Η δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δρίτσα ότι «κανείς δεν έχει τρομοκρατηθεί από τη «17 Νοέμβρη«» νομίζω ότι παρερμηνεύθηκε.
Για τον κ. Δρίτσα, άξιοι πολίτες και Ελληνες είναι οι αριστεροί. Και αυτοί, πράγματι, δεν είχαν, ούτε και τότε ούτε και τώρα, λόγους να τρομοκρατηθούν από τη συμμορία της «17 Νοέμβρη», αφού αυτή δολοφονούσε μόνο μη αριστερούς. Την εποχή που η «17 Νοέμβρη» δρούσε δολοφονικά, ένα ποσοστό άνω του 20% των ελλήνων πολιτών αντιμετώπιζε ευνοϊκά τη δράση της. Μια μάλιστα μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα της Αριστεράς, η «Ελευθεροτυπία», όχι μόνο δεν έκρυβε τη συμπάθειά της προς τους δολοφόνους, αλλά φιλοξενούσε και όλες τις ανακοινώσεις τους, που της εμπιστεύονταν κατ’ αποκλειστικότητα. Ετσι προέβαλλε αναισχύντως τη διεστραμμένη επιχειρηματολογία των στυγνών δολοφόνων δημιουργώντας κλίμα κατανόησης για την εγκληματική οργάνωση.
Ακόμα και μετά την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» δημιουργήθηκε κλίμα συμπάθειας προς τον Σάββα Ξηρό, τραυματισθέντα σοβαρά όταν εξερράγη στα χέρια του η βόμβα που προοριζόταν για μιαν ακόμα δολοφονία. Ενώ ο αρχιδολοφόνος Κουφοντίνας βρήκε πρόθυμους δημοσιογράφους και έντυπα για να προβάλλουν τις διεστραμμένες απόψεις του αναδεικνύοντάς τον έκτοτε ως τον μελλοντικό ηγέτη σε έναν νέο γύρο, καθώς η «φιλάνθρωπη» ποινική νομοθεσία μας έχει προνοήσει. Τα ισόβια δεσμά είναι μια νομοθετημένη απάτη, αφού ακόμα και ένας πολυδολοφόνος, που έχει καταδικαστεί δεκάκις σε ισόβια δεσμά, δικαιούται ύστερα από έκτιση 19 ετών να διεκδικήσει την αποφυλάκισή του.
Και είναι βέβαιον ότι ύστερα από λίγους μήνες ο Κουφοντίνας θα ασκήσει το, δυστυχώς, νόμιμο αυτό δικαίωμά του. Και αν η δικαστική εξουσία τού αρνηθεί την αποφυλάκιση, ως έχει δικαίωμα, θα ακολουθήσει και μια νέα απεργία πείνας προκειμένου να αφεθεί ελεύθερος. Καθώς την έχει αναδείξει σε σπορ, με πρωτοφανή μάλιστα αντοχή (είχε απεργήσει και στο παρελθόν ζητώντας να φυλακιστεί στον Κορυδαλλό, ενώ στην τελευταία απεργία πείνας διεκδικούσε την επάνοδό του στον Κορυδαλλό), θα είναι περίεργο αν δεν προσφύγει και πάλι σε αυτό το επικίνδυνο άθλημα. Αλλωστε δεν θα ήταν μόνος στον αγώνα του.
Ο στρατός των οπαδών του με επικεφαλής τον ομοϊδεάτη γιο του, τους Ρουβίκωνες και την πλειάδα των δήθεν φιλάνθρωπων αριστερών προσωπικοτήτων, που πάντα ενεργοποιούνται όταν χρειάζεται να στηρίξουν αντιδημοκρατικές δραστηριότητες, προθύμως και πάλι θα συμπαρασταθεί.
Θα άξιζε μάλιστα να κριθεί η γνησιότητα των φιλάνθρωπων αυτών αισθημάτων αν και ο φυλακισμένος Κασιδιάρης της Χρυσής Αυγής αποφάσιζε να κηρύξει και αυτός απεργία πείνας διεκδικώντας βελτίωση των συνθηκών φυλάκισής του. Πόσοι από αυτούς τους αποκαλούμενους δικαιωματιστές θα παραμέριζαν την απέχθειά τους προς έναν φασίστα κατάδικο προτάσσοντας τις φιλάνθρωπες ευαισθησίες τους; Φοβούμαι ότι η βέβαιη αποχή τους από μια τέτοια συμπαράσταση στον απεργό πείνας Κασιδιάρη θα αποκάλυπτε πόσο κάλπικα ήταν τα δήθεν ανθρωπιστικά αισθήματά τους υπέρ του απεργούντος Κουφοντίνα. Πράγμα που θα αποδείκνυε ότι τα πραγματικά κίνητρα της δήθεν φιλανθρωπίας τους είναι η συμπάθεια προς έναν ομοϊδεάτη τους.
Η «17 Νοέμβρη» δεν είναι ιστορία, παρελθόν. Είναι παρούσα με τους «γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Κι αν τους αφήσουμε, θα δούμε σύντομα και την πλατεία Συντάγματος, πλατεία Κουφοντίνα, όπως προαναγγέλλουν.
