Η ερμηνεία του στο τραγούδι αυτό στοχεύει απευθείας στην ψυχή και δίνει ζωή στους στίχους της Ελένης Φωτάκη. Η μουσική του Γιάννη Χαρούλη παίρνει μορφή μέσα από τις δεξιοτεχνικές ερμηνείες του Λευτέρη Ανδριώτη στη λύρα και του Ορέστη Μπενέκα στα πλήκτρα.
«Το «Θέατρο του Δρόμου» αντλεί την πρώτη του έμπνευση, από τις τελευταίες μέρες ενός μελλοντικού αυτόχειρα»
«Το «Θέατρο του Δρόμου» αντλεί την πρώτη του έμπνευση, από τις τελευταίες μέρες ενός μελλοντικού αυτόχειρα. Μια βιτρίνα καλυμμένη με εφημερίδες, χειρόγραφα σημειώματα, φωτογραφίες, μαρτυρίες, μια υδρόγειος μέσα σε μία απόχη, ψυχιατρεία, αυτοσχεδιασμοί στο δρόμο, γέλια και κραυγές, θύτες και θύματα… οδηγούν την Ελένη Φωτάκη στις πρώτες φράσεις ενός στίχου. Ανάμεσα στις φράσεις υπάρχει ένα πρόσωπο, αλλά και δεν υπάρχει. Όταν ολοκληρώνει, στέλνει το στίχο στο Γιάννη Χαρούλη. Τον στέλνει όμως χωρίς τη «βιογραφία» του, χωρίς εξηγήσεις. Ο Γιάννης προχωρά σχεδόν αμέσως στη μελοποίησή του και μέσα απ’ αυτήν, οδηγεί τον εγκλωβισμένο ίσκιο του στίχου σε μια λυτρωτική, σχεδόν ευτυχισμένη περιδίνηση. Αργότερα, διαισθήσεις και σκέψεις διασταυρώνονται. Στην ομάδα δημιουργίας προστίθενται δύο μουσικοί. Ακολουθούν πρόβες και παρέες, που καταλήγουν σε μια ζωντανή ηχογράφηση. Έτσι προκύπτει το «Θέατρο του Δρόμου», ένα τραγούδι σχεδόν κινηματογραφικό, που αφήνει το κεντρικό του πρόσωπο να βγει από το πλάνο σφυρίζοντας, για να χαθεί τελικά προς άγνωστη κατεύθυνση.»
