Ψιλόβρεχε, έκανε κρύο· όρθιος και ξέσκεπος εγώ, με τα γυαλιά να τα έχουν θολώσει κάποιες σταγόνες, κοίταγα κατάματα τη Μεγάλη Φλαμουριά μου – δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται, γιατί έχει εκατοντάδες μάτια στα μικρά κλαδιά της, έτοιμα να ανοίξουν λίγο ακόμα να προχωρήσει η άνοιξη. Πώς είναι η Εφεσία Αρτεμις Πολύμαστος, εδώ έχουμε Φιλύρα Πολυόφθαλμο.
Την κοιτάω βαθιά στα μάτια λοιπόν, όπως κάποτε κοίταζα αυτοσυγκεντρωμένος την οφθαλμίατρο που μου έκανε μετρήσεις για τα γυαλιά μου, εφαρμόζοντας εκείνο το «ζόρικο κόλπο που κάνουν στην Ινδία» που την αποτυχία του μας δίδαξε ο Πάνος Κατσιμίχας.
-Τη φρεσκοφυτεμένη Φιλύρα, Φλαμουριά ή Τιλιά την κοιτάω στα μάτια για να αισθανθεί σε οικείο περιβάλλον, να ριζώσει, να βγάλει φύλλα, λουλούδια, καρπούς, να μας σκιάζει και να μας δροσίζει το καλοκαίρι και τον χειμώνα να αφήνει τον ευεργέτη ήλιο να περνά από τα κλαδιά της, να μας ζεσταίνει.
Μόνο τη μεγαλύτερη από τις δύο που φύτεψα όμως· για τη μικρή φοβάμαι μήπως κατηγορηθώ για παρενόχληση ανηλίκου. Περιμένω πώς και πώς να μεγαλώσουν και οι δυο, να κάνω βόλτες Υπό τας Φιλύρας – Unter den Linden δηλαδή, να μην έχω τίποτα να ζηλέψω από το Βερολίνο αν χτίσω και όπερα εδώ, μουσείο εκεί, ανάκτορο πιο πέρα, την Πύλη του Βρανδεμβούργου στη θέση της αυλόπορτας.
Ο χειμώνας συνεχίστηκε κανονικά – όχι βέβαια με την ένταση της Αθήνας όπου ανήμερα του Ευαγγελισμού, της εθνικής εορτής και των παρελάσεων έφθασαν τα χιόνια από τις ρωσικές στέπες που έστειλε ο μοχθηρός Βλαδίμηρος Πούτιν.
Ψηλά τα βλέμματα και οι καρδιές!
Και αφού τελείωσε η ημερήσια σύνοδος οφθαλμοθεραπείας, έτρεξα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ελληνικά και ζαμάνια τουρκικά μπρος στην τηλεόραση να δω την παρέλαση – για να συμμετάσχω στη 200ή επέτειο· υπόσχομαι ότι θα το ξανακάνω οπωσδήποτε και στην 300ή, ημερολόγιό μου.
-Η αρχισμηνίας Σοφία Κορμά περιέγραφε τι παρήλαυνε και ο φιλόσοφος Νίκος Αλιάγας έλεγε το νόημα αυτού που περνούσε – νομίζω όλοι θα ήμασταν ευτυχέστεροι αν το έλεγε στα γαλλικά. Διότι οι Γάλλοι δεν βλέπουν και κυρίως δεν ακούνε ΕΡΤ.
-Και σκέφθηκα με αυτή την ευκαιρία πως το ποίημα της Ελένης Αρβελέρ «Ιστορία του Αγώνα», που δημοσίευσε πρωτοσέλιδο η «Καθημερινή» την περασμένη Κυριακή, και αυτό στα γαλλικά θα έπρεπε να είχε δημοσιευθεί.
Εβλεπα τον αιώνιο διάδοχο Κάρολο να παρακολουθεί και σκέφθηκα πως σίγουρα έχει βρει κόλπο να κοιμάται όρθιος: είναι επαγγελματίας επίσημος, γεννήθηκε προορισμένος να παρακολουθεί παρελάσεις, σε όλη του τη ζωή αυτό κάνει, πρέπει να έχει αναπτύξει κάποιον αμυντικό μηχανισμό.
-Αντιθέτως, η Φλοράνς Παρλί με μάτι άγρυπνο κοίταζε να δει τι έλειπε από την παρέλαση να μας το πουλήσει.
-Μου φαίνεται, ημερολόγιό μου, θα ήταν ομορφότερο να δίνουν τον λόγο στους επικεφαλής αυτών που παρελαύνουν να λένε ποιοι είναι, τι κάνουν, τι σκέπτονται – όπως έγινε με τον πιλότο επισμηναγό Δημήτρη Βολακάκη: τα είπε καλύτερα από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς και τους λοιπούς υπεύθυνους πολυλογάδες παράγοντες. Λίγες, αισιόδοξες, αγαπητικές και γενναιόδωρες κουβέντες:
Ψηλά τα βλέμματα και οι καρδιές! Εκεί αγρυπνούν τα ελληνικά φτερά. Για να μας ταξιδεύουν ενωμένους στον τρίτο αιώνα της ελεύθερης ζωή μας. Χρόνια πολλά, πατρίδα! Χρόνια πολλά, Ελληνες, παντού στον κόσμο.
-Είπε και «κρατάμε γερά τη σκυτάλη του εθνικού χρέους» – αυτό παραείναι γενναιόδωρο· είναι και βαρύ, δεν το σηκώνει αεροπλάνο τέτοιο πράγμα· καλύτερα να παραδώσει τη σκυτάλη στον Χρήστο Σταϊκούρα.
-Πόσο πιο όμορφοι γινόμαστε όλοι με τις μάσκες, σκέφθηκα· και πόσο ωραιότερη είναι η Αθήνα άμα τη βλέπεις από ψηλά, από τα Απάτσι και τα Σινούκ – για τούτο μάλλον ο επισμηναγός Βολακάκης, που πετούσε ακόμα ψηλότερα, ήταν τόσο αισιόδοξος, γενναιόδωρος και αγαπητικός.
-Βρήκα επίσης εξαιρετική την ιδέα να περιγράφεται από τον αρχιμάγειρα το μενού του γεύματος στο Προεδρικό Μέγαρο την ώρα της βαρετής κατάθεσης στεφάνων.
-Με έκανε όμως να ντραπώ ο Σκωτσέζος με το κιλτ, υπασπιστής του Καρόλου· όχι επειδή ήταν πανύψηλος, και οι δικοί μας της προεδρικής φρουράς πρώτο μπόι είναι. Αυτός όμως, παρά τον χειμώνα των στεπών, δεν φορούσε καλσόν όπως οι δικοί μας κρυουλιάρηδες φουστανελοφόροι.
Και η εικόνα των Απάτσι να πετούν μου έδωσε ιδέα: μήπως θα ήταν καλύτερα να έρχονται οι επίσημοι από το αεροδρόμιο με ελικόπτερο, να προσγειώνονται στην ταράτσα του υπουργείου Εξωτερικών, ας πούμε, ή κάπου στην αυλή της Βουλής;
Να φθάνουν αυτοί ασφαλείς και εμείς να κυκλοφορούμε ελεύθεροι.
-Αριστη η παρέλαση, με στενοχώρησαν τα διαγγέλματα: κατά τον Αλέξη Τσίπρα «η χειραφέτηση των πολλών, όσων υφίστανται κάθε μορφής εκμετάλλευση, δεν γίνεται εκ των άνω. Είναι ο αγώνας των ίδιων των ανθρώπων που εξανθρωπίζει. Ισως το μεγαλύτερο επίτευγμα του Εικοσιένα είναι ότι μετέτρεψε μεμιάς τους «ραγιάδες» σε Αγωνιστές».
Η βία αποκτηνώνει
Οταν διαβάζω ότι η επαναστατική ένοπλη βία εξανθρωπίζει τους καταπιεσμένους, καταλαβαίνω ότι διαβάζω Φραντς Φανόν, ημερολόγιό μου, ο οποίος στο βιβλίο του «Της Γης οι κολασμένοι» εγκωμίαζε την «καθαρτήρια δύναμη» της βίας που ασκούσαν τα αντιαποικιακά μέτωπα εθνικής απελευθέρωσης – και κυρίως θυμάμαι τον αιμοβόρο πρόλογο του Ζαν-Πολ Σαρτρ: «Σκοτώνοντας έναν Ευρωπαίο, σκοτώνεις με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: εξοντώνεις ταυτόχρονα έναν καταπιεστή και έναν καταπιεσμένο· απομένουν ένας νεκρός άνθρωπος και ένας ελεύθερος άνθρωπος».
Η βία και ιδιαίτερα η πολεμική βία δεν εξανθρωπίζει: αποκτηνώνει. Και κάθε άλλο παρά «ελεύθεροι άνθρωποι» υπάρχουν στα μετα-ιμπεριαλιστικά καθεστώτα: τα περισσότερα είναι αιματηρές δικτατορίες.
-Από την άλλη, στο διάγγελμα του Πρωθυπουργού, η παράγραφος που αρχίζει με το στερεότυπο «μοιρασμένοι οι Ελληνες λύγισαν, ενώ ενωμένοι μεγαλούργησαν» καταλήγει πως «δεν ξεχνάμε, συνεπώς, τις έχθρες που εκδηλώθηκαν ακόμη και μέσα στον ξεσηκωμό. …Ούτε και τις παγίδες της πρόσφατης δημαγωγίας».
Οχι μόνο επειδή τέτοιες ημέρες πρέπει να μιλάμε σαν τον επισμηναγό αλλά και επειδή ο πρώτος που «έστησε παγίδα» αντιμνημονιακής δημαγωγίας ήταν ο Αντώνης Σαμαράς και ο ίδιος υπουργός στην κυβέρνησή του.
-Τέλος πάντων – ας είναι όλοι τους καλά και εμείς, οι Φλαμουριές, ο Μπούφος, η Κανέλλα, όλοι όσοι αγαπάμε και μας αγαπάνε, να είμαστε ακόμα καλύτερα το 2121.
ΓΡΑΜΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟ
Με την απελευθέρωση της Καλαμάτας, αυτό που, πάντως, πάραυτα φροντίσαμε ήταν να εκδώσουμε τις ζωτικότερες προκηρύξεις: τόσο «προς τας ευρωπαϊκάς αυλάς» όσο και για τους πρώτους διορισμούς στο Δημόσιο.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
Χρόνια πολλά, μεγάλε – θα τα λέμε ως τα επόμενα 100!
ΑΒΑΔΑΙΟΣ, ΕΠΙ ΤΗ ΕΠΕΤΕΙΩ
Η Δασική Υπηρεσία πρέπει να απαλλαγεί από τη Γραφειοκρατία και από την Αδιαφορία και να έρθει εδώ βόρεια να καταγράψει τα σπασμένα, τσακισμένα και κομμένα πεύκα – τόσο από τη θεομηνία όσο και από τους τρομοκρατημένους κατοίκους. Πόσα θα είχαν σωθεί!
ΚΛΕΛΙΑ ΜΩΡΑΪΤΗ, ΕΚΑΛΗ
Γιορτάσαμε και φέτος την 25η Μαρτίου 1821, ημέρα κατά την οποία δεν συνέβη τίποτα! Η 20ή Οκτωβρίου 1827 έπρεπε να τιμάται, ημέρα που ο συμμαχικός στόλος καταναυμάχησε τον τουρκοαιγυπτιακό. Είχαν προηγηθεί δύο εμφύλιοι…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΑΚΟΣ, ΛΑΡΙΣΑ
Χρόνια πολλά, αδέρφια Ελληνες, για της πατρίδας την ελευθερία! Γρήγορη λευτεριά και από την υγειονομική πολιορκία!
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΡΤΙΑΛΗΣ, ΧΟΛΑΡΓΟΣ
Δημοσιεύονται οι δασικοί χάρτες. Πολλές καταπατήσεις, πολλά αυθαίρετα. Πάντα επίκαιρο το σατιρικό: «Πωλείται δάσος με θέα σε αυθαίρετο».
ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΒΟΛΗΣ, ΓΛΥΦΑΔΑ
Στο σουξέ «Να ’τανε το Εικοσιένα» ο βαρυεθνικός Γιώργος Νταλάρας στην πρώτη εκτέλεση ποθούσε «μια Τουρκοπούλα αγκαλιά», που έγινε «Ομορφούλα», μετά από παρέμβαση της τουρκικής πρεσβείας! Υπάρχουν και τα μη ηρωικά του Εικοσιένα, ωμότητες, βιασμοί, κ.λπ. – που βέβαια ήταν πολύ περισσότερα από την τουρκική πλευρά. Παρ’ όλα αυτά αναφωνώ ως παλαιάς κοπής Δάσκαλος: Ζήτω το Εθνος – το δικό μας έθνος!
ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΑΘΗΝΑ
Πολιτικοί στη Βουλή: Είσαι χυδαίος ψεύτης! // Ο έτερος: Είσαι αισχρός ψεύτης!! Κι εγώ, ο πολίτης… Εεε ναι, εγώ είμαι ο φταίχτης!!!!
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΛΥΚΡΕΤΗΣ, @GMAIL.COM
Τύφλα να ’χουν ο Δεκέμβρης και ο Γενάρης. Μάρτης ο κρυπτοχειμωνολάτρης (όπως λέμε κρυπτοχριστιανός!), και για τούτο «παλουκοκάφτης».
Γ. Κ., ΚΥΜΗ
Γαργάρα και το Ελληνικό, ο kolotoumpas. Αναμενόμενο…
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΧΙΑ
