Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει την εικόνα πολλές φορές ότι δεν θέλει να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Δίνει την αίσθηση ότι επιθυμεί να ξορκίσει – αν και δεν το κάνει με επιτυχία – το παρελθόν. Προσπαθεί με ευχολόγια να ξεπεράσει τη συζήτηση για το κυβερνητικό του παρελθόν προτάσσοντας τις περισσότερες φορές τα θετικά και κάνοντας πως δεν θυμάται ή υποβαθμίζοντας κακές στιγμές και λανθασμένες επιλογές. Μόνο που η αναγκαία πολιτική κάθαρση και ο απαιτούμενος εξαγνισμός έρχεται από την αναγνώριση των λαθών. Μέσα από μια βαθιά πολιτική και ιδεολογική αυτογνωσία που δεν γίνεται, μπορεί να διαμορφώσει καλύτερες συνθήκες.
Μέχρι στιγμής με ελάχιστες εξαιρέσεις αποφεύγεται όπως ο «διάβολος το λιβάνι» η ουσιαστική, όχι επιδερμική, αυτοκριτική. Και όμως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει στα χέρια του το αναγκαίο εργαλείο που είναι ο απολογισμός που συνέγραψαν οι Γιάννης Δραγασάκης, Αριστείδης Μπαλτάς και Θοδωρής Δρίτσας, από τα λίγα πολιτικά κείμενα των τελευταίων ετών με τόσο ιδεολογικό βάθος.
Μένει όμως αναξιοποίητο και συναντά τη μεγάλη καθυστέρηση στην παρουσίαση του κυβερνητικού προγράμματος και την πολύ αργή διαδικασία ανάδειξης περισσότερων νέων στελεχών στο πλαίσιο και της διεύρυνσης.
Μόνο εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κοιταχτεί στον πολιτικό καθρέφτη και κατανοήσει τι συνέβη στο παρελθόν με παράλληλη προβολή ενός δυναμικού προγράμματος και ανάδειξη νέας φρέσκιας ομάδας στελεχών με αναφορές και στην Κεντροαριστερά τότε θα απαντήσει στο ερώτημα «γιατί ακόμα» δεν εισπράττει από τη φθορά της κυβέρνησης.
