Χρήστος Παπαδόπουλος: Ολοι ψάχνουμε τη σκάλα που θα μας πάει στον Παράδεισο

Από τα Γρεβενά και το ροκ στο Πολυτεχνείο της Πάτρας και στα ομώνυμα Παιδιά που τη δεκαετία του ΄80 έγραψαν τη δική τους ιστορία στο ελληνικό τραγούδι και στη συνέχεια στη σόλο διαδρομή ο συνθέτης, μουσικός και κυρίως εξερευνητής της μουσικής, Χρήστος Παπαδόπουλος, παρουσίασε προσφάτως τη νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Είναι κάτι στιγμές». Δεκατρία τραγούδια τα οποία μεταξύ άλλων ερμηνεύουν οι Πέγκυ Ζήνα, Θέμης Αδαμαντίδης, Ματθαίος & Κων/νος Τσαχουρίδης, Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης (FM Records).

Θέλοντας και μη ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του είναι συνδεδεμένο με Τα Παιδιά απ΄την Πάτρα. Οι πρώτοι τέσσερις δίσκοι του συγκροτήματος πούλησαν μέσα σε τρία χρόνια πάνω από 700.000 αντίτυπα, και τα τραγούδια τους τους εξακολουθούν να έχουν απήχηση. Αλλωστε το γκρουπ μεταξύ άλλων έχει συνεργαστεί με τους Ρίτα Σακελλαρίου, Σταμάτης Κόκοτας, Θέμης Αδαμαντίδης, Δούκισσα κ.ά. Παράλληλα όμως ο Χρήστος Παπαδόπουλος έχει ταξιδέψει σε όλη την Ανατολή (Ινδία – Συρία – Ιορδανία – Ιράκ – Αίγυπτο – Τουρκία και αλλού), όπου πειραματίζεται και αυτοσχεδιάζει με σημαντικούς μουσικούς που έχει γνωρίσει στα μέρη της εξερεύνησής του. Από το 1998 αρχίζει να γράφει μουσικές για σίριαλ και ταινίες. Η αρχή έγινε στο σίριαλ του Mega «Κάτι τρέχει με τους δίπλα». Την ίδια χρονιά γράφει μουσική για το σίριαλ «Μαύρος Ωκεανός» που γυρίζεται στην Αφρική. Από το 1998 μέχρι σήμερα έχει τη σύνθεση 15 τηλεοπτικών σειρών (όπως το «Αρχιπέλαγος», «Της Αγάπης Μαχαιριά», «Εξαφάνιση», «Για την καρδιά ενός αγγέλου», Πρόκληση» κ.ά., ταινιών μεγάλου μήκους και πολλών θεατρικών παραστάσεων.

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος είναι από τους δημιουργούς που δεν κάθονται στα έτοιμα. Ψάχνει και ψάχνεται, αγαπά τη μουσική της Ανατολής και είναι λαϊκός μουσικός – συνθέτης με καρδιά ροκά ή ροκάς με καρδιά λαϊκού. Οπως και να έχει είναι ένας αληθινός καλλιτέχνης, όπως συνάγεται και από την συνέντευξη που ακολουθεί.

Δίσκος δημιουργού και όχι δίσκος τραγουδιστή – τραγουδιστών. Δεν είναι κάτι που συνηθίζεται….

«Το τραγούδι από τη δεκαετία του ’90, πέρασε στα χέρια των τραγουδιστών και της αυλής αυτών. Μέχρι τότε και ειδικά τις δεκαετίες του ’60-’70, γίνονταν ολοκληρωμένοι κύκλοι τραγουδιών από έναν συνθέτη και έναν στιχουργό. Νομίζω ότι οι εποχές εκείνες ανέδειξαν μεγάλα τραγούδια. Βέβαια στις μέρες μας, έχουμε το φαινόμενο των τραγουδοποιών (ειδικά στην έντεχνη σκηνή). Να τραγουδάει δηλαδή ο ίδιος, που γράφει μουσική-στίχο. Παραγωγός δηλαδή του εαυτού του. Και αυτή η γενιά των τραγουδοποιών πιστεύω θα αφήσει ιστορία. Έτσι λοιπόν κι εγώ σαν δημιουργός, αποφάσισα να βγάλω αυτό το άλμπουμ σε πείσμα των καιρών.»

Πώς λοιπόν προέκυψαν οι Στιγμές;

«Κάπως έτσι, με μια κιθάρα στην καραντίνα προέκυψε αυτός ο δίσκος με τίτλο “Είναι κάτι στιγμές “. Μια ολοκληρωμένη δουλειά σε στίχους των Βασίλη Γιαννόπουλου, Χάρη Ρώμα, Γιώτας Γερογιώργη, Θανάση Παπαγεωργόπουλου κ.ά που κυκλοφορεί από την FM Records.»

Πάνω από τέσσερις δεκαετίες στο κουρμπέτι και δεν λες να βάλεις τελεία. Τι είναι αυτό που σου έδινε και συνεχίζει να σου δίνει δύναμη και ενέργεια;

«Το να γράφω μουσική και να δουλεύω στο studio μου δίνει ζωή και ειδικά στις μέρες μας που δουλεύω με τον γιο μου, που εξελίσσεται σε ηχολήπτη και παρακολουθώ κι εγώ μαζί του τη σημερινή τεχνολογία στον ήχο. Βέβαια, η έμπνευση έρχεται γιατί υπάρχει και ζήτηση. Όπως π.χ. το ορατόριο “Όγδοη Μέρα” που μου ζητήθηκε να μελοποιήσω ποίηση, μια μουσική επένδυση που πρόκειται να προβληθεί σε ένα ντοκιμαντέρ που θα αφορά στο 1821, μια νέα τηλεοπτική σειρά του Μανούσου Μανουσάκη κ.ά. Θέλω να τονίσω ότι δεν περιμένω την έμπνευση, πότε και που θα μου έρθει, γιατί με την καθημερινή τριβή και δουλειά έρχεται. »

Ποιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το σάουντρακ της ζωής σου;

«Το soundtrack της ζωής μου είναι πολλές μαζεμένες στιγμές στη μνήμη. Από την εποχή που με το παραμικρό παίρναμε όργανα και παίζαμε σε καφενεία, ταβέρνες, πλατείες στα φοιτητικά μου χρόνια, μέχρι σήμερα που θα μπορούσε να είναι οι τίτλοι από τις 18 τηλεοπτικές σειρές ή τις 7 ταινίες μεγάλου μήκους που έχω γράψει. »

Τι κρατάς και τι πετάς από το έως τώρα ταξίδι σου στη μουσική;

«Στη μουσική δεν πετάμε τίποτα. Ακόμα κι αυτά που έχω στο συρτάρι από τη δεκαετία του ’80 όταν έκανα τα πρώτα συνθετικά μου βήματα και έφαγα την απόρριψη από τις δισκογραφικές, κι αυτά τα κρατάω, γιατί αυτά με δυνάμωσαν, με έκαναν να σκεφτώ γιατί αυτός ο παραγωγός δεν πήρε αυτό το τραγούδι; μήπως η μουσική ήταν τετριμμένη; μήπως έφταιγε ο στίχος; Εννοείται πως έχω μουσικές από τότε, που με τις αλλαγές έγιναν ωραία τραγούδια. Το ρεφραίν από το “Κόκκινο Ποτάμι” ας πούμε, το είχα περίπου 8 χρόνια. Με την κατάλληλη ενορχήστρωση και το καινούριο κουπλέ, έγινε ένα επιτυχημένο τραγούδι. Σε όλη αυτή την πορεία, κρατάω τις ωραίες συνεργασίες μου με τους Π.Τερζή, Δ.Μητροπάνο, Γ.Νταλάρα, Ε.Βιτάλη, Γλυκερία, Δ.Μπάση κ.α. Κρατάω επίσης και τις συνεργασίες μου με όλους τους μουσικούς και δημιουργούς που πέρασαν από την εκπομπή μου «Χάριν Ευφωνίας».

Τελικά, τα Παιδιά από την Πάτρα ήταν φαινόμενο ή το δημιούργημα συγκεκριμένης εποχής; Θα μπορούσε να ξαναγίνει κάτι ανάλογο;

«Νομίζω ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε και η εποχή. Βγήκαμε μετά από μια δύσκολη για τον κόσμο επταετία και στα φοιτητικά στέκια επικρατούσε το επαναστατικό τραγούδι. Όμως ο κόσμος ήθελε να γλεντήσει. Μην ξεχνάμε ότι ερχόταν και μια καινούρια αισιοδοξία με το ΠΑΣΟΚ… Την κατάλληλη εποχή λοιπόν, εμείς παίξαμε απενοχοποιημένα τα ξεχασμένα λαϊκά τραγούδια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το 1982 στο αμφιθέατρο στην Πάτρα, σε μια συναυλία που παίξαμε το “Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός”, το ότι σηκώθηκαν οι φοιτητές όρθιοι να χορέψουν.»

Το πτυχίο του Μηχανολόγου Μηχανικού από το Πολυτεχνείο της Πάτρας, που αν δεν κάνω λάθος το έχεις πάρει έχει παίξει κάποιο ρόλο στη ζωή σου;

«Το να σπουδάσεις και να πάρεις πτυχίο, σίγουρα σε κάνει πιο μεθοδικό και πιο οργανωτικό. Μπορεί να μη μου χρειάστηκε πουθενά στη ζωή μου η “Αντοχή υλικών”- μάθημα στο Πολυτεχνείο, αλλά μέσω αυτών των μαθημάτων έμαθα να ταυτοποιώ τα πράγματα στη μουσική, ακόμη και στον τρόπο που μελετάω.»

Ποιες είναι οι τρεις πιο σημαντικές σου επιρροές; (όχι αναγκαστικά από το χώρο της μουσικής)

« Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, διαβάζω πάρα πολύ ιστορικό μυθιστόρημα και έχω επηρεαστεί στη ζωή μου από μορφές της Ιστορίας και όχι μόνο της Ελληνικής. Επίσης, μεγάλη επιρροή για μένα είναι τα ταξίδια που έχω κάνει. Στο μπουζούκι με έχουν επηρεάσει ο Σταματίου, ο Ζαφειρίου, ο Καραμπεσίνης, που ήταν φίλοι μου και στην κιθάρα ο Βασίλης Ρακόπουλος, που ήταν δάσκαλός μου για 2 χρόνια.»

Όλα τα χρόνια της διαδρομής σου στη μουσική σε διακρίνει η σοβαρότητα και η ανεξάρτητη στάση ζωής. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι αυτό και κυρίως αν έχεις κάνει υποχωρήσεις και το έχεις σήμερα μετανιώσει;

«Μέχρι τα 28 μου, δεν ήμουν σίγουρος αν θα γίνω επαγγελματίας μουσικός ή Μηχανολόγος. Επίσης με Τα Παιδιά από την Πάτρα δεν έκανα κουμάντο εγώ, επομένως έκανα κι εγώ υποχωρήσεις, παρά τα λάθη που έβλεπα σε επίπεδο παραγωγής. Για παράδειγμα θυμάμαι όταν παίξαμε στο γήπεδο του Ηρακλείου Κρήτης, μπροστά σε 20.000 κόσμο, με πολύ χάλια ήχο. Τότε δεν ήταν δύσκολο για μένα, αφού είχαμε μεγάλη αίγλη και αμοιβόμασταν πολύ καλά. Από τη στιγμή όμως που αποφάσισα ότι θα γράφω μουσική και θα προχωρήσω μόνος μου, το είδα πιο σοβαρά. Βλέποντας τους δίσκους που έκανα μόνος μου, σίγουρα βλέπω λάθη. Αλλά και τα λάθη χρειάζονται για να μας κάνουν καλύτερους.»

Ποια τραγούδια που έχουν την υπογραφή σου θεωρείς τα σημαντικότερα;

«Σίγουρα θεωρώ πολύ σημαντικά το “Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω” (στίχοι.Σώτια Τσώτου), “Φίλα με» (στίχοι. Κώστας Μπαλαχούτης), “Της αγάπης μαχαιριά “ (στίχοι.Πόπη Πασβάντη), “Κόκκινο Ποτάμι” (στίχοι.Κώστας Μπαλαχούτης).»

Και ποιο είναι το τραγούδι που σε εκφράζει απόλυτα; Όχι κατ΄ανάγκην δικό σου…

«Stairway to heaven (Led Zeppelin). Γιατί όλοι ψάχνουμε αυτή τη σκάλα που θα μας πάει στον παράδεισο.»

Δεν είναι λίγες οι εργασίες που έχεις κάνει για τη τηλεόραση και τον κινηματογράφο… Πώς προέκυψε αυτή σου η σχέση;

«Σίγουρα έχεις ένα παραπάνω βήμα, μια πιο μεγάλη διαφήμιση όταν γράφεις για εικόνα. Δυναμώνει η μουσική σου. Έτσι το βλέπω εγώ. Η πρώτη μου δουλειά προέκυψε εντελώς τυχαία το 1998 με τον Βασίλη Νεμέα, στη σειρά “Κάτι τρέχει με τους δίπλα”, όταν βρέθηκε στο studio μου και μου ζήτησε κάποια Jazz μοτίβα με σαξόφωνα για να ντύσουν κάποιες σκηνές. Αυτό ήταν το ξεκίνημά μου στα τηλεοπτικά και σιγά σιγά προέκυψε με χαρά η κάθε επόμενη συνεργασία μου.»

Εχεις ταξιδέψει σε όλη την Ανατολή (Ινδία – Συρία – Ιορδανία – Ιράκ – Αίγυπτο – Τουρκία και αλλού), όπου πειραματίστηκες με μεγάλους ντόπιους μουσικούς. Θύμισέ μας κάποιους από αυτούς και εν τέλει τι αποκόμισες από αυτά τα ταξίδια;

«Δεν θα ξεχάσω πόση εντύπωση μου έκανε του sitar που έπαιζε ο Vilayat Chan στην Ινδία, αλλά και όταν βρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη στο studio του Fuat Sakka, ενός δαιμόνιου Γεωργιανού που ασχολείται με την ποντιακή τουρκική μουσική. Νομίζω ότι πιο πολύ με έχει επηρεάσει εκείνος στην ποντιακή μουσική, παρά οι δικοί μας της Μακεδονίας. »

Ως συνθέτης και ως μουσικός αλλά και ως ακροατής πόσο σημαντικός πιστεύεις ότι είναι ο αυτοσχεδιασμός; Με ποιον θα ήθελες σήμερα να τζαμάρεις;

«Βλέπω τέλειους μουσικούς της κλασικής μουσικής που δεν μπορούν να ξεφύγουν από την παρτιτούρα. Νομίζω ότι ο αυτοσχεδιασμός εκφράζει την ίδια την προσωπικότητά σου, την ίδια στάση ζωής. Επίσης βλέπω πολλούς να αυτοσχεδιάζουν πάνω σε μοτίβα που έκαναν άλλοι, παλαιότεροι. Ούτε με αυτό συμφωνώ. Θεωρώ ότι πρέπει να τολμάς όταν αυτοσχεδιάζεις και να ταξιδεύεις έξω από τα στερεότυπα. Όταν πρόκειται να γράψω μουσική, πρώτα αυτοσχεδιάζω, μετά βρίσκω μια σειρά από νότες (ριφ). Αν έχεις βρει το Ριφ του τραγουδιού, νομίζω έχεις βρει το 50% της μουσικής. Όνειρο για μένα να αυτοσχεδιάσω σε μια μεγάλη ορχήστρα του Philip Glass ή να παίξω ούτι με τον Brian Eno.»

Τα επόμενά σου σχέδια;

«Σε αυτή τη φάση ετοιμάζω τη μουσική επένδυση για ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με το 1821, επίσης γράφω για δύο έργα σημαντικών Ελλήνων συγγραφέων (Παπαδιαμάντης, Βιζυηνός) και είναι πρόκληση για μένα, αφού πρέπει να ταιριάξει η μουσική μου με εικόνα που παραπέμπει στο 1850. Επίσης, έχω αναλάβει ένα ορατόριο στη μνήμη του Νίκου Καπετανίδη (πόντιος δημοσιογράφος που σκοτώθηκε την εποχή της Γενοκτονίας), το οποίο θα παρουσιαστεί στη Μονή Λαζαριστών τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Παράλληλα δουλεύω κάποια καινούργια τραγούδια με τον Δημήτρη Μπάση κ.ά.»

Μια συμβουλή για τα νέα παιδιά που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τη μουσική και το τραγούδι;

« Όπως λέω και στο γιο μου, να σπουδάσουν και κάτι άλλο εκτός της μουσικής, για το οποίο να είναι σίγουροι ότι θα τους βοηθήσει πολύ στην κατανόηση της μουσικής. Έτσι όπως έχει δυσκολέψει το επάγγελμα του μουσικού, νομίζω ότι πρέπει πρώτα να σκεφτούν την επιβίωσή τους σχετικά με ό,τι σπουδάζουν και έπειτα τη μουσική επαγγελματικά. Εδώ θέλω να πω, πόσο τυχερός υπήρξα που έζησα εποχές που δουλεύαμε 6 φορές την εβδομάδα. »