεια και τους φίλους μου ακόμα περισσότερο από πριν. Και το πιο σημαντικό, έχω επανεξετάσει τον τρόπο με τον οποίο περνάω τον χρόνο μου. Ούσα συνηθισμένη σε μια μανιώδη ρουτίνα, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να επιβραδύνω τον ρυθμό μου σε τόσο πολλά επίπεδα: να γίνω πιο προσεκτική και ευγενική με τον εαυτό μου. Σήμερα γνωρίζω ότι θα είμαι πιο αποτελεσματική αν έχω κοιμηθεί αρκετά, αν έχω βρει χρόνο για ένα σωστό γεύμα, αν σταματήσω για μισή ώρα και πάω σε ένα μάθημα γιόγκα, αν κάνω έναν μεγαλύτερο περίπατο με τον σκύλο μου και αν περνάω περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου. Σίγουρα τα εκτίμησα αυτά και θα τα κάνω μέρος του τρόπου ζωής μου».

Πώς είναι µια τυπική ηµέρα σας;

«Οταν δεν έχω φωτογράφιση, δεν ταξιδεύω για δουλειά ή δεν καταπιάνομαι με τη διοργάνωση εκδηλώσεων για τη συγκέντρωση χρημάτων, έχω μια αρκετά φυσιολογική ρουτίνα. Σηκώνομαι περίπου στις 7 το πρωί, ξυπνάω τα παιδιά για το σχολείο, ετοιμάζομαι και τρώω πρωινό. Αυτό το χρονικό διάστημα, το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου πραγματοποιείται οnline. Τηλεφωνήματα, μηνύματα, οnline meetings. Eίμαι πιο ευέλικτη και δεν χάνω χρόνο στην κίνηση, αλλά την ίδια στιγμή μού λείπει η προσωπική επαφή τόσο πολύ. Είναι εύκολο να σε καταπιεί η εργασιακή ρουτίνα όταν η μέρα περνάει και είσαι online. Ετσι, πάντα προσπαθώ να βρω λίγο χρόνο να βγω έξω. Για παράδειγμα, να περπατήσω με τον σκύλο μας τον Coffee – τη νεότερη προσθήκη στην οικογένειά μας. Η ώρα του δείπνου είναι η στιγμή που απενεργοποιώ το τηλέφωνό μου και κηρύσσω το επίσημο τέλος της εργάσιμης ημέρας. Επειτα, συνήθως βλέπω κάποια σειρά ή διαβάζω. Μου αρέσει να ακούω τον Αντουάν να παίζει πιάνο – αυτές είναι οι ξεχωριστές στιγμές που με ηρεμούν και με γεμίζουν ευγνωμοσύνη».

Αλήθεια, πώς αισθάνεστε για τον νέο σας ρόλο στα Ηνωµένα Εθνη;

«To να είμαι πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του UNFPA, της υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών για τη σεξουαλική και την αναπαραγωγική υγεία, ήταν για εμένα μια ευκαιρία να δω τον κόσμο μέσω ενός νέου φίλτρου. Αποτελεί την οπτική γωνία μέσα από την οποία κοιτάζω τα πάντα. Οταν διαβάζω ένα άρθρο, όταν συζητώ με κάποιον, όταν ακούω μια είδηση, πλέον το μυαλό μου πάντα σκέφτεται τις δυνατότητες που αυτό μπορεί να ανοίξει για τη χειραφέτηση των γυναικών και των κοριτσιών. Συνδέω συνεχώς αόρατα σημεία για να προσπαθήσω και να βρω περισσότερους τρόπους να υποστηρίξω το UNFPA, στην καταπολέμηση του στίγματος και των ταμπού που περιβάλλουν την υγεία των γυναικών και τα οποία οδηγούν τόσο διάχυτα σε διακρίσεις και αποκλεισμούς σε όλον τον πλανήτη».

Στους στόχους σας συµπεριλαµβάνεται και η καταπολέµηση του στίγµατος που περιβάλλει την εµµηνόρροια. Θεωρείτε ότι πρόκειται για ένα θέµα-ταµπού ακόµα και για τις δυτικές κοινωνίες;

«Ναι, ο δυτικός κόσμος δεν βρίσκεται εκτός. Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να το διακρίνουμε τόσο καθαρά όσο διακρίνουμε ότι επηρεάζει τις αναπτυσσόμενες χώρες αποτελεί ήδη ένα ανησυχητικό μήνυμα για εμένα. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Οταν μπαίνετε σε μια δημόσια τουαλέτα, είναι φυσιολογικό να βρείτε σαπούνι ή χαρτί υγείας. Οχι όμως σερβιέτες ή ταμπόν. Επειδή δεν θεωρούνται βασικά προϊόντα για μια βασική ανάγκη. Ηρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε το τι είναι φυσιολογικό. Πιστεύω ότι αν εργαζόμαστε για να υψώσουμε τον πήχη στα θέματα της υγείας των γυναικών, κάθε βήμα μπροστά για αυτή τη νέα επιτευχθείσα κανονικότητα μπορεί να επιταχύνει την πρόοδο πάνω στο κομμάτι της ισότητας των φύλων καθώς και να αποτελέσει ένα κομβικής σημασίας όχημα που θα οδηγήσει στην επίτευξη θετικών κοινωνικών αποτελεσμάτων για τις γυναίκες και τις οικογένειές τους».

Τι σας οδήγησε στη δηµιουργία του Ιδρύµατος Νaked Ηeart;

«To 2004 ήμουν βαθιά σοκαρισμένη από την τραγωδία στο σχολείο του Μπεσλάν. Ακόμα και το να παρακολουθείς τα νέα μετά το γεγονός ήταν μια σπαρακτική εμπειρία που δεν μπορούσε να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Ημουν αποφασισμένη να βοηθήσω τα παιδιά που επιβίωσαν αυτής της τραγωδίας  να αναρρώσουν από αυτή την απεχθή εμπειρία, και σκέφθηκα ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί μέσω του παιχνιδιού. Πίστευα ότι αυτή η βασική, χαρούμενη αλλά και απαραίτητη δραστηριότητα μπορεί να δράσει ως θεραπεία. Ετσι καταλήξαμε στην ιδέα να δημιουργήσουμε παιδικές χαρές σε ολόκληρη τη χώρα. Σήμερα υπάρχουν πάνω από 200, οι οποίες είναι προσβάσιμες για κάθε παιδί, ανεξάρτητα αν αυτό έχει ειδικές ανάγκες ή ικανότητες, σε ολόκληρη τη Ρωσία, από το Καλίνινγκραντ μέχρι τo ανατολικότερο άκρο της χώρας. H υποστήριξη για τις οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες επεκτάθηκε περαιτέρω βοηθώντας γονείς να επικοινωνήσουν με τα τέκνα τους πιο αποτελεσματικά και να παρέχουν σε παιδιά με αυτισμό και άλλες ειδικές ανάγκες υποστήριξη από τα πρώτα στάδια της ηλικίας τους, να τα βοηθήσουν να μάθουν, να παίξουν, να κάνουν φίλους και να απολαύσουν όλα τα πλεονεκτήματα της παιδικής ηλικίας, όπως όλα τα παιδιά».

Μπορείτε να προχωρήσετε σε έναν µίνι απολογισµό όσων έχετε πετύχει;

«Για πάνω από 15 χρόνια το Ιδρυμα Νaked Heart εργάζεται σκληρά για να χτίσει μια κοινωνία πραγματικά χωρίς αποκλεισμούς, στην οποία οι πάντες θα έχουν ίσα δικαιώματα, ανεξάρτητα από τις σωματικές και τις διανοητικές τους ικανότητες. Αυτό, όπως φαντάζεστε, απαιτεί τον χειρισμό ενός τεράστιου εύρους εργασιών: από την εκπαίδευση δασκάλων και νηπιαγωγών που δουλεύουν με παιδιά με αυτισμό, σύνδρομο Down, εγκεφαλική παράλυση και διανοητικές αναπηρίες, μέχρι την οργάνωση θερινών κατασκηνώσεων χωρίς αποκλεισμούς και από την έκδοση βιβλίων μέχρι την ανάπτυξη μιας μοναδικής διαδικτυακής πλατφόρμας γνώσης με πολλά άρθρα, συνεντεύξεις, μελέτες περιπτώσεων, podcasts κ.λπ. σχετικά με τις ειδικές ανάγκες. Ενας από τους πυλώνες της δουλειάς μας είναι η ανάπτυξη ενός επαγγελματικού δικτύου υποστήριξης, που προσφέρει δωρεάν τις υπηρεσίες του και βοηθά τις οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες. Κάθε χρόνο διοργανώνουμε ένα διεθνές εκπαιδευτικό φόρουμ για επαγγελματίες παιδικής μέριμνας, το οποίο προσελκύει εκατοντάδες ειδικούς από όλον τον κόσμο – στη διάρκεια οκτώ ετών (η πανδημία άλλαξε δυστυχώς τα σχέδιά μας) είχαμε πάνω από 5.000 συμμετέχοντες από 20 χώρες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έχουμε δημιουργήσει κέντρα υποστήριξης για οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες σε αρκετές ρωσικές πόλεις και είμαι περήφανη που λέω ότι αυτά τα χρόνια έχουμε βοηθήσει πάνω από 10.000 ανθρώπους, χρησιμοποιώντας τελικά τίποτε άλλο παρα τεκμηριωμένες τεχνικές και τις καλύτερες πρακτικές από όλον τον κόσμο. To κύριο πρόγραμμα του Ιδρύματος, το Early Intervention, για παράδειγμα, παρέχει στις οικογένειες των παιδιών με ειδικές ανάγκες την υποστήριξη και τους πόρους που απαιτούνται για τη μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων του παιδιού. Τα παιδιά που επωφελούνται από τις υπηρεσίες πρώιμης παρέμβασης είναι καλύτερα προετοιμασμένα για την είσοδό τους στην προσχολική και δημοτική εκπαίδευση. Σχεδόν 6.000 παιδιά με ειδικές ανάγκες έχουν λάβει υποστήριξη στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος και σχεδόν 1.000 πήγαν σχολείο».

Υπάρχει κάποια ιστορία παιδιού που γνωρίσατε µέσω του Ιδρύµατος και σας άγγιξε προσωπικά;

«Κάθε φορά που ακούω την ιστορία ενός παιδιού που λέει τη λέξη «μαμά» για πρώτη φορά, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι, εκτός από τους στενότερους συγγενείς του, εγκατέλειψαν κάθε ελπίδα ότι θα μπορέσει, νιώθω πολύ περήφανη για εκείνο. Επίσης νιώθω περήφανη για τους γονείς που δεν σταμάτησαν ποτέ να μαθαίνουν νέες δεξιότητες επικοινωνίας με τα παιδιά τους και που πιστεύουν σε αυτά. Και αισθάνομαι περήφανη για όλους τους ανθρώπους που εργάζονται στα κέντρα μας και για την ομάδα του Ιδρύματος, οι οποίοι έκαναν αυτές τις σημαντικές αλλαγές πραγματικότητα. Μία από τις πρόσφατες ιστορίες που με ενέπνευσαν είναι αυτή της Νάντια, ενός 10χρονου κοριτσιού με αυτισμό που σταμάτησε να λέει οτιδήποτε στην ηλικία των δύο ετών. Οταν πέρασε όμως χρόνο στη θερινή κατασκήνωση χωρίς αποκλεισμούς, την οποία διοργάνωσε το ίδρυμα Νaked Heart για παιδιά με ειδικές ανάγκες, γρήγορα μετά την επιστροφή της στο σπίτι ξεκίνησε να επικοινωνεί προφορικά! Απλώς φανταστείτε τι βίωσε η μητέρα της όταν άκουσε για πρώτη φορά τη 10χρονη κόρη της να της λέει «σ’ αγαπώ»».

Σε ποιον βαθµό σάς ενέπνευσε η προσωπική ιστορία της αδελφής σας στη δηµιουργία του Ιδρύµατος;

«Οταν γεννήθηκε η Οξάνα, κάποιοι γιατροί προσπάθησαν να πείσουν τη μητέρα μου να την εγκαταλείψει, καθώς έπασχε από εγκεφαλική παράλυση και αργότερα διαγνώστηκε με διανοητική αναπηρία και αυτισμό. Αυτό δεν συνέβη ποτέ και η αδελφή μου μεγάλωσε σε μια αγαπημένη οικογένεια. Τη φροντίζαμε πολύ. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που οι γονείς δεν είναι σε θέση να μεγαλώνουν μόνοι τους παιδιά με ειδικές ανάγκες, χωρίς εξωτερική υποστήριξη, και τα εγκαταλείπουν σε ιδρύματα. Στο ίδρυμά μας πιστεύουμε ότι κάθε παιδί αξίζει μία οικογένεια και δεν μπορεί να «κλειδώνεται» σε ορφανοτροφείο. Γι’ αυτό κάνουμε το καλύτερο δυνατό ώστε να παρέχουμε δωρεάν επαγγελματική υποστήριξη σε όσους μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά. Σήμερα η Οξάνα επισκέπτεται το Κέντρο Οικογενειακής Υποστήριξης που δημιουργήσαμε στην πατρίδα μου, το Νίζνι Νόβγκοροντ, όπου σημειώνει μεγάλη πρόοδο. Εύχομαι να υπήρχε το ίδιο κέντρο όταν ήταν μικρό κορίτσι».

Η ταινία µικρού µήκους που δηµιουργήσατε για την Παγκόσµια Ηµέρα για το Σύνδροµο Down σηµείωσε πάνω από 25 εκατ. views και έλαβε πολλές διακρίσεις τόσο στη Ρωσία όσο και διεθνώς…

«Ναι, η ταινία μικρού μήκους «Teach Your Children What They’ve Taught You» δημιουργήθηκε πέρυσι για την Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down. Δείχνει ότι τα μικρά παιδιά, σε αντίθεση με τα μεγαλύτερα, δεν διακρίνουν διαφορές μεταξύ των παιδιών με ειδικές ανάγκες και των υπολοίπων. Μεγαλώνοντας όμως τα παιδιά ίσως τις διακρίνουν, επειδή η κρίση τους επηρεάζεται από τις αντιλήψεις των γονιών τους για τον κόσμο. Οταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες φοιτά στο ίδιο σχολείο με τα άλλα παιδιά, αντί να διαχωρίζεται ή ακόμα και να είναι κλειδωμένο στο σπίτι, όλοι τελικά επωφελούνται από την κατάσταση: το παιδί με αυτισμό μαθαίνει να επικοινωνεί με τους συνομηλίκους του και τα υπόλοιπα παιδιά μαθαίνουν να κοιτούν τον κόσμο σε όλη του την ποικιλομορφία. Στο Ιδρυμα βλέπουμε ως αποστολή μας τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς, όπου όλοι αισθάνονται άνετα από το νηπιαγωγείο έως τον χώρο εργασίας. Δυστυχώς υπάρχει ακόμη πολύς στιγματισμός, και πολλοί άνθρωποι έχουν διαστρεβλωμένη αντίληψη για το τι σημαίνει άτομο με ειδικές ανάγκες και πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται τα παιδιά. Παρ’ όλα αυτά ως κοινωνία έχουμε σημειώσει τεράστια πρόοδο. Ενα από τα μεγαλύτερα βήματα για τη Ρωσία ήταν η ανακοίνωση της φιλοξενίας των επόμενων Χειμερινών Αγώνων των Special Olympics το 2022 (οι αθλητές είναι άτομα με διανοητικές αναπηρίες) στο Καζάν, μια ρωσική πόλη στη Δημοκρατία του Ταταρστάν. Πραγματικά, πιστεύω ότι αυτό το γεγονός θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη αλλαγή στη χώρα μου».

Με τόσες ασχολίες, αλήθεια, πώς βρίσκετε ισορροπία µεταξύ επαγγελµατικής και οικογενειακής ζωής;

«Μακάρι να είχα κάποιο ειδικό μυστικό ή μια θαυματουργή λύση. Ωστόσο, έχω κι εγώ τις ίδιες 24 ώρες, όπως ο καθένας. Επενδύοντας χρόνο σε έναν τομέα σημαίνει ότι τον στερείς από κάποιον άλλον. Οπως εκατομμύρια άλλες γυναίκες, απλώς προσπαθώ να κάνω το καλύτερο δυνατό. Παρ’ όλα αυτά, ακολουθώ κάποιους κανόνες. Για παράδειγμα, το Σαββατοκύριακο είναι αφιερωμένο στην οικογένειά μου, ό,τι και να γίνει. Μαγειρεύοντας μαζί ή παίζοντας σκάκι – αυτή είναι η στιγμή που όλοι φορτίζουμε τις μπαταρίες μας. Επιπλέον, όσο και αν μου αρέσει να είμαστε όλοι μαζί, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να δώσω την προσοχή μου και στον καθένα ξεχωριστά. Πρωινό οι δυο μας με τον μεγαλύτερο γιο μου, βόλτα στην παραλία με την κόρη μου, κρυφτό με τους μικρότερους ή ένα ρομαντικό δείπνο με τον σύζυγό μου: στιγμές οικείες όπως αυτές μάς βοηθούν να ανακαλύψουμε τόσα πολλά ο ένας για τον άλλον! Το να περνώ χρόνο με την οικογένειά μου μού δίνει το κίνητρο να φέρω εις πέρας όλη την υπόλοιπη δουλειά που κάνω. Αυτή είναι περίπου η ισορροπία που έχω βρει».

Αλήθεια, πιστεύετε ότι η πανδηµία θα αλλάξει τον χώρο της µόδας;

«Η μόδα ήταν πάντα μια άμεση αντανάκλαση των τάσεων στην κοινωνία μας. Λέει πολλά για το ποιοι είμαστε, σε τι πιστεύουμε και τι θεωρούμε σημαντικό. Μια προφανής αλλαγή είναι ότι οι άνθρωποι θα ενδιαφέρονται περισσότερο όχι μόνο για το πώς δείχνουν τα ρούχα τους, αλλά επίσης και για το ποιος τα έφτιαξε, πώς και πού. H ανησυχία για την υγεία του πλανήτη ας ελπίσουμε ότι θα κερδίσει μεγαλύτερη βαρύτητα ανάμεσα τόσο στους καταναλωτές όσο και στους σχεδιαστές. Η μόδα που κατέβασε ρυθμούς εξαιτίας της πανδημίας θα επιταχύνει και πάλι – αλλά η ελπίδα μου είναι ότι θα διαλέξει μια διαφορετική κατεύθυνση: ποιότητα και βιωσιμότητα αντί ποσότητας και συνεχούς κατανάλωσης. Ωστόσο, φυσικά, όλοι έχουμε χάσει τόσες ευκαιρίες να βάλουμε τα καλά μας, να συναντηθούμε με τους φίλους μας, απλώς να δείχνουμε ωραία. Οι άνθρωποι θέλουν να επιστρέψουν ξανά στην πραγματική ζωή και σίγουρα η μόδα θα ερμηνεύσει αυτό το συναίσθημα. Η δήλωση της προσωπικότητας μέσα από το στυλ θα είναι πραγματικά μεγάλη όταν θα μπορούμε να επιστρέψουμε στους δρόμους και να συναντηθούμε με τον υπόλοιπο κόσμο ξανά!».

Πώς θα χαρακτηρίζατε το προσωπικό σας στυλ;

«Μπήκα στον κόσµο της µόδας όταν ήµουν πολύ νεαρή. Ή µάλλον η µόδα εισέβαλε στον κόσµο µου γεµίζοντάς τον σε σηµείο υπερχείλισης. Υπήρξαν φορές που ένιωσα πελαγωμένη, αλλά σιγά-σιγά η αίσθηση του στυλ έγινε δυνατότερη και ξεκίνησα να γνωρίζω τον εαυτό μου πολύ καλύτερα μέσα από το ταξίδι καθορισμού της ταυτότητάς μου. Οταν περιβάλλεσαι από μόδα σχεδόν σε κάθε βήμα της ζωής σου, είναι πολύ εύκολο να μπερδευτείς: «Μου αρέσει πραγματικά κάτι ή όχι;». «Θα το επέλεγα από μόνη μου ή το φοράω επειδή τυγχάνει να είναι η τάση αυτή τη συγκεκριμένη σεζόν;». Aυτό το διάστημα είμαι αρκετά σίγουρη ότι το προσωπικό στυλ μου έχει να κάνει περισσότερο με αυτό που υπάρχει μέσα παρά έξω. Μπορεί να μην είναι τέλειο – όπως κι εγώ δεν είμαι τέλεια. Αλλά ξέρετε κάτι; Η τελειότητα μπορεί να αντικατασταθεί. Η μοναδικότητα όμως όχι».