Παρακολουθώ τις ενημερώσεις που δίνονται για την πανδημία.
Είτε μιλάμε για τους εκπροσώπους των ειδικών, είτε για τους αρμόδιους υπουργούς είναι πάντα χαρακτηριστικός ο τρόπος που απευθύνονται στην κοινωνία.
Είναι ένας τρόπος που παραπέμπει σε μια διαρκή μάχη, σε έναν πόλεμο.
Και πράγματι κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί η πολύμηνη αναμέτρηση με έναν εχθρό τόσο ύπουλο όπως ο ιός.
Και οι άνθρωποι μόνο ως «μαχητές» μπορούν να περιγραφούν και ως πρωταγωνιστές σε αυτή την άνιση μάχη.
Όχι μόνο οι γιατροί ή οι νοσηλευτές, αλλά και όλοι αυτοί που μήνες τώρα προσπαθούν να ζήσουν και να εργαστούν μέσα στους περιορισμούς.
Που έχουν αρχίσει να ξεχνούν πώς είναι η κανονική ζωή.
Που αγωνιούν για την υγεία των συγγενών και τη δική τους – ακόμη και η «ήπια» εκδοχή είναι μεγάλη ταλαιπωρία και υπάρχει πάντα το άγχος μήπως και γίνει η απότομη επιδείνωση που καταλήγει στον αναπνευστήρα.
Που ξενυχτάνε επειδή έχουν άνθρωπο στο νοσοκομείο, είναι πάνω από το τηλέφωνο με το φόβο ότι τα νέα δεν θα είναι καλά.
Που βλέπουν με απελπισία τα παιδιά τους να χάνουν μια σχολική χρονιά, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δασκάλων.
Που δεν ξέρουν εάν θα έχουν δουλειά.
Που φοβούνται ότι δεν θα μπορέσει να ανοίξει ξανά η επιχείρησή τους.
Το να προσπαθείς μέσα σε όλα αυτά να τα φέρεις βόλτα, να προσέξεις ο ίδιος, αλλά και να προσέξεις όλους αυτούς που είναι γύρω σου και αυτό μια μεγάλη μάχη είναι.
Και οι μαχητές ενίοτε κουράζονται.
Όταν ο πόλεμος κρατάει για καιρό.
Όταν δεν ορίζεται με σαφήνεια το τι συνιστά νίκη.
Όταν τα ορόσημα περνούν και τα πράγματα μένουν ίδια.
Αυτή η κούραση δεν είναι παράλογη. Δεν είναι δειλία. Δεν είναι υποτίμηση της μάχης.
Το ακριβώς αντίθετο: δείχνει σε ποιο βαθμό έχουν δώσει όλοι αυτοί τη μάχη.
Γι’ αυτό κανείς δεν πρέπει να τους «δείχνει με το δάκτυλο», αλλά αντίθετα η κούρασή τους πρέπει να ακουστεί και να γίνει κατανοητή.
Και γι’ αυτόν τον λόγο οι πολιτικές για την πανδημία πρέπει να σεβαστούν την ανάγκη τους, προσφέροντας τους ρεαλιστική ελπίδα αντί να ζητούν διαρκώς υπομονή γιατί «οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι κρίσιμες».
Και γιατί θα πάρει καιρό η μάχη και γιατί οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν όταν υπάρχει σχέδιο και προοπτική.
Αυτό χρειαζόμαστε σήμερα και όχι ένα blame game ανάμεσα σε πολιτική εξουσία και «ειδικούς».
Σε τελική ανάλυση η αυθεντική σοφία είναι κανείς να μαθαίνει από τα λάθη του.
