Ανήμερα της εθνικής μας γιορτής στις 25 Μαρτίου και με αφορμή την επικείμενη 80ή επέτειο της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα, τα κόμματα των Πρασίνων και της Αριστεράς (Die Linke) υπέβαλαν στο γερμανικό Κοινοβούλιο (Bundestag) δύο ψηφίσματα για το εκκρεμές ζήτημα των επανορθώσεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ζητώντας την αναγνώριση του συνόλου των ελληνικών αιτημάτων, το πρώτο εκ των ψηφισμάτων που κατέθεσε η Die Linke δεν θα μπορούσε να τύχει υποστήριξης, με δεδομένη την πάγια και επίμονη άρνηση όλων των γερμανικών κυβερνήσεων και των δύο μεγαλύτερων γερμανικών κομμάτων, των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) και των Σοσιαλδημοκρατών (SPD). Αν και το Ψήφισμα των Πρασίνων απορρίφθηκε επίσης, σε ρητορικό επίπεδο έτυχε διαφορετικής αντιμετώπισης με την εξαίρεση της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD). Θέτοντας με διπλωματικό τρόπο το πλέγμα των αιτημάτων για επανορθώσεις/αποζημιώσεις/αποδόσεις, το ψήφισμα αυτό μοιάζει να άνοιξε για πρώτη φορά μια χαραμάδα προς την έναρξη μιας ουσιαστικής συζήτησης ανάμεσα στις δύο χώρες. Ο στόχος της Ελλάδας θα πρέπει, από εδώ και πέρα, να είναι η χαραμάδα αυτή να ανοίξει περισσότερο.
Δεν υπάρχει κανένα γερμανικό κόμμα που θα υπέγραφε ελαφρά τη καρδία ένα τσεκ δισεκατομμυρίων ευρώ για τις ανείπωτες καταστροφές που προκάλεσε στη χώρα μας η ναζιστική Γερμανία την τριετία 1941-1944. Ωστόσο, φαίνεται ότι κάποιοι από τους υπεύθυνους γερμανούς πολιτικούς συνειδητοποιούν πια ότι η πλήρης εξομάλυνση των ελληνογερμανικών σχέσεων περνάει υποχρεωτικά από την υπεύθυνη αντιμετώπιση του ζητήματος.
Είναι σε αυτό το σημείο που αρχίζει η δική μας ευθύνη. Εχει εκπονηθεί από το ελληνικό κράτος και το υπουργείο Εξωτερικών ειδικότερα μια συνεκτική στρατηγική με συγκεκριμένους στόχους σε βάθος χρόνου; Εχουν οργανωθεί οι σχετικές υποδομές; Η συστηματικότερη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών θα έχει πολλαπλά οφέλη, άμεσα και έμμεσα. Οχι τυχαία, κατά τη συζήτηση των δύο ψηφισμάτων, ο βουλευτής Γκρέγκορ Γκίζι, πρόεδρος της Ομάδας Φιλίας Ελλάδας-Γερμανίας, επισήμανε ότι αν η γερμανική κυβέρνηση δεν καταβάλλει τις αποζημιώσεις, θα έπρεπε τουλάχιστον να υποστηρίζει πολιτικά την Ελλάδα και να μην την εξαναγκάζει σε εξοπλισμούς δισεκατομμυρίων ευρώ, πουλώντας υπερσύγχρονα υποβρύχια στην αναθεωρητική Τουρκία.
Ας θυμηθούμε ότι και για αυτό το θέμα δραστηριοποιούνται έντονα οι Πράσινοι και ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ενδέχεται μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου να αποτελέσουν βασικό κυβερνητικό εταίρο. Η ελληνική πλευρά πρέπει να κινηθεί συντεταγμένα, όχι όμως συμψηφιστικά ή βιαστικά. Οπως η διεκδίκηση των επανορθώσεων και ιδιαίτερα του αναγκαστικού δανείου δεν πρέπει να εξαντλείται στην αποστολή ρηματικών διακοινώσεων, έτσι και η υπόθεση της εξαγωγής γερμανικών υποβρυχίων προς την Τουρκία οφείλει να τεκμηριωθεί εις βάθος και να διεκδικηθεί με επιμονή και υπομονή. Η realpolitik, που τόσο αγαπούν οι Γερμανοί, μπορεί άλλωστε να έχει πολλαπλές αναγνώσεις.
