Στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» βρέθηκε καλεσμένος ο ηθοποιός Δημήτρης Καταλειφός, όπου μίλησε για την περίοδο της καραντίνας, το ελληνικό #MeToo.
Για τον πώς αντιμετώπισε την καραντίνα, ο γνωστός ηθοποιός υποστήριξε ότι η πρώτη καραντίνα που δεν ξέραμε πώς θα εξελιχθεί ήταν πιο καλόδεχτη γιατί ξεκουράστηκε, άρχισε να γράφει και να ζωγραφίζει, αλλά και να βλέπει ωραίες ταινίες και σίριαλ.
Στη δεύτερη καραντίνα, όπως δήλωσε ο ίδιος αισθάνεται κουρασμένος όπως όλοι, ενώ δήλωσε πως του λείπει πολύ το θέατρο.
«Είναι κάτι πολύ δύσκολο, τα πράγματα δε θα είναι ίδια μετά», υπογράμμισε, ενώ για το θέατρο είπε ότι τα πράγματα θα διορθωθούν.
Μιλώντας για το τσουνάμι καταγγελιών στο χώρο του ελληνικού θεάτρου που έρχονται στο φως της δημοσιότητας ο Δημήτρης Καταλειφός υπογράμμισε πως «έχει ισχυροποιηθεί πολύ το σωματείο πλέον και υπάρχει μια μεγάλη δυναμική. Κάθε υπόθεση βρήκε το φυσικό χώρο για να εκφραστεί».
Ο ίδιος υποστήριξε επίσης πως το τελικό αποτέλεσμα είναι για καλό, γιατί κάποιοι άνθρωποι θα επανατοποθετηθούν και θα αρχίσουν να φοβούνται. «Επιτέλους θα καταλάβουμε ότι αυτός ο χώρος θέλει ευγένεια και όχι έπαρση και αλαζονεία», τόνισε.
Για τη δική του τη γενιά, υποστήριξε πως ήταν αυτονόητο να φωνάζει ο σκηνοθέτης και να αντιδρά έντονα. Από την άλλη η νέα γενιά, «δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της».
«Πέρα από το #MeToo πρέπει να αλλάξουν και τα εργασιακά», υποστήριξε ο ηθοποιός, ενώ όπως δήλωσε «μπορούν να μειωθούν και τα θέατρα, ο μεγάλος αριθμός των οποίων ζαλίζει τους ηθοποιούς και δημιουργεί αντιεπαγγελματικές σχέσεις».
Για τη συμμετοχή του στην μικρή οθόνη, ο Δημήτρης Καταλειφός είπε ότι θα του άρεσε να έπαιζε σε μια σειρά, αλλά άφησε να εννοηθεί ότι οι ελληνικές παραγωγές δεν είναι καλές ούτε υπάρχουν πολλά καλά σενάρια.
«Είναι μεγάλη υπόθεση να βλέπουμε μια ωραία σειρά ή μια ωραία ταινία», δήλωσε.
Ακόμα, είπε ότι θα ήθελε να ξεκινήσει μια δουλειά και να σκηνοθετήσει με νέα παιδιά. Αυτό που χρειάζεται περισσότερο από ρόλους και έργα, είναι μια κοινή λαχτάρα.
Για το γεγονός ότι δεν έκανε οικογένεια, εξήγησε πως στα χρόνια της νιότης του είχε απορροφηθεί από τη δουλειά του. Ωστόσο, πλέον αισθάνεται ευτυχής που είναι μόνος και ελεύθερος, ενώ τον γεμίζουν οι μαθητές του, τους οποίους θεωρεί οικογένεια.
