Το πανδημικό φαινόμενο συνεχίζει και θα συνεχίσει, κατά τα φαινόμενα, για κάμποσες βδομάδες ακόμη να πιέζει την πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία βεβαίως.
Η κυβέρνηση εμφανώς πια δυσκολεύεται από την κόπωση της κοινωνίας και από τη δυσαρέσκεια που συσσωρεύεται. Οι σκληρές εικόνες των υπερφορτωμένων νοσοκομείων σε συνδυασμό με την παράταση των περιορισμών μεταφέρουν δυσφορία στην κοινή γνώμη. Και επιπλέον δίνουν ευκαιρίες και δυνατότητες στην αντιπολίτευση, που στην προσπάθειά της να ξεπεράσει τις δικές της αδυναμίες εγείρει συνεχώς θέματα και ζητήματα, εν πολλοίς ανεπίκαιρα, της προηγούμενης περιόδου κατά βάση.
Στο μεσοδιάστημα λοιπόν, μέχρι την απόκρουση του τρίτου πανδημικού κύματος και την επιτάχυνση των εμβολιασμών, που θα επιτρέψουν την ανύψωση υποτυπώδους τείχους ανοσίας, θα δοκιμασθούν οι κυβερνητικές αντοχές και βεβαίως οι προσπάθειες του κ. Μητσοτάκη για τη δημιουργία ενός νέου ενάρετου κύκλου ανάκαμψης και δημιουργίας.
Γιατί, κακά τα ψέματα, τόσο διεθνώς όσο και εδώ, οικοδομείται μέσω της λεγόμενης «θεσμικής αισιοδοξίας», που εκπέμπουν υπερεθνικοί οργανισμοί, ισχυρές κυβερνήσεις, μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, τράπεζες και επενδυτικές εταιρείες, ένα νέο, μετά την πανδημία, αφήγημα προόδου και ανάπτυξης.
Το οποίο μόνο αβάσιμο δεν είναι. Υποστηρίζεται από τη λογική φορά των πραγμάτων και βεβαίως από τους τεράστιους πόρους, ύψους 1,9 τρισ. δολαρίων, που καταθέτει ο Τζο Μπάιντεν για την ανόρθωση της αμερικανικής οικονομίας. Το παραπάνω ποσό αντιστοιχεί στο 2,5% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Συνδυαζόμενοι οι αμερικανικοί πόροι με τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς των περίπου 750 δισ. ευρώ και με εκείνους που τοποθετούν αυτόνομα οι εθνικές κυβερνήσεις σε όλες τις προηγμένες χώρες, δημιουργούν ένα αίσθημα συνολικής επανεκκίνησης των οικονομιών.
Κάτι που δεν αφήνει αδιάφορες τις αγορές, όπως μαρτυρούν η άνοδος της τιμής των διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και η πτώση του χρυσού. Ειδικώς η τελευταία επιβεβαιώνει ακριβώς την υποχώρηση της αβεβαιότητας. Αντ’ αυτής τείνουν να επικρατήσουν προσδοκίες πληθωρισμού ζήτησης αγαθών και υπηρεσιών.
Λογικά, λοιπόν, αν δεν υπάρξουν ανατροπές στην εξέλιξη της πανδημίας και δεν εκδηλωθεί κάποιο άλλο ισχυρό εξωτερικό σοκ, σταδιακά θα αρχίσει να οικοδομείται, διεθνώς και εδώ, μια νέα φάση ενάρετου οικονομικού κύκλου, ικανού να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων.
Αν όντως επιβεβαιωθεί η κάμψη του πανδημικού κύματος, οι επιταχυνόμενοι εμβολιασμοί επιτρέψουν την άνθηση του τουριστικού ρεύματος και αρχίσουν στα τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου να εισρέουν οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης, τα πάντα θα αλλάξουν.
Μείζον θέμα στην περίπτωση αυτή θα είναι οι τράπεζες και η δυνατότητά τους να χρηματοδοτήσουν το μεταπανδημικό κύμα ανάκαμψης, παρά οτιδήποτε άλλο.
Αν δηλαδή θα έχουν εξυγιανθεί και απαλλαγεί από το βάρος των μη εξυπηρετούμενων δανείων, αν θα είναι σε θέση να αξιοποιήσουν το απόθεμα αποταμιεύσεων της πανδημικής περιόδου, να αντλήσουν επιπρόσθετη ρευστότητα από τις διεθνείς αγορές και βεβαίως να έχουν απαλλαγεί από τον ηθικό κίνδυνο και να μπορούν να αναλάβουν κινδύνους ώστε να καλύψουν χρηματοδοτικά το πλήθος των επενδυτικών σχεδίων του ιδιωτικού τομέα, που θα υποστηρίζονται από τα πάμπολλα έργα του Ταμείου Ανάκαμψης.
Αυτές είναι οι προκλήσεις των επόμενων μηνών και έναντι αυτών οφείλουν άπαντες, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, να τοποθετηθούν.
Τα υπόλοιπα, όσα θορυβωδώς διακινούνται δώθε – κείθε θα μοιάζουν με περσινά ξινά σταφύλια, που ουδένα θα συγκινούν…
